Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

Άλλη Ματιά

Διάβασα πρόσφατα το έργο του Στρατή Μυριβήλη "Η Ζωή εν Τάφω" και πολύ με άγγιξε. Σε σύγκριση με το παγκοσμίως γνωστό, αναλόγου θέματος, "Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο" σαφώς ανώτερο.

Πρόκειται για το ημερολόγιο ενός νέου, του Αντώνη Κωστούλα. Το βιβλίο ξεκινά με το θάνατο του νέου κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και συνεχίζει με την παρουσίαση του ημερολογίου του. Πρόκειται για έναν θάνατο εντελώς αντιηρωικό, ανόητο, τυχαίο. Ο Καμύ θα μιλούσε για την αποθέωση του παράλογου:

Η εισαγωγή αυτή δεν κρατά πάνω από δύο σελίδες. Όλο το υπόλοιπο βιβλίο είναι η παρουσίαση του ημερολογίου του νέου. Και όμως, τι διαφορά κάνουν οι δύο αυτές σελίδες! Τι διαφορά κάνει το ότι ο συγγραφέας επιλέγει να φέρει στο προσκήνιο τον θάνατο και να τον διατηρήσει έτσι σαν μία υποβόσκουσα απειλή σε όλο το υπόλοιπο της αφήγησης. Το κάθε τι αποκτά μια άλλη ένταση, μια άλλη βαρύτητα.

Φέρνω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

"Είναι πολύ παράξενο να βλέπει κανένας ανάσκελος τον ουρανό κατάματα. Βρίσκεσαι τότες μούτρο με μούτρο στο Θεό. "Ενώπιος ενωπίω και πρόσωπον πρός πρόσωπον". Τα θερισμένα καλαμπόκια μυρίζουν με μιά φρέσκη και δυνατή μυρουδιά, κι απ΄όλες τις μεριές τα τριξαλλούδια γεμίζουνε την ησυχία μέ τό κρυσταλλένιο τραγούδι τους. Πού κάθουνται κρυμμένα τόσες χιλιάδες μαμούδια; Τραγουδάνε μονάχα τη νύχτα σά σβήσουν όλοι οι θόρυβοι. Έτσι η νύχτα γιομίζει απ΄ αυτές τις δροσερές τρίλλιες, πού δέν ξέρει κανένας αν είναι οι φωνές των χορταριών γιά των άστρων. Τόσα μιλιούνια χρόνια τώρα γεννιούνται αυτά τα μαμούνια, τραγουδάνε όλα μαζί μές στη νύχτα, και πριν πεθάνουνε δίνουνε τα βιολάκια τους στα παιδιά τους για να κάνουν το ίδιο. Θα ΄ρτει θαρρείς μια νύχτα που θα ΄ναι πιά πολύ γριά η Γής, κι όλοι αυτοί οι μεγαλοφυείς αθρωποι που εφευρίσκουν τις τορπίλλες και τ΄ αεροπλάνα και τη μελινίτη θα ΄ναι ξαπλωμένοι στο χώμα, κι η αθρωπότητα θα ΄ναι ένας θρύλος ανάμεσα στα δέντρα. Μα και κείνη τη νύχτα όλα τα τριξαλλούδια θα βρούνε να τραγουδήσουν όλα μαζί κατ΄ απ΄τ΄ αμέτρητα αστέρια, σα να μην έγινε τίποτα σπουδαίο. Κι ο ουρανός θ΄ αθίσει πάλι τις ασημένιες απειράθες του, και θα σκύψει ν΄ αφουγκραστεί τα κρυσταλλένια βιολάκια, τυλιγμένος μες στο ίδο του ψυχρό μυστήριο."

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Πρωτάρηδες

Όταν ήμουν μικρός οι μεγάλοι μου φαίνονταν σοφοί, δυνατοί και έμπειροι. Ήξεραν τα μυστικά της ζωής. Γνώριζαν όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει κανείς.

Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς έγινα κι εγώ ένας από τους "μεγάλους" κατάλαβα για τα καλά πόσο λίγα ήξεραν. Πόσο λίγα ξέρουμε όλοι μας.

Αποκτούμε εμπειρίες, σωρεύουμε γνώσεις. Όλα αυτά αφορούν ήδη βιώματα ξεπερασμένα. Ό,τι και να γνωρίζουμε, ό,τι και να έχουμε μάθει, η κάθε φάση της ζωής είναι διαφορετική και ποτέ δεν ήμαστε προετοιμασμένοι πλήρως. Οι προκλήσεις πάντα καινούργιες.

Θέλω να πω, κάθε φάση της ζωής μας έχει τόσο διαφορετικές απαιτήσεις, ανάγκες, αλλά και ευκαιρίες ώστε να απαιτείται κάθε φορά νέα αντιμετώπιση.

Είμαστε πρωτάρηδες, ασχέτως ηλικίας.

Contrapunctus

  Λίγες μέρες πριν εκδόθηκε η ποιητική μου συλλογή Contrapunctus από τις εκδόσεις Πληθώρα. Ήταν ένα πείραμα αντίστιξις. Ξεκίνησε με το ερώτη...