Επίλογος μιας μέρας

Oskar Schlemmer

Μακρινή σαν τη φωνή του ανέμου
Η χθεσινή της όψη χιόνι που λιώνει

Ήπιαμε για τελευταία φορά
Σε ξύλινο τραπέζι χωρίς χαρά
Γύρω μας σπασμένα κλαδιά
Μια ραγισματιά μας διαπερνούσε

Όταν πέφτει το βράδυ
Ήσυχα κατοικείς
Στο μοναχικό δωμάτιο
Καθώς η μέρα βουλιάζει