Τα όστρακόδερμα ζουν ήσυχα τη σύντομη ζωή τους και πεθαίνοντας αφήνουν πίσω μια μικρή ομορφιά, ένα κοχύλι. Πόσοι από μας μπορούν να πουν το ίδιο;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Contrapunctus
Λίγες μέρες πριν εκδόθηκε η ποιητική μου συλλογή Contrapunctus από τις εκδόσεις Πληθώρα. Ήταν ένα πείραμα αντίστιξις. Ξεκίνησε με το ερώτη...
-
Να βρω ένα κοχύλι. Τι τύχη! Στην παραλία, παιδάκι. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά. Μικρή ομορφιά κρυμμένη στην άμμο. Έστω σπασμένο, έστω μικρό το κ... -
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία του να βλέπεις το πρωτότυπο ενός έργου τέχνης. Καλά τα βιβλία, καλά τα αντίγραφα, καλές οι ... -
Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μ...
8 σχόλια:
Oι Μότσαρτ, οι Ματίς, οι Γιάλομ, oί Χώκιν, οι Μπέργκμαν και κυρίως όλοι οι απλοί και άγνωστοι άνθρωποι που απλά δίνουν καλοσύνη, αγαπάνε δυνατά και σέβονται τους γύρω τους (υπάρχουν κάποιοι ακόμα).
Υπάρχουν, υπάρχουν! Όχι πολλοί αλλά περισσότεροι από όσοι φαίνονται με μια ματιά.
Όλοι όσοι ζουν τη ζωή αυθεντικά, με έμφαση στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνονται σε περιττά. Πολλοί δε θά'ναι, αλλά είναι κάμποσοι...ακόμα!
Καταπληκτικό το θέμα του σημερινού ποστ.
Να μιλήσω προσωπικα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με απασχολούσε το τι θα αφήσω μετά.
Όχι υλικά αλλά πάνω σε αυτό που κάνω.
Οι περισσότεροι μου λένε πως αυτό είναι εγωιστικό.
Δεν ξέρω μπορεί...
Σ΄ευχαριστώ Σταύρο. Τι θα ήθελες εσύ να αφήσεις αλήθεια; Εννοείς κάτι σε σχέση με την τέχνη σου;
Προσωπικά δεν μου φαίνεται καθόλου εγωιστικό το να θέλει κανείς να αφήσει κάτι που να υπερβαίνει τον θάνατο του. Κάτι που να δίνει το στίγμα της ύπαρξης του.
Σκέφτομαι πως για τους περισσότερους το κάτι αυτό είναι τα παιδιά τους. Και είναι αλήθεια πως το να μεγαλώνεις παιδί είναι δημιουργία και είναι σπουδαίο και δύσκολο. Και σε μεγάλο βαθμό καλύπτει την ανάγκη που εκφράζει το αρχικό μου κείμενο. Αλλά από την άλλη μου φαίνεται και αλαζονικό να νομίζουμε πως εμείς "δημιουργούμε" τα παιδιά μας. Θα έλεγα πως απλώς συμβάλλουμε σημαντικά στην εξέλιξη τους και δεν βοηθάει να τα θεωρούμε "δημιουργήματα" μας.
Απλώς μερικές σκέψεις...
Θα ήταν διαφορετική η απάντηση σου άραγε στον Σταύρο πριν από μερικά χρόνια;
Η καλλίτερα, τι σε κάνει να νιώθεις το ότι μπορείς και απαντάς έτσι τώρα πια ακόμα και με την μικρή πείρα που έχεις;
Το ίδιο θα απαντούσα. Για το δεύτερο σκέλος, δεν είμαι σίγουρος οτι κατάλαβα τι με ρωτάς.
Πιστεύω πως πολλοί δημιουργούν από περίσσευμα, από κάτι που έχουν μέσα τους και ξεχειλίζει-όπως ο Bach. Άλλοι, μάλλον πιο πολλοί, δημιουργούν γιατί νιώθουν ένα βαθύ έλλειμμα, που δεν γεμίζει με τον τρόπο που ζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι, που γι' αυτούς μοιάζει να είναι δύσκολος, σχεδόν απαγορευμένος - όπως ο Van Gogh.
Τους πρώτους τους αγαπώ, τους δεύτερους τους ερωτεύομαι.
Κι υπάρχουν, θαρρώ, κι εκείνοι οι άγνωστοι και άσημοι, που δεν αφήνουν τίποτε πίσω τους, πέρα από μια ζωντανή, στέρεη, φωτεινή ανάμνηση στην καρδιά. Ώρες και φορές πιστεύω πως ζούμε χάρη στην σιωπηλή παρουσία αυτών των ανθρώπων.
Καλημερίζω!
Δημοσίευση σχολίου