Φώτιζες τη νύχτα μ΄έναν δισταγμόΠου απλωνόταν σαν λεπτή ομίχλη
Να αγκαλιάσει λες ό,τι άτεχνο
Για να το αγιάσει μέσα μας για πάντα
Κι όλα μας τα κλαδιά ήσαν του Μάρτη
Η ανθοφορία υποψία μακρινή
Έπαιρναν θέση όλα αβίαστα, καθώς
Φώτιζες τη νύχτα μ΄έναν δισταγμό
7.9.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου