Καμιά φορά ο πόνος ή ο φόβος, σε τρυφερή ηλικία, πλάθει το είναι μας έτσι που μετά άντε να το αλλάξεις.Αλλάζει ε; Πως;
Δεν είναι εύκολο, γίνεται όμως.
Μα πως;
Χαραγμένο μονοπάτι δεν υπάρχει και οι δρόμοι οι γνωστοί άχρηστοι είναι καθώς οδηγούν στα ίδια μέρη που γνωρίζεις ήδη.
Γίνεται λες, το πιστεύεις όμως;
Ναι! Ευτυχώς!
4 σχόλια:
Aν δεχτούμε πως δεν αλλάζει τίποτε, τότε κλάψτα...
Αλλάζουν κάποια πράγματα, αλλά είναι δύσκολο... Τα βιώματά μας είναι σάρκα και αίμα, είναι "αποθηκευμένα" σε νευρωνικές συνάψεις και άλλα σχετικά. Αν έχει "χαραχτεί" ένας δρόμος μέσα μας, ένας τρόπος αντιμετώπισης κάποιων δύσκολων καταστάσεων -π.χ. η ενοχή-, τότε σε κάθε δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση τείνουμε να ακολουθήσουμε αυτόν το δρόμο. Το πιο πολύ που μπορούμε να ελπίζουμε -και δεν είναι καθόλου λίγο- είναι να "χαραχτεί" κι ένας άλλος δρόμος.
Αλλά η ζωή μαθαίνεται μόνο μέσα από σχέσεις. Ο τρόπος για να γίνει αυτό το "input" των νέων δεδομένω, είναι η σχέση. Γι' αυτό και κάθε ψυχοθεραπεία, κατά τους ειδικούς, πετυχαίνει στο βαθμό που υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο.
Καλημέρα!
Ο Γιάλομ το λέει ρητά: "είναι η σχέση που θεραπεύει".
Καλημέρα Christophorus
Χωρίς χαβαλέ,
οι φοβίες που ριζώνουν μέσα μας σε παιδική ηλικία, είναι τόσο μουλικες που δεν ξέρεις απο που σου σκάνε.
Το μόνο που μπορεί να σε οδηγήσει στο να τις εντοπίσεις και κατεπέκταση να τις αλλάξεις είναι, μια καλή ψυχοθεραπεία.
Και μιλάω για όλους μας.
Καλησπέρα.
;)
Καθόλου δεν θα διαφωνήσω για τα καλά της ψυχοθεραπείας. Οι φοβίες είναι ενοχλητικές (μερικές φορές μπορεί και να παραλύσουν το άτομο). Ευτυχώς, συχνά έχουν καλή πρόγνωση. Αλλά αναφερόμουν σε κάτι ακόμα πιο ζόρικο. Στη διαμόρφωση του ατόμου, κατά την παιδική ηλικία, σε περιβάλλον φόβου και πόνου. Εκεί η φυσιολογική εξέλιξη δεν είναι δυνατή. Το άτομο αναγκάζεται για λόγους ψυχικής επιβίωσης να αναπτυχθεί με τρόπους στρεβλούς. Να χτίσει άμυνες που τον επιτρέπουν να περάσει κάπως από την παιδική ηλικία αλλά αργότερα αποτελούν πηγές δυσλειτουργιών. Αυτή η δομική διαμόρφωση είναι συχνά τόσο μαζική και καλά εγκαθιδρυμένη ώστε να αναρωτιέται κανείς: "αλλάζει ο άνθρωπος;" Πάνω σε αυτόν το προβληματισμό έγραψα το κειμενάκι.
Δημοσίευση σχολίου