Adelaide

Ποιος είπε πως η ψυχή δεν είναι αθάνατη;

Πάντα εκεί

Κι εκεί που νόμιζω πως τον ξεπέρασα, κι εκεί που άρχισα να ακούω τους άλλους, ξαναγυρνώ στον Glenn Gould. Εκπληκτικός!

Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα Glenn Gould ήταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 70 ίσως αρχές 80. Τότε δεν είχα καν πικαπ. Είχα αρχίσει να μαζεύω κασέτες, κυρίως γράφοντας εκπομπές από το Τρίτο πρόγραμμα. Σε μια τέτοια ηχογράφηση λοιπον άκουσα για πρώτη φορά τον Glenn Gould να παίζει τις 32 παραλλαγές του Μπετόβεν. Με εντυπωσίασε, κυρίως το έργο αλλά επίσης το παίξιμο, και το όνομα του πιανίστα. Την ηχογράφηση αυτή πρέπει να την έχω ακούσει πάνω απο 100 φορές.

Η συλλογή από ηχογραφήσεις συνεχίστηκε για μένα αλλά το κρίσιμο σημείο ήταν όταν γνώρισα και έγινα φίλος με τον συμφοιτητή μου στην ΑΣΟΕΕ, τον Τάσο. Παθιασμένος κι αυτός με την κλασσική μουσική, ήταν η εποχή που έφτιαχνε την δική του δισκοθήκη από βινύλιο. Κάπου εκεί ξαναανακάλυψα τον Glenn Gould. Σιγά σιγά αποκτήσαμε μεγάλο μέρος από ότι είχε ηχογραφήσει. Άρχισα να διαβάζω βιβλία γι αυτόν αλλά και βιβλία που είχε ο ίδιος γράψει.

Κάπως έτσι ήταν η σχέση μου με τον πιανίστα αυτόν και κράτησε αρκετά χρόνια. Σιγά σιγά τον απομυθοποίησα. Είδα πως δεν μου αρέσουν όλες του οι ηχογραφήσεις. Ακόμα και στον Μπαχ έφτασε στιγμή να πω πως προτιμώ τον Ρίχτερ. Τον άκουγα όλο και λιγότερο.

Πρόσφατα άκουσα τις αγγλικές σουίτες με Ρίχτερ και τότε έγινε κάτι απρόσμενο, ενώ η εκτέλεση του Ρίχτερ μου άρεσε, ένιωσα μια πολύ έντονη επιθυμία να ακούσω ξανά τον Glenn Gould. Το έκανα και για μια ακόμα φορά έχω ξαναβρεθεί υπό την επήρεια της γοητείας του.

Το ταξίδι συνεχίζεται.

Glenn Gould plays Bach:
Toccata in F-sharp minor Part 2

Στη φάση αυτή

Είναι ο καιρός όπου τα περιττά δείχνουν το πρόσωπο τους.
Είναι ο καιρός του ξελαφρώματος από πράγματα που γεμίζουν το χώρο και κλέβουν το χρόνο.
Είναι ο καιρός απαλλαγής από άχρηστες συνήθειες χρόνων και χρόνων.
Είναι ο καιρός της συγκέντρωσης στα λίγα και τα σημαντικά.
Είναι ο καιρός για δημιουργία.

Στα μονοπάτια παράξενου τοπίου

Τις μέρες αυτές τα λόγια βγαίνουν όλο και πιο δύσκολα. Οι φωνές των "φίλων" έρχονται χωρίς ήχο μέσα από σελίδες βιβλίων. Αυτούς ακούω και "συνομιλώ" μαζί τους. Γύρω υπάρχει πολύς θόρυβος και αυτό κάνει το κάθε άκουσμα δύσκολο, μια πρόκληση. Οι άλλοι "φίλοι" που μιλούν με ήχους, πάντα πιστοί, παρηγοριά μεγάλη. Τι να προσθέσω εγώ;

Πάλι στην τέχνη

Δείχνοντας το "εκεί" που ο άνθρωπος θα μπορούσε να φθάσει.

Τέχνης αναζητήσεις

"Each human being has the eternal duty of transforming the hard and brutal into a subtle and tender offering, what is crude into refinement, what is ugly into beauty, ignorance into knowledge, confrontation into collaboration, thereby rediscovering the child's dream of a creative reality incessantly renewed by death, the servant of life, and by life the servant of love."

