Τελευταία Αναλαμπή

1970 ή 1971. Λίγες φορές πήγα με τον πατέρα μου στον κινηματογράφο. Από τα παιδικά μου χρόνια μου έχει μείνει η ανάμνηση από μία μόνο φορά. Κι απ΄ την φορά αυτή θυμάμαι μονάχα μια στιγμή. Το έργο πρέπει να ήταν καουμπόικο. Προς το τέλος της ταινίας γινόταν κάποιο μακελειό από πυροβολισμούς. Μια σφαίρα πετυχαίνει έναν από τους ηθοποιούς και σωριάζεται κάτω. Νεκρός υποθέτω, αλλά όχι, κινεί το πόδι του για τελευταία φορά. "Κοίτα μπαμπά δεν πέθανε αλήθεια, στα ψέματα το κάνει, αφού τον είδα να κουνάει το πόδι του". "Τελευταία αναλαμπή!" μου λέει λακωνικά ο πατέρας μου. Δεν κατάλαβα. Δεν ρώτησα. Μου πήρε χρόνια να μάθω τι σημαίνει αναλαμπή και τι ήθελε να πει ο πατέρας μου.

2004. Έχουν περάσει χρόνια πολλά από την τελευταία φορά που πήγαμε στην Πόλη. Για μένα 25, για τον πατέρα μου 29. Οργανώσαμε το ταξίδι αυτό, που ήταν μια οικογενειακή επιστροφή στην Πόλη, μαζί με τον αδελφό και την μητέρα μου, γνωρίζοντας συνειδητά πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα είμαστε και οι τέσσερις μαζί στην Πόλη. Αυτή η αίσθηση του "ποτέ πια" ήταν κυρίαρχη, τουλάχιστον για μένα στο ταξίδι αυτό. Και το ταξίδι πέτυχε. Ξανασυνδεθήκαμε με την Πόλη. Αλλά όσο πολύτιμο κι αν ήταν για μας το ταξίδι, στην πραγματικότητα το κάναμε κυρίως για τους γονείς και ειδικότερα για τον πατέρα μας. Αυτός ήταν που νιώθαμε πως δεν θα είχε άλλη ευκαιρία να ξαναπάει εκεί. Αυτός ήταν που δεν είχε ξαναγυρίσει ποτέ μέχρι τότε. Αποκορύφωση του ταξιδιού ήταν γι αυτόν το ταξίδι μας με το βαπόρι, Kadikoy - Karakoy. Μια διαδρομή που είχε κάνει χιλιάδες φορές στη ζωή του. Απ΄ το ταξίδι αυτό είναι και η παρακάτω φωτογραφία.


Προχθές που είδα τον πατέρα μου, με αμβλυμένες πια τις νοητικές αλλά και σωματικές του λειτουργίες θυμήθηκα τη φωτογραφία αυτή, του 2004 και σκέφτηκα: Τελευταία Αναλαμπή.