Ήταν το πρώτο μας φεγγάρι Μια θάλασσα καθρέφτης
Κι εσύ μακρινή μου γυναίκα
Απλή σαν απογευματινός αέρας
Παραμέρισες την θολή ομίχλη
Κι αφήνοντας πίσω τον κόσμο να απορεί
Ανάμεσα από σκληρές φλόγες
Έλαμψες αιώνια, γυμνή
Τύλιξαν τότε τα νιάτα σου
Και σκαρφάλωσαν χωρίς βιασύνη
Πέρα από μνήματα και μνήμες
Ηλεκτρισμένα την ψυχή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου