Αφιέρωμα

"O,τι έχει κανείς αγαπήσει με αυταπάρνηση και έχει λατρέψει με νεανικό ενθουσιασμό, ό,τι έχει κανείς διατηρήσει ως μυστικό και αινιγματικό θησαυρό μέσα στα κατάβαθα της ψυχής του, ό,τι έχει κανείς κρύψει βαθιά μέσα στην καρδιά του, τούτο είναι κάτι που το προσεγγίζει με μια ιδιότυπη συστολή, με ανάμικτα συναισθήματα, γνωρίζοντας ότι απώτατος σκοπός είναι να προσπαθήσει να το κατανοήσει. Ό,τι έχεις καταφέρει να μάθεις σιγά σιγά, σαν το πουλί που μαζεύει κάθε μικρό σπόρο, πιο ευτυχισμένο με κάθε μικρό κομμάτι απ΄ότι με όλα τα υπόλοιπα πράγματα του κόσμου˙ ό,τι έχει συλλάβει το ευαίσθητο αφτί, μέσα στη μοναξιά του μεγάλου πλήθους, απαρατήρητο στη μυστική κρυψώνα του˙ ό,τι έχει βουτήξει το άπληστο αφτί, πάντοτε ανικανοποίητο, και ό,τι έχει κρύψει το μοναχικό αφτί, πάντοτε ανασφαλές, αυτό που η πιο γλυκιά του ηχώ δεν έχει ποτέ προδώσει την ανύστακτη αγρύπνια του ευαίσθητου ωτός˙ ό,τι έχεις ζήσει τη μέρα, και ξαναζήσει τη νύχτα, ό,τι έχει διακόψει τον ύπνο σου και τον έχει κάνει βασανιστικό˙ ό,τι έχεις ονειρευτεί στον ύπνο σου, αυτό με το οποίο ξύπνησες για να το ονειρευτείς πάλι στον ξύπνιο σου, ό,τι σε έκανε να πεταχτείς ξαφνικά στη μέση της νύχτας από φόβο μην το ξεχάσεις˙ ό,τι σου έχει έρθει σε στιγμές μέγιστης έκστασης˙ ό,τι φυλάς σαν το κέντημα της κοπελιάς συνεχώς στο πλάι σου˙ ό,τι σε έχει ακολουθήσει στις ξάστερες σεληνόφωτες νύχτες, στη μοναξιά του δάσους και της ακροθαλασσιάς, στους σκοτεινούς δρόμους, στη σιγαλιά της νύχτας, στο ξεκίνημα της μέρας, ό,τι ανέβηκε μαζί σου στο άλογο και σε συνόδευσε στην άμαξα, ό,τι πλημμύρισε το σπίτι σου, αυτό για το οποίο το υπνοδωμάτιο σου έγινε μάρτυρας, ό,τι ηχεί στα αφτιά σου, και αντηχεί μέχρι την ψυχή σου, αυτό το οποίο η ψυχή σου έχει πλέξει τον τελειότερο ιστό ...

Από το βιβλίο "Για τον Μοτσαρτ" του Σαίρεν Κίρκεγκωρ
Μετάφραση Γιάννη Πλεμμένος - Εκδόσεις Ταξιδεύοντας

Αφιερωμένο στον αδελφό μου και στις ισόβιες μουσικές του αναζητήσεις στον κόσμο της βυζαντινής μουσικής

Ο Κορυδαλλός

Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μέσα - στιλπνός, πασίχαρος κορυδαλλός - λαλεί ο μικρός μου γιος.

Ανδρέας Εμπειρίκος
(από την Oκτάνα, Άγρα 1980)

Μ΄ αρέσει ιδιαίτερα το ποίημα αυτό του Εμπειρίκου. Απέριττο και πλήρες. Με συγκινεί επειδή κάπως έτσι νιώθω κι εγώ για τους δυο στιλπνούς, πασίχαρους κορυδαλλούς μου.

Καρυωτάκης

ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΥ...

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας έβρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία.

