Στο Δούναβη

Auf der Wellen Spiegel schwimmt der Kahn. Alte Burgen ragen himmelan; Tannenwälder rauschen geistergleich, Und das Herz im Busen wird uns weich Denn der Menschen Werke sinken all; Wo ist Turm, wo Pforte, wo der Wall, Wo sie selbst, die Starken, erzgeschirmt, Die in Krieg und Jagden hingestürmt? Wo? Wo? Trauriges Gestrüppe wuchert fort, Während frommer Sage Kraft verdorrt. Und im kleinen Kahne wird uns bang, Wellen drohn wie Zeiten Untergang. Untergang, Untergang.

Over the reflecting waves glides the boat Old fortresses soar up to the heavens; Pine woods rustle like spirits And our hearts in the breasts are moved Because the human works all perish; Where is the tower, the gate, and the wall? Where are the warriors themselves in bronze armors, who in wars and hunts stormed and hunted. Where? Where? Wretched bushes spread out, While more valiant legends lose their power And we become afraid in our small boat Waves, like time, threaten to sink our boat Sinking, sinking.

Poem: Johann Mayrhofer
Translation by Tomoko Yamamoto (©2007)

Ταξίδι με τον Δον Κιχώτη

Κράτησα από το βιβλίο αυτό:

"... την αξία που εγώ αποδίδω στην ποιότητα της βραδύτητας. Όλα τα καλά πράγματα χρειάζονται χρόνο, το ίδιο κι όλα τα σπουδαία πράγματα."

"Πολύ λίγο σέβομαι τον άνθρωπο εκείνο που, αντιμετωπίζοντας τη στοιχειακή φύση, δεν έχει τίποτ΄ άλλο να εκφράσει παρά έναν παιάνα θαυμασμού κι ούτε που νιώθει καθόλου την απαθή εχθρότητα της."

"... δεν βλέπω γιατί, ιδιαίτερα σε μια τόσο σοβαρή περίσταση όπως ενα ταξίδι, θα πρέπει κανείς να πέφτει κάτω από το επίπεδο των πνευματικών του συνηθειών και να αναζητά κάτι ανόητο και βαρετό."

"Ο Δον Κιχώτης είναι βέβαια ένα ψώνιο, τούτο φαίνεται καθαρά από το πάθος του για την ιπποσύνη. Όμως η παλιομοδίτικη λόξα του είναι επίσης η πηγή μιας τόσο αληθινής ευγένειας, μιας τέτοιας καθαρότητας ζωής, μιας τόσο αριστοκρατικής συμπεριφοράς, τόσο αγέρωχων φυσικών και πνευματικών χαρακτηριστικών που επιβάλλουν τον σεβασμό, ώστε το γέλιο που μας προξενεί η γκροτέσκα και πένθιμη φιγούρα του αναμειγνύεται πάντοτε με έναν έκθαμβο σεβασμό. Δεν υπάρχει κανείς που να μην γνωρίσει και να μην νιώσει έλξη γι αυτόν τον άνθρωπο της υψηλής πνευματικότητας και του πάθους, τρελό βέβαια μόνο από μια σκοπιά μα σε όλα τα άλλα του χαρακτηριστικά άψογο ιππότη. Είναι το αγνό πνεύμα, μεταμφιεσμένο σε φαντασία, που τον στηρίζει και τον εξευγενίζει, που διατηρεί την ηθική του αξιοπρέπεια ανέγγιχτη από κάθε ταπείνωση."

"Η ανθρώπινη γνώση, η έρευνα της ανθρώπινης ζωής, έχει έναν ωριμότερο χαρακτήρα από εκείνον των στοχασμών σχετικά με τους Γαλαξίες - κι αυτό το λέω διατηρώντας τον βαθύτερο σεβασμό. Ο Γκαίτε αποφαίνεται: <Το άτομο είναι ελεύθερο να ασχολείται με οτιδήποτε το προσελκύει και το ευχαριστεί, με οτιδήποτε του φαίνεται να αξίζει τον κόπο. Όμως η αληθινή μελέτη της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος>!"

