Μια παλιά με ζώνει, λησμονημένη νοσταλγία
Για των πνευμάτων τη χώρα τη σιωπηλή εκεί
Που το τραγούδι μου με ασαφή τη μελωδία
Ηχεί σαν ψίθυρος από άρπα αιολική
Ρίγος με κυριεύει, δάκρυ και πικρία
Κι η άλλοτε σκληρή καρδιά μου γίνεται μαλακή.
Ό,τι κατέχω το θωρώ σα μακρινή συνήθεια
Κι ό,τι εχάθη έρχεται σαν τωρινή αλήθεια.
Φάουστ
Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε
Μετ. Πέτρος Μαρκαρης
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου