Στα φωτισμένα κύματα που έρχονται
Χωρίς ποτέ να φθάνουν
Στην αμμουδιά της ξοδεμένης παραλίας
Είσαι ο άνεμος πού φέρνει λέξεις
Μιας ξεχασμένης γλώσσας
Απ΄το τραγούδι αυτών που ζουν
Και τον απόηχο των άλλων
Είσαι στους φοίνικες που απλώνουνε
Τα χέρια, σ´ανάταση χορεύοντας
Στης μυστικής των μουσικής
Τον πιο απαλό παλμό
Είσαι του λιμανιού η αγκαλιασμένη
Ζεστασιά, του πλοίου ο ήχος του ερχόμενου
Των διαβατών το οικείο βλέμμα
Της θάλασσας η ανάσα η κοντινή
Είσαι κρυμμένη μεσ΄ στα βράχια της Καρπάθου
10.9.2013
2 σχόλια:
Ηταν εποικοδομητικό το ταξίδι απ' ότι φαίνεται. Καλή σου μέρα!
Πράγματι!
Δημοσίευση σχολίου