"Ταξιδεύοντας στη θάλασσα παραδινόμαστε στο αστάθμητο στοιχείο, υποκείμεθα στα λάθη του τυχαίου - και μας αρέσει αυτό. Γιατί όμως; Μήπως επειδή, για να το πούμε ξεκάθαρα, μπορούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο να ορθώσουμε τη δυσφορία μας απέναντι στον μηχανικό πολιτισμό, τη λαχτάρα μας να τον απορρίψουμε και να τον αρνηθούμε ως κάτι θανάσιμο για την ψυχή και το χώμα μας; Μήπως επειδή μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να αναζητούμε και να επιβεβαιώνουμε μια μορφή ύπαρξης η οποία θα βρισκόταν πιο κοντά στο πρωτόγονο, στο στοιχειακό, στο αβέβαιο, στο ριψοκίνδυνο, στο αυτοσχέδιο όπως σε μια περίοδο πολέμου; Μήπως όμως εδώ εκφράζω τον έρωτα, που πάντοτε θεριεύει, του παραλόγου..."

"Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η σχετικότητα της ελευθερίας: το γεγονός ότι χρειάζεται να υπόκειται σε όρους και να ελέγχεται, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει πνευματική αξία και να εκφράσει μιαν ανώτερη μορφή ζωής."

"Το θεωρώ ως κανόνα πως τα πιο μεγάλα έργα ήταν εκείνα που είχαν τον λιγότερο φιλόδοξο στόχο. Η φιλοδοξία δεν επιτρέπεται να υπάρχει εξ αρχής. Δεν πρέπει να έρχεται πρν από το έργο αλλά να μεγαλώνει μαζί με το έργο, το οποίο θα γίνεται μεγαλύτερο απ΄ όσο είχε ονειρευτεί ο χαρούμενα ξαφνιασμένος καλλιτέχνης. Η φιλοδοξία πρέπει να συνδέεται με το έργο και όχι με το εγώ του καλλιτέχνη."

Thomas Mann
Ταξίδι με τον Δον Κιχώτη
Μετάφραση Γερ. Λυκιαρδόπουλος - Στεφ. Ροζανη
Εκδόσεις: Έρασμος

Αιολική άρπα

Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με το τραγούδι αυτό. Για την ώρα, παρουσιάσεις σαςν αυτές έχουν γίνει ο αγαπημένος μου τρόπος να γνωρίζω καινούργια τραγούδια.

Hugo Wolf - "Kennst du das Land" - Schwarzkopf

Η μέρα ξεκίνησε με αυτό. Μια μέρα που ξεκινάει έτσι, αξίζει να τη ζήσει κανείς.

Hugo Wolf - Im Frühling

O Hugo Wolf δεν είναι από τους συνθέτες που μπορεί κανείς εύκολα να προσεγγίσει. Δεν είναι εύπεπτος, δεν προσφέρεις τις μελωδίες εκείνες που θα κάνουν το τραγούδι του προσιτό. Απαιτεί συγκέντρωση στο κείμενο και την μουσική και επανάληψη. Αν αξίζει; Ναι!!!

Die Sterne

The stars

How the stars glitter so brightly through the night!
I've often been awakened by them from slumber.
But I do not scold the shining ones for that,
For secretly they perform many a benevolent task.

They wander high above in the form of angels,
They light the pilgrim's way through meadow and forest.
They hover like heralds of love,
And often bear kisses far away across the sea.

They gaze tenderly into the face of the sufferer,
And wipe his tears with silver light;
And direct us away from the grave, comfortingly and gently,
Beyond the blue sky with golden fingers.

Now shall you be blessed, thou radiant throng!
And long shine upon me with your clear, pleasing light!
And should I one day fall in love, smile upon the bond,
And let your twinkling bless us in return.

Die Sterne

Wie blitzen die Sterne so hell durch die Nacht!
Bin oft schon darüber vom Schlummer erwacht.
Doch schelt' ich die lichten Gebilde drum nicht,
Sie üben im Stillen manch heilsame Pflicht.

Sie wallen hoch oben in Engelgestalt,
Sie leuchten dem Pilger durch Heiden und Wald.
Sie schweben als Boten der Liebe umher,
Und tragen oft Küsse weit über das Meer.

