“Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο

τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο

και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.”

Από το ποίημα Α’ Σαντορίνη, του Γιώργου Σεφέρη

Ο ποιητής αφήνει το όστρακο να γίνει η λεπτή μεμβράνη της ύπαρξης: εκεί όπου γράφουμε χρόνο, όνομα, τόπο, τη μικρή ομολογία μας,  ότι υπήρξαμε. Μια γραφή που δεν ειναι αυτοβιογραφία, αλλά μια μορφή κατάφασης, εκεί όπου ο άνθρωπος στέκεται και λέει, ναι υπήρξα. 

Κι όμως, η ουσία βρίσκεται αλλού: στο πέταγμα του οστράκου στη θάλασσα. Το ίχνος πρέπει να αφεθεί, να βουλιάξει, να πάψει να μας κρατά. Μια θαρραλέα κίνηση αποδέσμευσης. Με αγάπη για την ιστορία μας, επιτρέποντας την όμως να φύγει, να ανοίξει χώρος για το επόμενο κύμα της ζωής. Έτσι η ποίηση γίνεται άσκηση ελευθερίας.