θα μπορούσα να γράψω για την ποίηση ή να επιλέξω να παρουσιάσω κάτι. Όμως όχι. Έρχονται στιγμές που τα λόγια των άλλων, όσο όμορφα, όσο σοφα, όσο ποιητικά κι αν είναι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ένα φτηνό λυσάρι που πήρες στα χέρια σου για να περάσεις κάποιο μάθημα σχολικό. Το ξέρεις και το ξέρουν.
Και αν ψάχνεις τη σιγουριά στα λόγια των σοφών, των γκουρού, κάθε λογής δασκάλων, φιλοσόφων ή αρχηγών, δεν θα τη βρεις εκεί.
Είναι μονάχα ο δύσκολος εκείνος δρόμος, ο έξω από μονοπάτια που δεν έχει ακόμα χαραχτεί και μένει σε σένα το βάρος να το κάνεις κι ύστερα να τον διαβείς, χωρίς εγγύηση καμιά, εκτός ίσως απ΄ τον αχό της θάλασσας που ακούγεται στο βάθος.
Ο Ζωγραφικός πίνακας είναι που Paul Klee
5 σχόλια:
Καλημέρα! Μου άρεσε. Την ποίηση την εκτιμάμε μετά, αφού περάσουμε τα δικά μας μονομάτια. :)
Καλημέρα Αθανασία. Χαίρομαι που σου άρεσε.
Ίσως η ποίηση, (ή μάλλον η τέχνη) μας βοηθάει στην αρχή και στο να βρούμε το δικό μας δρόμο. Ως έμπνευση, συντροφιά, ή ακόμα και ως αυτοσκοπός
Ύστερα, έχοντας ζήσει κάπως περισσότερο τη δική μας ζωή (έχοντας χαράξει τα δικά μας μονοπάτια) αλλάζει και η σχέση μας με τα έργα τέχνης, καθώς αλλάζουμε κι εμείς.
Σκόρπιες σκέψεις. Ας είναι.
Καλά να είσαι :)
Οταν εχεις μάθει για όλη σου τη ζωή,να ζεις συμφωνα με τα λόγια των "πνευματικών" οδηγών, είναι δύσκολο(όχι ακατόρθωτο, θέλω να πιστεύω!)να χαρτογραφήσεις μόνος σου την περιοχή όπου θα πορευτείς για το υπόλοιπο της ζωής σου...Είναι τόσο δύσκολο να βρεις μέσα σου τις απαντήσεις, ξεχνώντας τα "πρεπει" και τα "δεν πρέπει" των νεανικών σου χρόνων.
Σίγουρα όχι ακατόρθωτο.
Καλή συνέχεια!
Δημοσίευση σχολίου