Αύριο, μεθαύριο, σύντροφο θα μ' έχετε και φίλο,
τα μυστικά σας θέλω να μου πείτε,
μα όταν, αργότερα, φανεί το πρώτο νέο σας φύλλο,
θα πάω μακριά, το φως για να χαρείτε.

Κι αφού ταιριάζει, ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει.

Κώστας Καρυωτάκης

Εδώ και κάμποσους μήνες είμαι κοντά πολύ στην ποίηση του Καρυωτάκη. Γνώριζα αρκετά ποιήματα του από την παιδική μου ηλικία, χάρη στις απαγγελίες του πατέρα μου. Ύστερα από προσωπικά αναγνώσματα. Όμως πρόσφατα ξαναπλησίασα τον ποιητή χάρη στις απαγγελίες ποιημάτων του από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Ο δίσκος αυτός έπεσε σχεδόν τυχαία στα χέρια μου και από τότε με συντροφεύει σε πολλές από τις μετακινήσεις μου, καθώς τον ακούω στο αυτοκίνητο.

Ο Καρυωτάκης είναι ποιητής παρεξηγημένος. Δεν χρειάζεται να πάσχεις από κατάθλιψη για να ακούς Καρυωτάκη και ούτε θα πάθεις κατάθλιψη ακούγοντας τον. Φυσικά αν ήδη η κατάθλιψη είναι μέσα σου και αφεθείς και στη μαύρη μαγεία του ποιητή, ε τότε ο συνδυασμός είναι επικίνδυνος! Ίσως πάλι και όχι. Ίσως να λειτουργήσει ομοιοπαθητικά! Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η κατάθλιψη που με φέρνει κοντά του, μια και για μένα είναι αυτή μια περίοδος πολύ γόνιμη και θετική.

Τι με γοητεύει λοιπόν στον Καρυωτάκη; Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι η ευαισθησία του. Αυτή νομίζω δεν χρειάζεται περισσότερα σχόλια, είναι ολοφάνερη. Κάτι άλλο όμως που θαυμάζω σ΄ αυτόν είναι το θάρρος του. Ίσως φανεί παράξενο να μιλάω για θάρρος για κάποιον που τελικά αυτοκτόνησε. Αν είχε θάρρος θα άντεχε τη ζωή, μπορεί να έλεγε κάποιος. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό. Μιλάω για το θάρρος του να ανοίγει κανείς την ψυχή του, να εκτίθεται, να απογυμνώνεται μπροστά σε όλον τον κόσμο. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια ψυχή τόσο πληγωμένη. Δεν είναι εύκολο να ψιθυρίσεις πως πονάς, δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τον σπαραγμό σου. Θέλει θάρρος. Θάρρος και δύναμη. Αυτό εμένα με γοητεύει και είναι κάτι που σέβομαι βαθιά.

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και χρωστώ πολλά στον ποιητή. Ναι, τις μέρες αυτές είμαι με τον Καρυωτάκη.

Ό πίνακας είναι του John Crump
http://www.johncrump.co.nz/

Άηχος Θρήνος

Που υπάρχει ένα τέλος αυτού, του άηχου θρήνου,
Του σιωπηλού μαρασμού των φθινοπωρινών ανθών
Που ρίχνουν τα πέταλά τους και μένουν ασάλευτα
Πού υπάρχει ένα τέλος για τα συντρίμμια που παρασύρονται,
Για τη δέηση των οστών στην ακτή, τη δέηση που δεν αρθρώθηκε
Τη δέηση στον καταστροφικό ευαγγελισμό;


Where is there an end of it, the soundless wailing,
The silent withering of autumn flowers
Dropping their petals and remaining motionless;
Where is there an end to the drifting wreckage,
The prayer of the bone on the beach, the unprayable
Prayer at the clamitous annunciation?