Sie blicken dem Dulder recht mild ins Gesicht,
Und säumen die Tränen mit silbernem Licht.
Und weisen von Gräbern gar tröstlich und hold
Uns hinter das Blaue mit Fingern von Gold.

So sei denn gesegnet, du strahlige Schar!
Und leuchte mir lange noch freundlich und klar!
Und wenn ich einst liebe, seid hold dem Verein,
Und euer Geflimmer laßt Segen uns sein!

Το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά...

Όταν πρόκειται για ίσως το ομορφότερο τραγούδι του Gustav Mahler η επανάληψη δεν βλάπτει.

Βαρύτονος: Dietrich Fischer-Dieskau
Ορχήστρα: Φιλαρμονική του Βερολίνου
Διευθυντής Ορχήστρας: Karl Böhm

Ich bin der Welt abhanden gekommen

Από τις πιο αγαπημένες μου φωνές η Kathleen Ferrier. Εδώ ερμηνεύει Mahler. Το πρόβλημα μιλώντας για τέχνη είναι πως ό,τι και να πεις θα αδικήσει το έργο και είναι μάλλον περιττό. Ας πω τουλάχιστον το αυτονόητο, πως με συγκινεί βαθειά.

Να παραθέσω και τα λόγια του ποιήματος γραμμένο από τον Friedrich Rückert (1788-1866):

I am lost to the world

I am lost to the world
with which I used to waste so much time,
It has heard nothing from me for so long
that it may very well believe that I am dead!

It is of no consequence to me
Whether it thinks me dead;
I cannot deny it,
for I really am dead to the world.

I am dead to the world's tumult,
And I rest in a quiet realm!
I live alone in my heaven,
In my love and in my song!

Ich bin der Welt abhanden gekommen

Ich bin der Welt abhanden gekommen,
Mit der ich sonst viele Zeit verdorben,
Sie hat so lange nichts von mir vernommen,
Sie mag wohl glauben, ich sei gestorben!

Es ist mir auch gar nichts daran gelegen,
Ob sie mich für gestorben hält,
Ich kann auch gar nichts sagen dagegen,
Denn wirklich bin ich gestorben der Welt.

Ich bin gestorben dem Weltgetümmel,
Und ruh' in einem stillen Gebiet!
Ich leb' allein in meinem Himmel,
In meinem Lieben, in meinem Lied!

Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος

17/11/2009

Δεύτερη ανάγνωση.

Martin Heidegger, "Ποιητικά Κατοικεί ο Άνθρωπος", μετάφραση: Ι. Αβραμίδου, εκδόσεις Πλέθρον

Ημερολόγιο 12-11-2009

Σήμερα αυτό.

Πάθη

Απίστευτης ποιότητας εκτέλεση. Από κάθε άποψη.

Ήξερε να βλέπει

Με αφορμή μια όμορφη και δημιουργική μέρα.

Andrei Tarkovsky - H Θυσία

An Die Musik

Τέχνη. Μόνιμη παρηγορία.

Erstarrung

Winterreise

Winter Journey
Erstarrung

Ich such' im Schnee vergebens
Nach ihrer Tritte Spur,
Wo sie an meinem Arme
Durchstrich die grüne Flur.

Ich will den Boden küssen,
Durchdringen Eis und Schnee
Mit meinen heißen Tränen,
Bis ich die Erde seh'.

Wo find' ich eine Blüte,
Wo find' ich grünes Gras ?
Die Blumen sind erstorben,
Der Rasen sieht so blaß.

Soll denn kein Angedenken
Ich nehmen mit von hier ?
Wenn meine Schmerzen schweigen,
Wer sagt mir dann von ihr ?

Mein Herz ist wie erstorben,
Kalt starrt ihr Bild darin;
Schmilzt je das Herz mir wieder,
Fließt auch ihr Bild dahin !

Numbness

I search the snow in vain
For the trace of her steps.
Where she, arm in arm with me,
Crossed the green meadow.

I want to kiss the ground,
Penetrate ice and snow
With my hot tears,
Until I see the soil.

Where will I find a blossom,
Where will I find green grass ?
The flowers are all dead,
The turf is so pale.