Yehudi Menuhin

Έξω από τα μονοπάτια

θα μπορούσα να γράψω για την ποίηση ή να επιλέξω να παρουσιάσω κάτι. Όμως όχι. Έρχονται στιγμές που τα λόγια των άλλων, όσο όμορφα, όσο σοφα, όσο ποιητικά κι αν είναι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ένα φτηνό λυσάρι που πήρες στα χέρια σου για να περάσεις κάποιο μάθημα σχολικό. Το ξέρεις και το ξέρουν.

Και αν ψάχνεις τη σιγουριά στα λόγια των σοφών, των γκουρού, κάθε λογής δασκάλων, φιλοσόφων ή αρχηγών, δεν θα τη βρεις εκεί.

Είναι μονάχα ο δύσκολος εκείνος δρόμος, ο έξω από μονοπάτια που δεν έχει ακόμα χαραχτεί και μένει σε σένα το βάρος να το κάνεις κι ύστερα να τον διαβείς, χωρίς εγγύηση καμιά, εκτός ίσως απ΄ τον αχό της θάλασσας που ακούγεται στο βάθος.

Ο Ζωγραφικός πίνακας είναι που Paul Klee

Περιμένοντας τον Γκοντό

Was I sleeping, while the others suffered? Am I sleeping now? Tomorrow, when I wake, or think I do, what shall I say of today? That with Estragon my friend, at this place, until the fall of night, I waited for Godot? That Pozzo passed, with his carrier, and that he spoke to us? Probably. But in all that what truth will there be?
He'll know nothing. He'll tell me about the blows he received and I'll give him a carrot. Astride of a grave and a difficult birth. Down in the hole, lingeringly, the grave digger puts on the forceps. We have time to grow old. The air is full of our cries.

But habit is a great deadener. At me too someone is looking, of me too someone is saying, He is sleeping, he knows nothing, let him sleep on. I can't go on! What have I said?

Μήπως κοιμόνουνα, όταν οι άλλοι υπόφεραν; Μήπως κοιμάμαι τώρα; Αύριο, άμα ξυπνήσω, ή θα νομίζω πως ξύπνησα, τι θα πω για τούτη τη μέρα; Ότι εγώ κι ο φίλος μου ο Εστραγκόν καθόμασταν σε τούτο το μέρος, μέχρι να νυχτώσει, και περιμέναμε τον Γκοντό; Ότι πέρασε ο Πότσζο με τον αχθοφόρο του και μας μίλησε; Μάλλον. Πόση όμως αλήθεια θα υπάρχει σ΄όλα αυτά; Αυτός δε θα ξέρει τίποτα. Θα μου πει για τις κλωτσιές που έφαγε κι εγώ θα του δώσω ένα καρότο.

Καβάλα σ΄ ένα τάφο και δύσκοη η γέννα. Στον πάτο του λάκκου, με το πάσο του, ο νεκροθάφτης βάζει μπρος τον εμβρυουλκό. Έχουμε καιρό να γεράσουμε. Ο αέρας αντιλαλεί τις κραυγές μας.

Αλλά η συνήθεια είναι σπουδαίος σιγαστήρας. Και μένα με κοιτάζει κάποιος τώρα, και για μένα υπάρχει κάποιος που λέει, Κοιμάται, δεν ξέρει τίποτα, α΄ τον να κοιμηθεί. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Τι είπα;

Απόσπασμα από το "Περιμένοντας τον Γκοντό"
του Σάμουελ Μπέκετ,
μετάφραση Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου,
εκδόσεις Κρύσταλο, Αθήνα 1984.

Εννοείται πως το απόσπασμα δεν μπορεί να μεταδώσει το αποτέλεσμα που έχει μια τέτοια συνειδητοποίηση του ήρωα, καθώς λείπει όλο το υπόλοιπο πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελείται. Όμως δεν παύει να είναι συγκλονιστική η στιγμή που ο Βλαδίμηρος ψελλίζει αυτά που νιώθει για την "κατάσταση" του.

Η συνειδητοποίηση είναι καθαρά υπαρξιακή και συνοδεύεται και με το ανάλογο συναισθηματικό φορτίο. Τη στιγμή εκείνη ο Βλαδίμηρος είμαστε εμείς. Δεν μπορεί παρά να είναι έτσι γιατί μιλάει για αυτά που είναι και δικά μας, για αυτά που είναι κοινά για όλους μας. Τότε γίνεται η σύνδεση μας με τον πρωταγωνιστή. Και αυτό είναι που το κάνει συγκλονιστικό και δύσκολο.

