Πάντα εκεί

Κι εκεί που νόμιζω πως τον ξεπέρασα, κι εκεί που άρχισα να ακούω τους άλλους, ξαναγυρνώ στον Glenn Gould. Εκπληκτικός!

Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα Glenn Gould ήταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 70 ίσως αρχές 80. Τότε δεν είχα καν πικαπ. Είχα αρχίσει να μαζεύω κασέτες, κυρίως γράφοντας εκπομπές από το Τρίτο πρόγραμμα. Σε μια τέτοια ηχογράφηση λοιπον άκουσα για πρώτη φορά τον Glenn Gould να παίζει τις 32 παραλλαγές του Μπετόβεν. Με εντυπωσίασε, κυρίως το έργο αλλά επίσης το παίξιμο, και το όνομα του πιανίστα. Την ηχογράφηση αυτή πρέπει να την έχω ακούσει πάνω απο 100 φορές.

Η συλλογή από ηχογραφήσεις συνεχίστηκε για μένα αλλά το κρίσιμο σημείο ήταν όταν γνώρισα και έγινα φίλος με τον συμφοιτητή μου στην ΑΣΟΕΕ, τον Τάσο. Παθιασμένος κι αυτός με την κλασσική μουσική, ήταν η εποχή που έφτιαχνε την δική του δισκοθήκη από βινύλιο. Κάπου εκεί ξαναανακάλυψα τον Glenn Gould. Σιγά σιγά αποκτήσαμε μεγάλο μέρος από ότι είχε ηχογραφήσει. Άρχισα να διαβάζω βιβλία γι αυτόν αλλά και βιβλία που είχε ο ίδιος γράψει.

Κάπως έτσι ήταν η σχέση μου με τον πιανίστα αυτόν και κράτησε αρκετά χρόνια. Σιγά σιγά τον απομυθοποίησα. Είδα πως δεν μου αρέσουν όλες του οι ηχογραφήσεις. Ακόμα και στον Μπαχ έφτασε στιγμή να πω πως προτιμώ τον Ρίχτερ. Τον άκουγα όλο και λιγότερο.

Πρόσφατα άκουσα τις αγγλικές σουίτες με Ρίχτερ και τότε έγινε κάτι απρόσμενο, ενώ η εκτέλεση του Ρίχτερ μου άρεσε, ένιωσα μια πολύ έντονη επιθυμία να ακούσω ξανά τον Glenn Gould. Το έκανα και για μια ακόμα φορά έχω ξαναβρεθεί υπό την επήρεια της γοητείας του.

Το ταξίδι συνεχίζεται.

Glenn Gould plays Bach:
Toccata in F-sharp minor Part 2