Προς καλοκαίρι

Να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.
...
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ΄ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά, κάποτ΄ ένα καράβι
ν΄ ανοίγουν να σε παίρνουν οι ουρανοί.
...
Έτσι να στέκω θάλασσα, παντοτεινέ έρωτα μου,
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και νάναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Κ. Βάρναλης

Άνοιξη πια. Αμφιβολία δεν έμεινε καμιά. Πειράζει που κοιτάζω λίγο πιο πέρα, προς το καλοκαιράκι;