Από τα Τέσσερα Κουαρτέτα του Έλιοτ
Μετάφραση Παυλίνα Παμπούδη
Ο πίνακας είναι του Michael Hodgson

Σαν άγνωστη εξωτική ήπειρος είναι η ποίηση του Έλιοτ για μένα. Καθόλου δεν είμαι εξοικειωμένος με τον κόσμο του. Παρόλα αυτά η γοητεία που μου ασκεί είναι μεγάλη. Το ενδιαφέρον μου ξεκίνησε μάλλον από την σχέση που έχει με την ποίηση του Σεφέρη. Ο Σεφέρης είναι ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής, μετά τον Καβάφη. Η επιρροή που είχε από την ποίηση του Έλιοτ είναι πολύ γνωστή. Οι πρώτες μου λοιπόν αναγνώσεις ήταν από καθαρή περιέργεια. Ήθελα να δω πως σχετίζεται ο Έλιοτ με τον Σεφέρη.

Έτσι ξεκίνησα. Ως συνήθως οι προσεγγίσεις μου σε έργα που έχουν μεγάλη έκταση δεν είναι συστηματικές. Μου αρέσει να ξεκινάω τσαλαβουτώντας. Αρχίζω συνήθως από τη μέση κάποιου έργου, κάτι σαν δειγματοληψία. Να δω αν μου κάνει το έργο για να αρχίσω μετά να το μελετώ αργά και συστηματικά. Έχοντας όμως ήδη πάρει μια γεύση.

Σε αυτές τις πρώτες επαφές βρίσκομαι ακόμα και το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό για μένα. Ανακαλύπτω ένα βάθος και μια δύναμη που με ξαφνιάζει και ώρες-ώρες με τρομάζει και λίγο. Μου αρέσει η όλη αυτή διαδικασία. Νομίζω πως θα υπάρξει συνέχεια.

Στο Παράθυρο του Σοφού

.
Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
Που σε φωτάει λυχνάρι
Nάτανε, λέει, φεγγάρι
Kαι συ είκοσι χρονώ !

Nάτανε τάχα η γνώση σου
Mε τον αγέρα αμάχη,
Για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό…

Nάτανε τάχα η σκέψη σου
Συρτού χορού τραγούδια
Mιαν αγκαλιά λουλούδια
Mιαν ιστορία τρελλή,

Tα μύρια που δε γνώρισες
Nερό θαν τάειχες μάθει
Mε δάσκαλο τα πάθη
M’ ένα κλεφτό φιλί.

Πολύ την καταφρόνεσες
Tη ζωή, πανάθεμά τη…
Kαι τώρα ; Eίναι φευγάτη
Σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά
Γαρούφαλα στη γλάστρα–
Kαι συ διαβάζεις τ’ άστρα
Kαι το βαθύ ουρανό.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Ανακάλυψα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα όπου υπάρχουν απαγγελίες ποιημάτων. Ξεχώρισα αρχικά αυτό του Ζαχαρία Παπαντωνίου επειδή δεν είναι μεν ανάμεσα στους κορυφαίους αλλά εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα ως ποιητής. Το συγκεκριμένο ποίημα μπορεί κανείς να ακούσει εδώ.

Θεωρώ τη συγκεκριμένη σελίδα ιδιαίτερα χρήσιμη γιατί η ποίηση προορίζεται να ακούγεται και όχι απλώς να διαβάζεται. Γι αυτό είναι πολύ πιο εύκολη η μύηση μας σε οποιοδήποτε σχεδόν ποίημα αν προσπαθήσουμε να το διαβάσουμε δυνατά. Φυσικά το άκουσμα μια απαγγελίας ενός ποιήματος από τον ίδιο τον ποιητή, όταν αυτή είναι διαθέσιμη, φωτίζει συνήθως το ποίημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έχω στο νου μου κυρίως τις απαγγελίες ποιημάτων του Ελύτη και Σεφέρη από τους ιδίους.

O πίνακας είναι του Rembrandt

Βούλα Παπαϊωάνου

Επισκέφτηκα σήμερα την έκθεση φωτογραφίας της Βούλας Παπαϊωάνου στο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Ομολογώ πως δεν γνώριζα την τόσο σημαντική αυτή φωτογράφο. Χάρη στην υπέροχη έκθεση την ανακάλυψα. Με μετέφερε στις δύσκολες δεκαετίες του 40 και 50 στην κατεχόμενη και μεταπολεμική φτωχή Ελλάδα. Η ματιά της γεμάτη αγάπη, τρυφερότητα και συμπόνια για τον άνθρωπο.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα λίγες μόνο φωτογραφίες της. Διάλεξα μία για να παρουσιάσω

Πηγή Φωτογραφιών

Έρημη Χώρα

Αναζητώ σήμερα κάτι στη "Έρημη Χώρα". Γιατί εκεί, στην ποίηση του T.S. Eliot; Δεν είμαι σίγουρος. Στη μυθολογία ο ήρωας σχεδόν πάντα θα χρειαστεί να διασχίσει την δική του προσωπική έρημο. Είναι μέρος της διαδικασίας. Αναπόφευκτο και δύσκολο.

