Πρέβεζα
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μια "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
Edward Munch
Edward Munch
Αφιερωμένο στους ζωντανούς νεκρούς.
Προσοχή στους καθρέφτες μας.
.
10 σχόλια:
Είναι πολλοί οι ζωντανοί-νεκροί. Κι αυτό δεν οφείλεται στις "βαρετές" επαρχιακές πόλεις, ούτε στον συγκεκριμένο περίγυρο του καθενός, ούτε στο τί έτυχε ή δεν έτυχε στον καθένα.
Από μέσα είναι το πρόβλημα...
Υ.Γ. Παρατηρώ ότι πολύ λίγοι άνθρωποι χαμογελούν αυθόρμητα όταν διασταυρώνονται μ' έναν άγνωστο στον δρόμο. Και μου φαίνεται ενδεικτικό του προβλήματος.
:)
Γειάσας κύριε Χαρισιάδη...ένα από τα πιό γνωστά (και μελοποιημένα).. ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή Καρυωτάκη....ένας από τους πιό γνωστούς ποιητές του Μεσοπολέμου;; πολύ ωραίο..και πολύ επίκαιρο στην εποχή μας...νομίζω...μου άρεσε πάρα πολύ η τελευταία φράση σας.. πολύ ωραία...έχετε πολύ δίκιο...Αθανασία.
@athanasia
Πάντα καίρια. Από μέσα είναι βέβαια το πρόβλημα.
Ώρα για αφυπνίσεις -Ηχεί Σάλπιγγα-, κι όποιος ακούσει.
Πολύ αγαπημένοι και ο Καρυωτάκης και ο Munch. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις όσον αφορά τους "καθρέφτες". Θέλω να πω, άντε και -μετά από χρόνια ψαξίματος- το βρήκαμε το "από μέσα πρόβλημα", άντε και βρήκαμε και τρόπους να το διαχειριστούμε. Αλλάζει κάτι; Μονάδες δεν εξακολουθούμε να είμαστε; Μήνες τώρα αισθάνομαι ότι σιγά σιγά "πεθαίνω από αηδία", κι εσείς με προτρέπετε να προσέξω τον καθρέφτη μου - μα τι άλλο πια να του κάνω αυτού του καθρέφτη, τον έχω ξεσκίσει. Κι έτσι όπως πάει, σε λίγο κάποιοι "θα διασκεδάζουν στην κηδεία μου" και θα ακολουθήσει και τρελό πάρτι απόλυτης σήψης εις βάρος εμού που μια ζωή έψαχνα τον καθρέφτη μου. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Είμαι απολύτως βέβαιη πια ότι η περίφημη φράση "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω" ΔΕΝ με αφορά. Όπως ΔΕΝ αφορά και πάρα πολλούς άλλους. Και μετά τι γίνεται;
@maria iribarne
Δυσκολεύομαι να απαντήσω. Πολλά τα ερωτήματα, δύσκολοι προβληματισμοί. Ό,τι και να πω δεν θα είναι παρά σκόρπιες σκέψεις που μπορεί να μη σε αφορούν καθόλου. Θα το δοκιμάσω όμως.
Η αναφορά για τους καθρέπτες έχει στόχο κυρίως αυτούς που ζουν τη ζωή τους εντελώς απροβλημάτιστα, στον αυτόματο πιλότο. Κάποια στιγμή τους πλησιάζει ο βλοσυρός κύριος με το δρεπάνι και τότε θυμούνται πως δεν έζησαν. Το έγραψα στο πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού γιατί εν μέρη μας αφορά όλους, οπότε χρήσιμη η υπενθύμιση.
Αλλά συμφωνώ πως η ενδοστρεφής αναζήτηση δεν φτάνει. Από εκεί χρειάζεται να προκύψει ένα θέλω. Ισχυρό, ζωτικό. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί τα θέλω μας μπορεί να συγκρούονται με όλο το κατασκεύασμα της προηγούμενης μας ζωής.
Αν προκύψει το Θέλω ξεκάθαρο και δυνατό τότε έχουμε την ευθύνη της δράσης. Συνειδητοποιήσεις χωρίς δράση και αλλαγή σπάνια έχουν νόημα. Φυσικά το αν και κατά πόσο ακολουθεί κανείς το Θέλω του και με ποιο τρόπο έχει πάντα σοβαρές συνέπειες. Όπως και το να μην το ακολουθεί. Μόνο προσωπικές απαντήσεις υπάρχουν εδώ. Ποτέ εύκολες.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν παρέχεται και καμία εγγύηση. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Μια άσκηση σε απώλειες είναι η ζωή. Και δεν το λέω με πίκρα αν και η αλήθεια αυτή είναι απίστευτα πικρή και δύσκολη. Απώλειες μάλιστα άνισα κατανεμημένες, χωρίς λογική. Μέσα σε όλες αυτές τις απώλειες, και ίσως και εν μέρη χάρη σε αυτές μπορεί να αναδυθεί μια αίσθηση ζωής εκπληκτικής ομορφιάς, ουσίας και νοήματος. Τέτοια που να μπορεί να πει κανείς συνειεητά: Άξιον Εστί.
Με αφορά - και με το παραπάνω, μάλιστα- η απάντησή σου. Την έχω διαβάσει αρκετές φορές από χτες και θα τη διαβάσω πολλές φορές ακόμη. Μάλλον το δικό μου θέλω δεν είναι αρκετά δυνατό ακόμη. Δεν το συνεχίζω όμως άλλο. Σ' ευχαριστώ για το ποστ, που πυροδότησε τον προβληματισμό μου, για τον κόπο που έκανες να μου απαντήσεις και δεν ξεμπέρδεψες με κάτι τυπικό κι ευγενικό, και περισσότερο σ' ευχαριστώ γιατί με άκουσες. Ελάχιστοι άνθρωποι πια μπαίνουν στη διαδικασία να ακούσουν πραγματικά τον άλλον.
Κι εγώ σ΄ ευχαριστώ. Βρίσκω πολύ ουσιαστικό και ανθρώπινο τον προβληματισμό σου. Το ό,τι αισθάνθηκες πως σε άκουσα, και πράγματι αυτό προσπάθησα, μου δίνει ικανοποίηση.
Καλή μέρα να έχεις.
Moυ άρεσε η υποσημείωση.
Καρυωτάκης, πόσο παρεξηγημένος!
Άκου και το παρακάτω:
http://www.youtube.com/watch?v=7HKGNrLugrQ
Δημοσίευση σχολίου