Shall then no momento
Accompany me from here ?
When my pains cease,
Who will tell me of her then ?

My heart is as if dead,
Her image frozen cold within;
If my heart ever thaws again,
Her image will also melt away !

Vilhelm Hammershøi

Ανακάλυψα έναν ζωγράφο! Τι καλά!

Mache dich, mein Herze, rein

Λατρεύω την ποιότητα που εκπέμπει η εκτέλεση αυτή με διευθυντή ορχήστρας τον Carl Richter και τον Walter Berry να τραγουδάει το Mache dich, mein Herze, rein από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Bach.

Aria

Bass Mache dich, mein Herze, rein, Ich will Jesum selbst begraben. Denn er soll nunmehr in mir Für und für Seine süße Ruhe haben. Welt, geh aus, laß Jesum ein!

Bass Make thyself, my heart, now pure, I myself would Jesus bury. For he shall henceforth in me More and more Find in sweet repose his dwelling. World, depart, let Jesus in!

Για όποιον ενδιαφέρεται εδώ υπάρχει και η μετάφραση όλου του έργου.

Brigitte Fassbender - Die Winterreise-Schubert

Συνεχίζω με Σούμπερτ. Το χειμωνιάτικο του ταξίδι, για καιρό απροσπέλαστο σε μένα, λογω δικής μου άρνησης, γίνεται σιγά-σιγά όλο και πιο γνώριμο, όλο και πιο αγαπητό.

Έτσι, συνεχίζω κι εγώ να καταγράφω κάποιες στιγμές, όλο και πιο προσωπικές, από στιγμές ζωής.

Στην ουσία πρόκειται για μοίρασμα και ταυτόχρονα πρόσκληση.

.

Winterreise

Αν πίστευα στην μετεμψύχωση και σε προηγούμενες ζωές θα ευχόμουν να ήμουν ο Σούμπερτ. Κι ας πέθανε στα 31 του!

.

Εκεί ψηλά

Πιστέ μου φίλε, Λούντβιχ!

Σ' ευχαριστώ!

.

Μαγικός Αυλός

Ήταν η πρώτη όπερα του Μότσαρτ που γνώρισα. Αντιγραμμένο σε κασέτα γύρω στα 1977, πρέπει να άκουσα το έργο πάνω από 100 φορές. Ασκούσε μια τεράστια γοητεία πάνω μου.

Μάκμπεθ

Πρώτη ανάγνωση Αύγουστος 2009

Γνώριζα το έργο μόνο μέσα από την ομώνυμη όπερα του Βέρντι. Αν και εκτιμώ ιδιαίτερα την συγκεκριμένη όπερα η ανάγνωση του έργου αναδεικνύει άλλες διαστάσεις. Επίσης δεν ήξερα πως τα παρακάτω πασίγνωστα λόγια ήταν του Μάκμπεθ:

Macbeth:
To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day,
To the last syllable of recorded time;
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out, brief candle!
Life's but a walking shadow, a poor player,
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.

Κι όταν το συνειδητοποίησα χάρηκα ιδιαίτερα γιατί σχετίζονται άμεσα με ένα άλλο βιβλίο που αγαπώ πολύ. Το The Sound and the Fury του William Faulkner. Γνώριζα οτι ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από έργο του Σαίξπηρ, αλλά δεν ήξερα από πιο.

Το ταξίδι συνεχίζεται!

Η τρικυμία

Πρώτη ανάγνωση, Αύγουστος 2009.

Είναι βαθιά μου πίστη πως οι κλασικοί δεν είναι τυχαία κλασικοί. Κι επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή και όσο περνάει ο χρόνος συνειδητοποιώ πως τα περιθώρια στενεύουν και δεν θα προφτάσω ούτε μία ανάγωνση να κάνω σε αυτά που γενιές ολόκληρες χαρακτηρίζουν ώς αριστουργήματα, είπα να εντατικοποιήσω λίγο το ρυθμό μου. Έτσι το καλοκαίρι αυτό ξεκίνησα να διαβάζω Σαίξπηρ και λέω να αφιερώσω τουλάχιστον ένα χρόνο σ΄αυτόν. Τυχαία διάλεξα την "Τρυκυμία", χωρίς να ξέρω πως είναι το τελευταίο του έργο. Ειμαι ενθουσιασμένος!

Ο Χαρταετός

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κ.Π. Καβάφης

Μελωδίες από τα παλιά

Ήχοι μιας άλλης εποχής. Ενός άλλου χώρου.

.

Πάλι στην τέχνη...

Όσες φορές και αν το ακούσω, πάντα η ίδια αίσθηση!

"Σε καλύτερα μέρη"

Με ευγνωμοσύνη.

.

Mood

Απλοποιώ
Αφήνω
Αφαιρώ
Αδειάζω

Don Giovanni

Σινεμά Αττικόν στη Σταδίου.
Τρεις φορές μέσα σε μία εβδομάδα.
Πέρασαν 30 χρόνια.
.

Cecilia Bartoli

Συνεχίζω σε "κατάσταση" Haydn! Και μέσα σ΄όλα ανακάλυψα την υπέροχη φωνή της Cecilia Bartoli. Μ΄αρέσει το πάθος και η ένταση στις εκτελέσεις της.

Μια πρωινή ανοιξιάτικη πρόταση για Haydn

Βίντεο δεν είναι και ευτυχώς!

Scriabin

Ο Scriabin πάντα με γοήτευε. Την πρώτη φορά που τον άκουσα, πρέπει να ήταν το 1985, ένιωσα κάτι το μυστηριακό στη μουσική του. Οι τολμηρές τους αρμονικές περιπέτειες στην αρχή με ξένιζαν. Τώρα, είναι αυτή η τόλμη του που εκτιμώ περισσότερο.

.

Συνεχίζοντας στην Άνοιξη

.

Η έβδομη πόρτα

Χώρος: Μια τεράστια σκοτεινή αίθουσα στο κάστρο, με επτά κλειδωμένες πόρτες.

Η Judith επιμένει να ανοίξουν όλες οι πόρτες για να μπορέσει να μπει το φως στο εσωτερικό του κάστρου. Επιμένει πως η απαίτηση της βασίζεται στην αγάπη της για τον Κυανοπώγωνα. Ο Κυανοπώγων αρνείται λέγοντας πως πρόκειται για μέρη δικά του που δεν πρέπει να εξερευνηθούν από άλλους και ζητάει από την Judith να τον αγαπάει χωρίς να επιμείνει στις απαιτήσεις της. Η Judith επιμένει και τελικά νικά τις αντιστάσεις του.

Η πρώτη πόρτα αποκαλύπτει μια αίθουσα βασανιστηρίων, λερωμένη με αίματα. Τρομαγμένη αλλά και γοητευμένη η Judith συνεχίζει. Πίσω από την δεύτερη πόρτα είναι μια αποθήκη με όπλα ενώ πίσω από την τρίτη κρύβονται πολύτιμοι θησαυροί. Πίσω από την τέταρτη πόρτα είναι ένας κήπος εξαιρετικής ομορφιάς. Η Πέμπτη πόρτα κρύβει ένα παράθυρο που βλέπει προς το βασίλειο του Κυανοπώγωνα. Όλα τώρα φωτίζονται αλλά οι θησαυροί έχουν λερωθεί με αίμα, το κήπος έχει πλημμυρίσει και το βασίλειο σκεπάζεται από μαύρα, απειλητικά σύννεφα.

Ο Κυανοπώγων την παρακαλά να σταματήσει. Το κάστρο είναι όσο φωτεινό μπορεί να γίνει και τίποτα δεν θα το κάνει φωτεινότερο, αλλά η Judith αρνείται να σταματήσει, θέλει να φτάσει μέχρι το τέλος και ζητά να ανοίξει η έκτη πόρτα. Εκεί βρίσκεται και το πρώτο δωμάτιο που δεν έχει λερωθεί με αίμα. Μια μικρή ήσυχη λίμνη με ασημένιες αποχρώσεις αποκαλύπτεται. Είναι η "λίμνη των δακρύων".