Υπάρχει ίσκιος κάτω από τούτο τον κόκκινο βράχο,
(Έλα κάτω από τον ίσκι αυτού του κόκκινου βράχου),
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό από το ένα ή το άλλο
Τη σκιά σου το πρωί να δρασκελίζει πίσω σου
Ή τη σκιά σου το απόγευμα να ορθώνεται για να σε συναντήσει΄
Θα σου δείξω φόβο σε μια χούφτα σκόνη.

There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock)
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.

Από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ
Μετάφραση Παυλινα Παμπούδη

Στην έρημο ο φόβος έρχεται από μέρη που δεν το δείχνουν. Από μέρη που δεν το περιμένεις. Ήλιος καυτός όλη τη μέρα, το βράδυ παγωνιά. Τα δύο άκρα και στη μέση εσύ, μόνος. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για την έρημο. Όλες σου οι προετοιμασίες θα είναι πάντα ανεπαρκείς και το ξέρεις. Αν θες σιγουριά μείνε εκεί που είσαι. Αν όμως θες να διασχίσεις τη μεγάλη ήπειρο, αν λαχταράς να ταξιδέψεις θα χρειαστεί κάποια στιγμή να το αποτολμήσεις.

Ο χρόνος μετριέται με μια σκιά, πότε μπρος και πότε πίσω. Και μια χούφτα σκόνη μπορεί να είναι τρομακτική. Ανάλογα από πια γωνία κοιτάς. Έτσι όπως κοιτώ το ποίημα τώρα ο μόνος συνειρμός που μου έρχεται είναι:

"Χους ην και εις χουν απελεύσεται"

Να βλέπεις μέσα του

Μα την πίστη μου άγιασα να περιμένω Πέταξα γένι καλογερικό

που όλο χάιδευα και έξυνα Κάτι κάτι Κάτι άλλο να βρεθεί

Κάποια φορά το πηρ΄ απόφαση Τράβηξα έτσι όπως τραβάς μιά
βάρκα στή στεριά τον άνθρωπο από μέρος που να βλέπεις μέσα του

Ελύτης

Δύσκολο πράγμα ο άνθρωπος. Βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Σάρκα και Πνεύμα, Σκέψη - Συναίσθημα, Θύμα και Θύτης, Φθαρτός και Άφθαρτος, Θείος-Κτηνώδης, Φως και Σκοτάδι. Σε τεντωμένο σχοινί βαδίζει ο άνθρωπος, πότε μπρος, πότε πίσω.

Να βλέπεις μέσα του. Ναι γιατί το άλλο είναι τσόφλι. Σκληρό και άσχημο. Χρήσιμο θα πεις αλλά τσόφλι. Να βλέπεις μέσα του, να βλέπεις μέσα σου. Είναι ζεστά εκεί και δε βαριέσαι να κοιτάς. Είναι άγρια εκεί μα αξίζει. Έχει εκπλήξεις εκεί που φτιάχνονται καθώς κοιτάς, για σένα, φρέσκιες.

Τράβηξα τον άνθρωπο κατά μέρος μου, καθώς τη βάρκα στη στεριά, να βλέπω μέσα.

Απλότητα

Να ξεκινώ χωρίς προορισμό; Και όμως, καμιά φορά έτσι αξίζει. Ίσως το ταξίδι να είναι πιο ενδιαφέρον. Τέτοια είναι η διάθεση μου σήμερα. Έτσι θα ξεκινήσω να γράφω...

