O Luigi Pirandello στο «Colloquio con la madre» γράφει:
«Κι ακριβώς γι΄ αυτό, μαμά, όσοι πιστεύουν πως είναι ζωντανοί νομίζουν πως θρηνούν τους νεκρούς τους, κι απεναντίας, θρηνούν τον δικό τους θάνατο, τη δική τους πραγματικότητα που δεν υπάρχει πια στη συνείδηση εκείνων που έφυγαν. Εσύ θα υπάρχεις για πάντα στη συνείδησή μου. Εγώ δεν θα υπάρχω πια για σένα. Εσύ θα είσαι για πάντα η μητέρα μου. Μα εγώ; Εγώ ο γιος σου, ήμουν και δεν είμαι πια, δεν θα είμαι πια».