Ο Κυανοπώγων ζητά από την Judith να τον αγαπά χωρίς να ρωτά κάτι περισσότερο. Η τελευταία πόρτα πρέπει να μείνει κλειστή για πάντα. Εκείνη επιμένει ρωτώντας τον για τις προηγούμενες γυναίκες της ζωής του και στη συνέχεια κατηγορώντας τον ότι τις έχει σκοτώσει, λέγοντας πως τα αίματα που βρίσκονται παντού είναι τα δικά τους αίματα και τα δάκρυα που γέμισαν τη λίμνη των δακρύων είναι τα δικά τους δάκρυα. Είναι σίγουρη πως τα πτώματα τους βρίσκονται πίσω από την κλειστή, έβδομη πόρτα. Μετά από αυτά η Κυανοπώγων της δίνει το κλειδί για την τελευταία πόρτα.

Πίσω από την πόρτα βρίσκονται τρεις πρώην γυναίκες του Κυανοπώγωνα, είναι όμως ακόμα ζωντανές, στολισμένες με κορώνες και κοσμήματα. Έρχονται αργά και σιωπηλά, ενώ ο Κυανοπώγων, πλημμυρισμένος από τα συναισθήματα του, επαινεί την κάθε μία από αυτές και τέλος γυρίζει προς την Judith και την επαινεί κι αυτήν ως τέταρτη γυναίκα του. Αυτή τρομοκρατείται και τον παρακαλάει να σταματήσει, αλλά είναι πολύ αργά. Την ντύνει με μια κορώνα και κοσμήματα που αυτή βρίσκει εξαιρετικά βαριά. Το κεφάλι της με δυσκολία σηκώνει το βάρος καθώς ακολουθεί τις άλλες τρεις γυναίκες, κάτω από το φεγγαρόφωτο, στο μέσα μέρος της έβδομης πόρτας. Κλείνει πίσω της, ο Κυανοπώγων μένει μόνος και όλα βυθίζονται στο σκοτάδι.

Bluebeard's Castle
Béla Bartók

From Wikipedia
μετάφραση Α. Χαρισιάδης

Στιγμές τέχνης

Με αφορμή ένα μήνυμα που μου έστειλε η Ευγενία και το οποίο παραθέτω αυτούσιο παρακάτω. Αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η αντίδραση των παιδιών.

Η ομορφιά θέλει χρόνο για να ανθίσει.



Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ενα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007.

Ένας βιολιστής αυτός έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 1 ώρα.
Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι
περισσότεροι καθ' οδόν για τη δουλειά τους..

Mετά από 3 λεπτά που ξεκίνησε να παίζει ο πρώτος που τον πρόσεξε ήταν
ένας μεσήλικας. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα
και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

Στα 4 λεπτά ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα
έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το
δρόμο της.

Στα 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά
κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

Στα 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε
βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον
βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί
ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια
αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς
τα πίεζαν να προχωρήσουν.

Στα 45 λεπτά ο μουσικός συνέχισε να παίζει.
Σε αυτό το διάστημα μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους
(συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια).

Στη 1 ώρα τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού.
Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο
ίχνος αναγνώρισης.

Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, (Σημ. δεν είναι αυτός που φαίνεται στο βίντεο φυσικά, αυτός είναι ο Πέρλμαν) ένας από
τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου.
Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα
βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Δύο μερες νωρίτερα, ο ίδιος μουσικός είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα θέατρο
στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100
δολλάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια
ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την
αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.

Το ερώτημα που προέκυψε:
ΣΕ ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΤΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά
πλαίσια;

Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από
τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα
κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα
.... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;;;;;;;;;;

Έτσι να ξεκινήσει.

Η Δευτέρα ας ξεκινήσει έτσι!

Op. 106

Κάπου στην εφηβεία το πρωτοάκουσα. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ την ύπαρξη ενός τόσο πλούσιου συναισθηματικά τοπίου. Συνεχίζοντας τη γεωγραφική αναλογία, ήταν σαν να ανακάλυπτα μια καινούργια ήπειρο. Το αργό μέρος που ακούγεται εδώ είναι απαράμιλλης ομορφιάς. Ας μην πω άλλα λόγια, όποιος θέλει το ακούει (ολόκληρο) και τότε θα καταλάβει...

Beethoven - Piano Sonata No. 29
in B flat major, opus 106,
"Hammerklavier" 3.
Adagio sostenuto
Live recording, 1975

Ανδρέας Εμπειρίκος

Οι Αθάνατοι

Πίσω και γύρω από τους αθανάτους των ερήμων και των περιβολιών, τα θνητά φυτά και οι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν. Ο ουρανός είναι απύθμενος και η θάλασσα πανδέγμων. Οι άνθρωποι και τα φυτά ζουν την ζωήν των. Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα φαίνονται αλλοπρόσαλλα, όμως μια πιο προσεκτική θεώρησις του συνόλου καταδεικνύει στα έκθαμβα μάτια των παρατηρητών ότι παντού υπάρχει μία καταπληκτική συνέπεια, μία δομή, μία αρχιτεκτονική – όχι όμως της επιστήμης, ή του ορθολογισμού, όπως εις τας λιθοδομάς, ή τα άλλα κτίσματα, μα που αποτελεί την κατά ποικίλα διαστήματα προσωρινήν όψιν μιας αείποτε εκτυλισσομένης εντελεχείας, μιας αείποτε πολλαπλασιαζομένης διαρθρώσεως και επικοινωνίας, ενός αείποτε τελουμένου μυστηρίου, που άλλοι το ονομάζουν Κόσμον, άλλοι Χάος , ή Αρμονίαν και άλλοι Θεού σοφίαν.

Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνην και τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν των και την ανυπολόγιστον βαρύτητά των. Και εντός της αδιαλείπτου παρουσίας του αναμφισβητήτου αυτού συνόλου των μικρών και τεραστίων, των ορατών και αοράτων, των λογικών και των αλόγων, οπίσω και γύρω από τους αθανάτους, που φύονται εις τους κρημνούς και ζουν τόσον εις τας ερήμους όσον και εις τας πόλεις, τα θνητά φυτά, τα ζώα και ημείς οι άνθρωποι, όλοι μαζί, εντός και πέραν του ατομικού, παρά τον θάνατον, εις αιώνα τον άπαντα υπάρχοντες ακμάζομεν.

Γλυφάδα, 7.7.1960

Λατρεύω την κατάφαση του Εμπειρίκου στη ζωή. Το έργο του, το ύφος του, η φωνή του, αποπνέει μία αύρα αποδοχής αλλά και εξύψωσης των πάντων, από το επίπεδο της πεζής καθημερινότητας σ΄αυτό της ιερότητας, του δέους και του θαυμασμού.

Η φωτεινότητα του έργου του εντυπωσιακή. Μεταδίδει μια αίσθηση σφριγιλή και νεανική. Κι αυτό χωρίς καθόλου να αγνοεί την άλλη πλευρά, της ύπαρξης, τη σκοτεινή. Άλλωστε κανένα έργο τέχνης που αξίζει να θεωρείται ως τέχνη δε μπορεί να είναι μονοδιάστατο.

Ο Εμπειρίκος δεν είναι ένας απλός Έλληνας ποιητής. Η ματιά του είναι πανανθρώπινη και τα σύνορα μια χώρας, ακόμα και μιας χώρας που φέρει πάνω της μια σπάνια πολιτισμική κληρονομιά, όπως η Ελλάδα, τον στενεύουν. Ίσως γιαυτό βλέπουμε ακόμα μια αμηχανία και επιφυλακτικότητα απέναντι στο έργο του από τους ανθρώπους των γραμμάτων.

Να προβλέψω πως το έργο του, θα βρει τη θέση που του αξίζει και του αναλογεί. Πολύ πιο πέρα από τα όρια της χώρας μας.

Καιρός για ομορφιά και πάλι

Ο Fritz Wunderlich είναι ένας από τους πλεόν αγαπημένους μου τενόρους. Ως Ταμίνο στον Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ είναι αξεπέραστος. Αλλά και σε κύκλους τραγουδιών του Σούμπερτ και του Σούμαν είναι εκπληκτικός.

Προτείνω ανεπιφύλακτα το CD του με τον κύκλο τραγουδιών Dichterliebe του Σούμαν.