Στους περαστικούς

Lyonel Feininger 

Δεν έχουν φύγει καθώς δεν το μπορούν αφού αθεράπευτα ένα με μας
Πλην φοβισμένοι στις πιο ήσυχες πτυχές της κάθε ώρας
Στο μισοσκόταδο λάμψεις, σκιές, κραυγές ή ίσως φλόγες τους θυμίζουν
Κι εμείς που φανερά περιφρονούμε το όνομα τους, οι υπερήφανοι
Τις νύχτες απότομα ξυπνάμε μ΄ένα σκοτάδι στο στόμα και το λέμε όνειρο

Ή όταν στο Σούνιο φτάνουν τα χέρια και τα μάτια μας 

Για να προσευχηθούν σε μάρμαρα ιερά και κύματα αιώνων
Και μια αύρα άκακη παίρνει τη σκόνη από το δέρμα 

Σαν πρώτη τέφρα και την κάνει Αιγαίο
Ανάμεσα στις κολώνες καρτερούμε κουρασμένοι κι ανυπόμονοι
Και η λάμψη στην καρδιά για τόσο λίγο 

Καθώς η λήθη πάλι μας μεθά κι ο ήλιος είναι μονάχα ήλιος
Κι όμως όταν γυρίζοντας την πλάτη επιστρέφεις, ταξιδιώτης ένοχου καιρού
Αφήνεις κάτι πίσω ξεχασμένο και η ζωή όχι ολόκληρη

Δεν έχουν φύγει καθώς τους γέννησες από το πρώτο κύτταρο το πιο μοναχικό
Ή ήταν πάντα εκεί για να σε περιμένουν στην πρώτη ανάσταση σου
Κι αν προσπαθείς, τρεις κι άλλες τρεις να τους απαρνηθείς
Στην άρνηση σου τους γεννάς ξανά και το γνωρίζεις, άμοιρε των καιρών
Που κουβαλάς όλης της ανθρωπότητας αφέλεια στα χέρια σου
Ενώ η ψυχή σου ξεραμένη τρίβεται στα δάχτυλα και στις παλάμες
σε ψίχουλα που σκορπάς αλόγιστα σε δάσος σκοτεινό, λίγο πριν δύσει

ούτε καν για να χαράξεις ανέλπιδο δρόμο επιστροφής
Χειρότερα, γιατί δεν ξέρεις καν τι να τα κάνεις
έστω κι αν λαχταράς τον οίκο του να ξαναδεις και να γυρίσεις ικέτης
Μα δεν μπορείς καθώς δεν είναι του καιρού σου
κι εσύ μονάχα στον καιρό σου υπάρχεις
ω! περαστικέ.