Ένας Απολογισμός

Όταν το 2006 είχα ξεκινήσει να γράφω στο blog αυτό, δεν ήταν στο προσκήνιο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. To Facebook και το Twitter μόλις είχαν ξεκινήσει και σχεδόν κανείς δεν τα ήξερε ακόμα.  Το Instagram εμφανίστηκε αρκετά μετά. Τα blogs ήταν τότε στην άνθιση τους. Και ήταν ένας ωραίος και δημιουργικός τρόπος επικοινωνίας. Έτσι ξεκίνησε και το blog αυτό, τα Κοχύλια, σαν ένα πείραμα συμμετοχής και έκφρασης στο διαδίκτυο. 

Περνούσαν τα χρόνια και από τη μία το Facebook και στη συνέχεια και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικράτησαν. Λίγοι bloggers συνέχισαν. Μπορώ να πω πως ήμουν από αυτούς που συνέχισαν εδώ, αν και με πολύ μικρότερη συχνότητα, καθώς επέλεξα να συμμετέχω και στα υπόλοιπα αρκετά ενεργά. Ποτέ όμως η αίσθηση που μου έδινε η ανάρτηση στο blog μου δεν ήταν το ίδιο με τις αναρτήσεις αλλού. Μπορεί να ήταν μια νοσταλγική διάθεση, ή μπορεί να είναι η διαφορετικότητα του μέσου αυτού. Σε κάθε περίπτωση, αλλιώς νιώθω την εδώ "γωνιά" και αλλιώς τις όποιες ου αναρτήσεις στο Facebook και πολύ λιγότερο στο Instagram. 

Επιστρέφοντας μετά από πολύν καιρό είναι η αλήθεια, συνειδητοποίησα πως θέλω να βρίσκομαι περισσότερο εδώ παρά στα άλλα μέσα, Ο χώρος δίνει την ψευδαίσθηση του πιο "δικού μου". Ένα δημόσιο ημερολόγιο που όμως μου δίνει την δυνατότητα να μοιράζομαι ό,τι ξεχωρίζω ως ενδιαφέρον και άξιο λόγου. Είναι ο χώρος όπου θα μιλήσω για την Υπαρξιακή-Ποιητική Ψυχοθεραπεία, θα μιλήσω για τον υπαρξισμός, για την ποίηση, για την Τέχνη, για αγαπημένα βιβλία και θα φέρω εικόνες από ζωγράφους που αγαπώ. 

Πέρασαν 16 χρόνια από τότε που έκανα τη πρώτη ανάρτηση μου εδώ. Ο Φοίβου και ο Χρήστος ήταν μωρά ενός έτους.  Το "γίγνεσθαι" η Ελληνική Εταιρεία Υπαρξιακής Ψυχολογίας είχε μόλις πριν δύο χρόνια ιδρυθεί. Το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα ακόμα δεν είχε ακομα ξεκινήσει. Τότε, οι δύο μου γονείς ζούσαν ακόμα. Δεν είχα καν ξεκινήσει το διδακτορικό μου στην ψυχολογία στο Πάντειο. Ενώ τώρα; Τα παιδιά μεγάλωσαν, 17χρονα παλληκάρια, έτοιμα σχεδόν να βγούνε μόνα τους πια στη ζωή. Οι γονείς αρρώστησαν και πέθαναν. Το "γίγνεσθαι" αναπτύχθηκε, μεγάλωσε και ωρίμασε. Το διδακτορικό ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε. Γεννήθηκε η Υπαρξιακή-Ποιητική Ψυχοθεραπεία, ως ο δικός μου τρόπος, η δική μου μικρή συνεισφορά στο πεδίο της ψυχοθεραπείας.Έγραψα ένα μικρό βιβλίο που το ονόμασα "Σημειώσεις ενός Υπαρξιστής", εξέδωσα και την ποιητική συλλογή Ίχνη. Έγιναν κι άλλα πολλά που ασφαλώς δεν αρμόζει να γραφτούν σε έναν δημόσιο απολογισμό. Αυτά αρκούν, δεν είναι λίγα. 

Πέρασαν 16 χρόνια.