Φαίνεται πως το να αφιερώνει κάποιος τη ζωή του στην τέχνη αξίζει τον κόπο. Και φαίνεται αυτό να συμβαίνει άσχετα με το αν ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν είναι ευτυχισμένος ή αν είναι και πολύ δυστυχισμένος. Η ίδια η τέχνη, το έργο, ή και η διαδικασία δημιουργίας του έργου μοιάζει να προσφέρει κάτι που είναι πάνω από την ευτυχία και τη δυστυχία. Τι είναι αυτό που είναι πάνω από την ευτυχία και τη δυστυχία;

Είναι η λαχτάρα για την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος έχει επίγνωση της προσωρινότητας του και αυτό είναι αβάστακτο. Τόσο αβάστακτο που είναι ικανός να πιαστεί ακόμα και από την πιο ασήμαντη δραστηριότητα ακόμα και από την πιο αυτοκαταστροφική οδό προς τη λήθη προκειμένου να απομακρυνθεί από αυτήν την πικρή αλήθεια. Η τέχνη είναι ένας από τους πολλούς δρόμους αλλά από τους δρόμους που μοιάζει να αξίζουν. Αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις για την τέχνη. Αυτό μας μεταφέρουν ως βίωμα οι καλλιτέχνες ανά τους αιώνες με τα λόγια τους αλλά και με το έργο τους.

Τι μπορεί να πάρει ο ψυχοθεραπευτής με αυτές τις διαπιστώσεις; Ισχύουν αυτές οι διαπιστώσεις για όλους τους ανθρώπους; Αν σχετίζονται με την υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου εν γένει, αν είναι μέρος της ιδιαιτερότητας του ανθρώπου, αν μιλάμε σε οντολογικό επίπεδο θα διακινδυνεύσω να πω πως ναι. Το πώς εκφράζονται όμως για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά θα μας φέρνει μπροστά στην μοναδικότητα του καθενός.

Ποια είναι λοιπόν η γενίκευση που κρατά το θεραπευτής; Η λαχτάρα για το αιώνιο. Είναι και θα είναι εκεί, πίσω από όλα τα άλλα και θα ακούγεται στη σιωπή σαν ψίθυρος κι άλλες φορές θα είναι κραυγή και σπαραγμός.

Πίνακας: Gregoire Boonzaier