Ακαταστασία. Γύρω μου πράγματα πολλά, ατάκτως ερριμένα. Πόσα πράγματα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει; Φαίνεται πολλά. Κακομάθημένοι; Μάλλον. Βιβλία που ξέρω πως δεν θα διαβάσω, δίσκοι που ξέρω πως δεν θα ακούσω, ταινίες που ξέρω πως δεν θα δω. Και όμως λίγα τα πράγματα είμαι διατεθειμένος να πετάξω, να αποχωριστώ.

Τι το κάνει τόσο δύσκολο να αποχωρίζομαι πράγματα; Ίσως η αυταπάτη πως έχω καιρό. Άπειρο καιρό. Κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί κι αυτό, σκέφτομαι. Θα βρεί τη θέση του, ελπίζω.

Να μάθω να πετώ τα άχρηστα. Να ελαφρύνω τις αποσκευές μου.

Πίνακας Todd Bellanca

Η Τελευταία Μέρα

Κι όμως ο θάνατος είναι κάτι που γίνεται. πως πεθαίνει
ένας άντρας;
Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο,
που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον
και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή.

Σεφέρης - από το ποίημα "Η Τελευταία Μέρα"


Ξαναγυρίζω σήμερα στα υπαρξιακά που είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Πέρασα την περσινή και φετινή χρονιά διδάσκοντας σε σεμινάρια υπαρξιακής ψυχολογίας. Κι όμως νιώθω πως όλα όσα είπα μέσα σε μια χρονιά συνοψίζονται στις λίγες αυτές γραμμές του Σεφέρη! Γι' αυτό νιώθω πως η τέχνη δεν είναι απλώς στολίδι στη ζωή μας. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ζωτικό, ζωτικότατο στοιχείο αν θέλει να ζήσει κανείς με τρόπο αυθεντικό. Αυθεντικό ως προς την ίδια του της ύπαρξη, ως προς αυτό που είναι.

Η μελέτης του υπαρξισμού είναι για μένα μελέτη ζωής. Για να είμαι πιο ακριβής (και πιο υπαρξιακός) είναι η μελέτη του πως να ζήσω την μία και μοναδική ζωή μου. Προσωπικά θεωρώ την αναζήτηση αυτή την κορυφαία μας ευθύνη για τη ζωή μας, για τις ώρες μας, για την ύπαρξη μας. Το θέμα καίει. Το θέμα επείγει. Επίσης το θέμα αγχώνει. Δεν πειράζει. Το άγχος αυτό είναι αναπόφευκτο και σε κάποιο βαθμό απαραίτητο συστατικό του ταξιδιού αυτού προς την υπαρξιακή αναζήτηση.

Και ο Θάνατος; Τι να πω, νιώθω πως φλυαρώ αν προσθέσω πολλά. Ο ποιητής τα λέει όλα και τόσο καλύτερα από μένα. Το παιχνίδι του θανάτου μπορεί να κερδηθεί. Αλλά η νίκη είναι πάντα μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Είναι στο εδώ και τώρα.

Η φωτογραφία είναι από την κηδεία του Σεφέρη

Να βρώ ένα κοχύλι

Να βρω ένα κοχύλι. Τι τύχη! Στην παραλία, παιδάκι. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά. Μικρή ομορφιά κρυμμένη στην άμμο. Έστω σπασμένο, έστω μικρό το κάθε κοχυλάκι ήτανε θησαυρός πολύτιμος.

Δεν άλλαξαν πολλά. Έτοιμο να ενθουσιαστεί με την παραμικρή ανακάλυψη ακόμα το παιδί. Λαχταρά να την κρατήσει στα χέρια να μοιραστεί το κατόρθωμα του με τους άλλους.

Τώρα πια, δεν είναι μόνο κοχύλια οι θησαυροί μου. Μπορεί να είναι κάποιοι στίχοι από ποίημα που εντόπισα καθώς ξεφύλλιζα παλιό βιβλίο. Κάποια φωτογραφία διαλεγμένη από πολλές. Ένα κομμάτι μουσικής αγαπημένο. Μια σκέψη φρέσκια. Ένα κοίταγμα στα δέντρα με μάτια ζωγράφου.

