Η αυταπάτη έχει δύο ουσιώδεις μορφές: την ελπίδα και την ανάμνηση. Η πρώτη ανήκει στον νέο η δεύτερη στον ενήλικα.Κίρκεγκωρ
Όσο πιο νέος τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κομμάτι των ελπίδων και όσο περνάει ο χρόνος τόσο θα αυξάνονται οι αναμνήσεις και θα μειώνονται οι προσδοκίες. Φαντάζομαι πως στη μέση ηλικία θα υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο.
Ο Κίρκεγκωρ μιλάει για αυταπάτες. Ίσως γιατί τόσο οι ελπίδες όσο και οι αναμνήσεις είναι έξω από το τώρα, ανήκουν σε άλλες χρονικές στιγμές.
Κι αν η ελπίδα είναι αυτή που μας κινεί προς το μέλλον και η ανάμνηση είναι ο απολογισμός της μέχρι τώρα ζωής μας, και αν είναι και τα δύο αυταπάτες, τι μας μένει; Το φευγαλέο "τώρα" που δεν είναι παρά ένα κινούμενο σημείο; Ούτε σε αυτό μπορεί ο άνθρωπος να κρατηθεί.
Καθόλου παράξενο που ο Κίρκεγκωρ καταλήγει στην πίστη. Αλλά ποια πίστη;
Ο Κίρκεγκωρ μιλάει για αυταπάτες. Ίσως γιατί τόσο οι ελπίδες όσο και οι αναμνήσεις είναι έξω από το τώρα, ανήκουν σε άλλες χρονικές στιγμές.
Κι αν η ελπίδα είναι αυτή που μας κινεί προς το μέλλον και η ανάμνηση είναι ο απολογισμός της μέχρι τώρα ζωής μας, και αν είναι και τα δύο αυταπάτες, τι μας μένει; Το φευγαλέο "τώρα" που δεν είναι παρά ένα κινούμενο σημείο; Ούτε σε αυτό μπορεί ο άνθρωπος να κρατηθεί.
Καθόλου παράξενο που ο Κίρκεγκωρ καταλήγει στην πίστη. Αλλά ποια πίστη;
9 σχόλια:
Σα να μιλάει κάπως αφοριστικά ο Kirkegaard σε αυτό το απόσπασμα.
Δε συμφωνώ περί αυταπάτης.Κάθε πίστη είναι αποδεκτή και σεβαστή και διόλου αυταπάτη,από τη στιγμή που πιστεύω σε αυτήν.
Αυτά και άλλα πολλά...
Καλό απόγευμα
Kαλό σου απόγευμα.
Καθόλου φευγαλέο δεν είναι το "τώρα". Αντίθετα είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα ατέρμονο "τώρα" και η αδυναμία μας να κρατηθούμε από αυτό οφείλεται μάλλον ακριβώς στο ότι δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε. Έχουμε τα μάτια στραμμένα διαρκώς μπροστά ή πίσω, αλλά ποτέ στο εδώ και στο τώρα. Ίσως η πίστη στον εαυτό μας, στο τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, στο προσωπικό μας όραμα για τη ζωή, να είναι αυτή που θα κάνει τις αυταπάτες μας πιο ανεκτές...
Δεν είναι φευγαλέο με την έννοια πως πάντα ζούμε στο τώρα. Μόλις όμως πας να το πιάσεις, να το δεις, πόσο μάλλον να το κρατήσεις, πάει, έφυγε, το χάσαμε...
Καλή σου μέρα
Τέλειο! Δεν ξέρεις τι φλασιά έφαγα μ'αυτό. Πάω να το σκεφτώ και να τελειώσω ένα ποιήμα που με ταλανίζει καιρό.
Να είσαι καλά.
Θενκς! :))
Πολύ ωραία! Όταν είναι έτοιμο να το δούμε κι εμείς το ποίημα, ε;
Ε καλό θα ήταν να ωρίμαζε λιγάκι. Αλλά οκ αυτό είναι μέχρι στιγμής.
μάθημα πρώτο
Να γεννάται ένα έντονο συναίσθημα.
Να μην του δίνεται ευκαιρία.
Να προσπαθείς να το βιώσεις με κάποιον άλλον.
Εραστής αντιβίωση, του πόνου αντίδοτο.
Το μόνο που μπόρεσα να σου δώσω ήταν συναίσθημα δανεικό.
Πόσο ψεύτικο κι'όμως πόναγε το ίδιο με το αληθινό.
Στο τέλος ξέχασα ποιό είναι το αληθινό και ποιό το ψεύτικο.
Ολες αυτές οι σιωπές
ο χρόνος για ν'ανασάνω
οι ξαφνικές απωθήσεις χωρίς αιτία
κι'αν δεν υπήρχε λόγος φρόντιζα να δημιουργώ εγώ.
Να σ'εξωθώ
να σε διώχνω
εσένα και το ψεύτικο μου συναίσθημα
επειδή το αληθινό πάλευε μέσα μου ακόμα.
Μιά φυσαλίδα χρόνου ζητούσα να το βιώνω
στιγμές αιώνιου καλοκαιριού που πάγωσα να τις φυλάξω
επειδή δεν το έζησα
μόνο το κόψιμο των φτερών κι' η απώλεια.
Σκούπιζα τις πληγές μου με σύννεφα
μεταξένιες γάζες που ξετυλίγω και τις αφήνω
στην λίμνη της θλίψης που είναι απαράλλακτα ίδια
με το παρελθόν που με πονάει ακόμα
επειδή απλά ποτέ δεν έφυγα από εκεί
μπρούμυτα ξαπλωμένη
πίσω από ένα λεπτό στρώμα πάγου να τον κοιτάζω.
Κι'είναι φορές που καταδύομαι στον πυθμένα
στο χάος να τον βρίσκω σαν αίσθηση
το υποτιθέμενο αληθινό μου συναίσθημα
που ίσως ήταν κι'αυτό μιά ψευδαίσθηση.
Αυτοτιμωρούμαι για τα λάθη μου
ελπίζοντας πως θα μάθω
πως για την ίαση
δεν χρησιμοποιούμε άλλους ανθρώπους.
Προτιμώ να χαθώ κάτω απ'τους πάγους.
"το αληθινό πάλευε μέσα μου ακόμα"
To αληθινό πάντα παλεύει μέσα μας, μέχρι τέλους. Πόσο δύσκολο να το αφουγκραστεί κανείς όμως...
Είναι πού ματαιόπονο να θεωρείς κάθε ελπίδα και πίστη αυταπάτη, καταστροφικό.
Δημοσίευση σχολίου