Τέσσερα στιγμιότυπα

"τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός"
Κώστας Καρυωτάκης

Έμοιαζε η έλευση σου τόσο με αποχώρηση που έμεινα ώρες να κοιτώ τον ουρανό απορημένος, την πτήση. Είχα έτσι κι αλλιώς χάσει εντελώς κάθε αίσθηση κατεύθυνσης. Υπήρχε μοναχά ένα βέλος, σαν να θυμάμαι. Μπορεί και όχι.





Η σκουριά είναι του μέλλοντος δε με φοβίζει περισσότερο από το θόρυβο των περασμένων λέξεων. Αυτών που μένουν κάτω, σωρός άχρηστων φθόγγων, χωρίς ζωή. Προσπάθησε να τις αναστήσεις, δεν μπορείς. Όπως δεν ανασταίνεται το δέντρο από τις στάχτες που μαζεύεις, αν παρακάμψεις την ταφή.




Στο χώμα πάλι πίσω για να ανθίσουν, ποτισμένα χρόνο, τα άνθη των στιγμών. Βυθίσου χωρίς αυταπάτες μέσα τους. Δεν θησαυρίζονται όσο κι αν σφίξεις τη γροθιά. Όσο και αν ουρλιάξεις. Ούτε και του ορίζοντα την έσω κόγχη ποτέ θα αγγίξεις. Και δε χρειάζεται.




Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον. Τότε και τώρα στις μέρες που πέρασαν και που θα έρθουν. Μιας δίκοπης καμπύλης εμείς ακούσιοι ταξιδευτές. Καρφώνοντας ελπίδες με κεριά που λιώνουν, στην άμμο.




Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Χριστόφορο για την πρόσκληση στο σύντομο αυτό οδοιπορικό εικόνων και λέξεων.