Για σήμερα, ξαναγυρίζω σε μια ακόμα δική μου πολύτιμη παραλία: Σεφέρης.- Ποιήματα. Να τι βρήκα:

Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνων

κάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνα

κάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοι

και σε κάθε δίσκο

ένας ζωντανός παίζει μ΄ έναν πεθαμένο.

Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισε τους αν μπορείς.

Τελευταία Αναλαμπή

1970 ή 1971. Λίγες φορές πήγα με τον πατέρα μου στον κινηματογράφο. Από τα παιδικά μου χρόνια μου έχει μείνει η ανάμνηση από μία μόνο φορά. Κι απ΄ την φορά αυτή θυμάμαι μονάχα μια στιγμή. Το έργο πρέπει να ήταν καουμπόικο. Προς το τέλος της ταινίας γινόταν κάποιο μακελειό από πυροβολισμούς. Μια σφαίρα πετυχαίνει έναν από τους ηθοποιούς και σωριάζεται κάτω. Νεκρός υποθέτω, αλλά όχι, κινεί το πόδι του για τελευταία φορά. "Κοίτα μπαμπά δεν πέθανε αλήθεια, στα ψέματα το κάνει, αφού τον είδα να κουνάει το πόδι του". "Τελευταία αναλαμπή!" μου λέει λακωνικά ο πατέρας μου. Δεν κατάλαβα. Δεν ρώτησα. Μου πήρε χρόνια να μάθω τι σημαίνει αναλαμπή και τι ήθελε να πει ο πατέρας μου.

2004. Έχουν περάσει χρόνια πολλά από την τελευταία φορά που πήγαμε στην Πόλη. Για μένα 25, για τον πατέρα μου 29. Οργανώσαμε το ταξίδι αυτό, που ήταν μια οικογενειακή επιστροφή στην Πόλη, μαζί με τον αδελφό και την μητέρα μου, γνωρίζοντας συνειδητά πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα είμαστε και οι τέσσερις μαζί στην Πόλη. Αυτή η αίσθηση του "ποτέ πια" ήταν κυρίαρχη, τουλάχιστον για μένα στο ταξίδι αυτό. Και το ταξίδι πέτυχε. Ξανασυνδεθήκαμε με την Πόλη. Αλλά όσο πολύτιμο κι αν ήταν για μας το ταξίδι, στην πραγματικότητα το κάναμε κυρίως για τους γονείς και ειδικότερα για τον πατέρα μας. Αυτός ήταν που νιώθαμε πως δεν θα είχε άλλη ευκαιρία να ξαναπάει εκεί. Αυτός ήταν που δεν είχε ξαναγυρίσει ποτέ μέχρι τότε. Αποκορύφωση του ταξιδιού ήταν γι αυτόν το ταξίδι μας με το βαπόρι, Kadikoy - Karakoy. Μια διαδρομή που είχε κάνει χιλιάδες φορές στη ζωή του. Απ΄ το ταξίδι αυτό είναι και η παρακάτω φωτογραφία.


Προχθές που είδα τον πατέρα μου, με αμβλυμένες πια τις νοητικές αλλά και σωματικές του λειτουργίες θυμήθηκα τη φωτογραφία αυτή, του 2004 και σκέφτηκα: Τελευταία Αναλαμπή.

Κωνσταντινούπολη 1926

Έτος 1926. Παρελθόν που εγώ δεν έζησα αλλά οι απόηχοι του είναι μέσα μου. Παρουσιάζω εδώ δυό φωτογραφίες που μου αρέσουν από την εποχή εκείνη. Στην πρώτη είναι η γέφυρα του Γαλατά, κοιτάζοντας βόρεια. Στο βάθος φαίνεται ο Πύργος του Γαλατά.

Άλλη μια αγαπημένη φωτογραφία. Μου αρέσει η καμπύλη γραμμή του ιστίου που δένει με τους μιναρέδες και την καμπυλότητα του τρούλου του τζαμιού. Το ασπρόμαυρο και η αχνάδα από την αύρα του Βοσπόρου δημιουργεί έντονα την επιθυμία να ήμουν πραγματικά εκεί!