Dietrich Fischer Dieskau Der Lindenbaum Die Winterreise

Με την φθαρμένη της φωνή, τόσο σωστή και όμορφη, μέχρι το τέλος. Μισό αιώνα πίσω, και παραπάνω, με πήγαινε το τραγούδι της. Τα μάτια της τότε γίνονταν μάτια νεαρής κοπέλας που ανοίγεται στον κόσμο.

Μιλούσε για τη Γερμανική σχολή με τόση αγάπη, τόσο σεβασμό. Κι ήταν φανερό πως το σχολείο αυτό την είχε διαπλάσει με τρόπο καθοριστικό, προσθέτοντας τόσα και τόσα σε μια ήδη καλή και πλήρη παιδεία.

Abschied

Parting

From the wreckage of a sublime beauty  

Let me build a profound sorrow.  
Let me weep from the deepest pains  
A tear, as only men cry.  
And then go!  

And take then a memory of passionate love,  
Happily given;  
Mine always will remain, what you left me;  
My pain, starless darkness.  
And then go!  

And let me silently go numb; 
You draw further your shining course  
Star of stars! ask not of corpses!  

See, I draw nigh to God's noble solace,  
My self-born primal power.  
Deep in me the ancient night of nights  
Grows to such world-engulfing oblivion.  
The total solitude of utter ruin,  
Anguish waxes, swells to eternity.  

See! I myself will become night and beauty.  
Encompassing every unbridled pain!  
Pull away further, shining star of stars.  
Oblivious, like my great love;  

Silent as darkness, like my great sorrows,  
Where you turn, where you triumphant shine, 
Stands surging about you my terrible night!

translation: http://www.recmusic.org/lieder/get_text.html?TextId=31611

Andrei Tarkovsky - Mirror

Το τέλος παραπέμπει στην αρχή και η αρχή στο τέλος.

First Meetings

FIRST MEETINGS

We celebrated every moment 
Of our meetings as epiphanies, 
Just we two in all the world. 
Bolder, lighter than a bird's wing, 
You hurtled like vertigo 
Down the stairs, leading 
Through moist lilac to your realm 
Beyond the mirror. 

When night fell, grace was given me, 
The sanctuary gates were opened, 
Shining in the darkness 
Nakedness bowed slowly; 
Waking up, I said: 
'God bless you!', knowing it 
To be daring: you slept, 
The lilac leaned towards you from the table 
To touch your eyelids with its universal blue, 
Those eyelids brushed with blue 
Were peaceful, and your hand was warm. 

And in the crystal I saw pulsing rivers, 
Smoke-wreathed hills, and glimmering seas; 
Holding in your palm that crystal sphere, 
You slumbered on the throne, 
And - God be praised! - you belonged to me. 
Awaking, you transformed 
The humdrum dictionary of humans 
Till speech was full and running over 
With resounding strength, and the word you 
Revealed its new meaning: it meant king. 
Everything in the world was different, 
Even the simplest things - the jug, the basin - 
When stratified and solid water 
Stood between us, like a guard. 

We were led to who knows where. 
Before us opened up, in mirage, 
Towns constructed out of wonder, 
Mint leaves spread themselves beneath our feet, 
Birds came on the journey with us, 
Fish leapt in greeting from the river, 
And the sky unfurled above… 

While behind us all the time went fate, 
A madman brandishing a razor.

Ποίηση: Arseniy Tarkovsky

Φωτογραφία από την ταινία 
ο Καθρέπτης του Andrei Tarkovsky

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

«Κοχύλι μοιάζεις, προς το βράδιασμα, 
παιχνίδι παιδικό στο κύμα»

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου (1915-1990)

http://mlagananews.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

Είχα καιρό να θυμηθώ την ύπαρξη του. Τον ξαναθυμήθηκα χάρη στο δημοσίευμα που παραθέτω στο σύνδεσμο παραπάνω. Ήταν φίλος του πατέρα μου, και οι δύο από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Σχεδόν συνομήλικοι. Κατά καιρούς ο πατέρας μου έφερνε ένα καινούργιο βιβλίο του που του είχε χαρίσει το κ. Παπακωνσταντίνου. Το διάβαζε με προσοχή και μεγάλο σεβασμό. Μερικές φορές τον είχαμε φιλοξενήσει σε μεσημεριανό τραπέζι. Ακόμα θυμάμαι την ευγένεια και ελαφριά μελαγχολία που εξέπεμπε.