Ύστερα το χάνει. Φυσικά. Όπως κι εμείς.

Ευτυχώς υπάρχει η τέχνη

Ένα εξαιρετικής ομορφιάς και λεπτής ευαισθησίας απόσπασμα από την δεύτερη συμφωνία του Μάλερ συνοδεύει έργα του Γερμανού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Εμιλ Νόλντε. Βρίσκω τον συνδυασμό ιδιαίτερα πετυχημένο αν και θα προτιμούσα λίγα περισσότερα δευτερόλεπτα σε κάθε πίνακα. Παρόλα αυτά το θεωρώ ένα από τα μικρά διαμάντια του youtube.

Παραθέτω και το κείμενο του τραγουδιού στα γερμανικά και αγγλικά:

Urlicht
O Röschen roth!
Der Mensch liegt in größter Noth!
Der Mensch liegt in größter Pein!
Je lieber möcht ich im Himmel sein.
Da kam ich auf einen breiten Weg:
Da kam ein Engelein und wollt’ mich abweisen.
Ach nein! Ich ließ mich nicht abweisen!
Ich bin von Gott und will wieder zu Gott!
Der liebe Gott wird mir ein Lichtchen geben,
Wird leuchten mir bis in das ewig selig Leben!



Primeval Light
O red rosebud!
Man lies in deepest need!
Man lies in deepest pain!
Oh how I would rather be in heaven.
There, I came upon a broad path;
There, came a little angel and wanted to send me away.
Ah no! I would not let myself be sent away!
I am from God and will return to God!
The loving God will give me a little light,
Which will light me into that eternal blissful life!

Die Walküre

Δεν ξέρω πως να σχολιάσω μια τέτοια μουσική. Ας πω απλώς πως με συγκινεί πολύ βαθιά. Φυσικά βοηθάει να έχει ακούσει κανείς όλο το έργο Die Walküre του Wagner, κατάληξη του οποίου είναι η σκηνή αυτή, όπου ο Βόταν αποχωρίζεται την αγαπημένη του κόρη.

Τις μέρες αυτές ακούω συνέχεια την όπερα αυτή από την τετραλογία του Βάγκνερ. Με άλλη όμως εκτέλεση από αυτή που βρήκα εδώ και την διάλεξα λόγω του Hans Hotter και της εκπληκτικής φωνής και ερμηνείας του.

Τέσσερα στιγμιότυπα

"τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός"
Κώστας Καρυωτάκης

Έμοιαζε η έλευση σου τόσο με αποχώρηση που έμεινα ώρες να κοιτώ τον ουρανό απορημένος, την πτήση. Είχα έτσι κι αλλιώς χάσει εντελώς κάθε αίσθηση κατεύθυνσης. Υπήρχε μοναχά ένα βέλος, σαν να θυμάμαι. Μπορεί και όχι.





Η σκουριά είναι του μέλλοντος δε με φοβίζει περισσότερο από το θόρυβο των περασμένων λέξεων. Αυτών που μένουν κάτω, σωρός άχρηστων φθόγγων, χωρίς ζωή. Προσπάθησε να τις αναστήσεις, δεν μπορείς. Όπως δεν ανασταίνεται το δέντρο από τις στάχτες που μαζεύεις, αν παρακάμψεις την ταφή.




Στο χώμα πάλι πίσω για να ανθίσουν, ποτισμένα χρόνο, τα άνθη των στιγμών. Βυθίσου χωρίς αυταπάτες μέσα τους. Δεν θησαυρίζονται όσο κι αν σφίξεις τη γροθιά. Όσο και αν ουρλιάξεις. Ούτε και του ορίζοντα την έσω κόγχη ποτέ θα αγγίξεις. Και δε χρειάζεται.




Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον. Τότε και τώρα στις μέρες που πέρασαν και που θα έρθουν. Μιας δίκοπης καμπύλης εμείς ακούσιοι ταξιδευτές. Καρφώνοντας ελπίδες με κεριά που λιώνουν, στην άμμο.




Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Χριστόφορο για την πρόσκληση στο σύντομο αυτό οδοιπορικό εικόνων και λέξεων.

Στροφές Στροφάλων

Ως υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Οι αύρες μάς εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους
Προστρέχουν κι αυτές και πλαταγίζουν οι πτυχές τους
Λευκές οι μεν και πορφυρές οι δε
Πτυχές κτυποκαρδιών πτυχές χαράς
Των μελλονύμφων και των παντρεμένων.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω
Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα
Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα
Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε
Αφού γνωρίζουμε τι θα πη φάλαινα
Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν
Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος
Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες
Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα
Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας
Πούχει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης
Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία κι ανεβαίνει
Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας
Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη
Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα
Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη
Κι όπως στο χέρι του η στιλπνή κι αλάνθαστή του σπάθα.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου
Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν
Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξείδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε προχωρούμε δίχως τύψεις
Κλωστήρια κ’ εργοστάσια εμείς
Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια
Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παλληκάρια
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές
Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά
Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια
Για να γευθούν τον έρωτα μαζύ μας
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους
Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν
Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

Ανδρέας Εμπειρίκος
Ίκαρος 1997

Το ποίημα το γνώρισα μέσα από τη συναρπαστική, ηχογραφημένη ανάγνωση του ίδιου του ποιητή. Το αγαπώ ιδιαίτερα. Ας ξεχωρίσω τους τελευταίους στίχους

" Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε."

καθώς μεταφέρουν τόσο εύστοχα την ρευστότητα του βιώματος και εντέλει της ύπαρξης μας.

Αφιέρωμα στον Μπετόβεν

Να ο ήρωας καρτούν με τον οποίον ταυτίζομαι περισσότερο. Είναι ο Schroeder γνωστός για την λατρεία του για τον Μπετόβεν. Μονομανία, εξιδανίκευση, υπερβολή. Αυτοί που θα το πουν απλώς δεν έχουν ακούσει Μπετόβεν ;)


Ένα μικρό αφιέρωμα λοιπόν στον άνθρωπο που μέσα από τη μουσική του μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο βαθιές και ουσιαστικές συγκινήσεις της ζωής μου.

Το κομμάτι που συνοδεύει το βίντεο, από τα κουαρτέτα του Μπετόβεν (String Quartet op. 130), χαρακτηριστικό της τελευταίας περιόδου του, είναι ένα από τα υψηλότερα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος.

Επτά Ελαττώματα

Επτά θανάσιμα αμαρτήματα ήταν ο τίτλος της ταινίας. Επτά ελαττώματα λέγεται το παιχνίδι που η kira με κάλεσε να παίξω. Ας αρχίσω λοιπόν.

1. Αναβλητικότητα. Αν δε φθάσει ο κόμπος στο χτένι δύσκολα κάνω αυτό που είναι να κάνω.
2. Το χάος και το σχετικό φλερτ με αυτό. Ενώ όσοι δεν με ξέρουν καλά με νομίζουν τακτοποιημένο και καλά οργανωμένο άνθρωπο η αλήθεια είναι πως υπάρχει στη ζωή μου αρκετό χάος και ακαταστασία. Καμιά φορά με κουράζει γιαυτό και το βάζω στα ελαττώματα αν και έχει μέσα του και αρκετή δόση δημιουργικότητας.
3. Υπερβολική αισιοδοξία. Όλα θα πάνε καλά λέω. Τελικά δεν θα συμβεί το χειρότερο. Θα φτιάξουν τα πράγματα. Δε χάθηκε ο κόσμος. Όμως μερικές φορές αυτό δε γίνεται, τα πράγματα δεν πάνε από μόνο τους καλά και λίγη περισσότερη προσοχή, προσπάθεια και προνοητικότητα δεν βλάπτει. Συνδυάζεται λοιπόν αυτό και με το ελάττωμα αριθμός 1.
4. Δε ζητάω ποτέ οδηγίες ακόμα και αν είναι προφανές πως έχω χαθεί! Το αποτέλεσμα είναι αρκετά χιλιόμετρα άσκοπης οδήγησης. Τώρα βέβαια αν το επεκτείνουμε αυτό σε σοβαρότερες καταστάσεις το πράγμα δυσκολεύει...
5. Δεν χορεύω. Δεν ξέρω να χορεύω, Ντρέπομαι να χορεύω. Και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα πολύ να χορεύω. Μήπως έχετε το τηλέφωνο κάποιας καλής σχολής χορού. Είναι από τα ελαττώματα που ίσως και να φτιάξουν σύντομα.
6. Καμιά φορά γίνομαι αυστηρός ως προς τον εαυτό μου. Αυτό ποτέ δεν έχει καλό αποτέλεσμα. Ευτυχώς τελευταία το κάνω σχετικά σπάνια
7. Είμαι περισσότερο συγκρατημένος από όσο θα ήθελα. Αυτό σημαίνει πως θέλει αρκετό χρόνο να ζεσταθεί ο άλλος μαζί μου.

Πω πω, ευτυχώς ήταν μόνο 7 γιατί καθώς έγραφα μου ήρθε ολόκληρη λίστα συμπληρωματική!

Το έργο τέχνης ως μέσον.

"Το έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα μέσον προοριζόμενο να διευκολύνει τη γνώση της ιδέας, γνώση που συνιστά την αισθητική ηδονή. Αφού συλλαμβάνουμε πιο εύκολα την ιδέα με το μέσον του έργου τέχνης παρά με την άμεση θέαση της φύσης και της πραγματικότητας έπεται ότι ο καλλιτέχνης, μη γνωρίζοντας πια την πραγματικότητα αλλά, μόνον την ιδέα, δεν αναπαράγει (αντιγράφει) το ίδιο μέσα στο έργο του παρά την καθαρή ιδέα, τη διακρίνει απ΄ την πραγματικότητα, αμελεί όλα τα ενδεχόμενα που θα μπορούσαν να τη συσκοτίσουν. Ο καλλιτέχνης μας δανείζει τα μάτια του για να κοιτάξουμε τον κόσμο. "

A.R. Scopenhauer
Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση.

Η επιλογή του κειμένου είναι αποτέλεσμα ενός παιχνιδιού στο οποίο με προσκάλεσε η dreamerland και γιαυτό την ευχαριστώ. Να και οι κανόνες του αν και δεν τους εφάρμοσα επακριβώς: πιάνεις το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σου, το ανοίγεις στη σελίδα 123, προσπερνάς τις πέντε πρώτες περιόδους και παραθέτεις τις 6η-8η. Στη συνέχεια προσκαλείς όσους φίλους επιθυμείς να συμμετάσχουν. Ας καλέσω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τους Tradescadia, Christophorus, ΜΟΡΦΕς και Ανεμοσκορπίσματα αν δεν έχουν ήδη λάβει μέρος.

Με την σκέψη στην Πόλη

Καθώς περνά καιρός από την τελευταία επίσκεψη μεγαλώνει η επιθυμία μέσα μου για να ξαναγυρίσω. Έστω για λίγο.

Είναι η ανάγκη αυτή που νιώθω να μοιραστώ εικόνες, ήχους, γεύσεις κι αισθήσεις από μνήμες και τόπους που έχουν γίνει ένα με αυτό που είμαι, κι ας μην το ήξερα.

La poesia della vita

Ασκήσεις ποίησης. Με αφορμή το κείμενο της Kira.

Απόσπασμα από την ταινία Il Postino

Για να θυμάμαι τo Κοχύλι

Σε παραλίες έχω σπείρει τα κοχύλια μου, φρουρούς ζωής.

Μόνο ένα παιδί δικαιούται να μαζεύει κοχύλια.

Ένα κοχύλι δοσμένο ισούται με πολλαπλάσιο ερωτικού φιλιού.

Σαν έρθει η ώρα βάλτε μου στην παλάμη μέσα ένα κοχύλι για συντροφιά.

Τα κοχύλια είναι η απάντηση της ζωής επί του τίποτα.

ο

Υπενθυμίσεις λόγω χρόνου

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μια "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Κώστας Καρυωτάκης
Edward Munch

Αφιερωμένο στους ζωντανούς νεκρούς.
Προσοχή στους καθρέφτες μας.
.

Αντισταθείτε

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά —
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κ.Π. Καβάφης
Ματίς

Ευχαριστώ πολύ την Maria Iribarne για την πρόσκληση σε αντίσταση μέσω της ποίησης. Η δυσπιστία μου σε μαζικούς αγώνες και η προτίμηση σε διεργασίες ενδοπροσωπικές ταιριάζει ιδιαίτερα με τέτοιας μορφής αντίσταση.
Αν δεν την έχουν ήδη παραλάβει από αλλού η σκυτάλη ας πάει προς Τradescadia, Ανεμοσκορπίσματα και Η καλύβα του Παππού.