Κόσμος κοινός και κόσμος ξένος

Η υπαρξιακή θεραπεία δεν έχει ως στόχο ένα μεμονωμένο άτομο. Ασχολείται με όλη την ύπαρξη του ανθρώπου. Όπως μας έδειξε το Heidegger ο άνθρωπος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον κόσμο. Ακόμα περισσότερο, είναι πάντα μέσα στον κόσμο. Δημιουργεί, ή ακόμα καλύτερα, μέσα από την ύπαρξη του φωτίζει και συνδημιουργεί τον κόσμο μέσα στον οποίο κατοικεί.

Λέξεις όπως ψυχή, εαυτός, άτομο, ή προσωπικότητα είναι ανεπαρκείς επειδή δεν περιλαμβάνουν τον κόσμο. Η ύπαρξη δημιουργεί ένα άνοιγμα στον κόσμο. Χωρίς την ύπαρξη ο κόσμος είναι κυριολεκτικά αδιανόητος. Εξίσου αδιανόητη είναι μια ύπαρξη αποκομμένη από τον κόσμο της.

Δεν ζούμε όλοι στον ίδιο ακριβώς κόσμο. Η κάθε ύπαρξη δημιουργεί και κατοικεί σε έναν κόσμο που τα χαρακτηριστικά του εξαρτώνται και από την ίδια του την ύπαρξη. Η κάθε ύπαρξη αλλάζει τον κόσμο και για τους άλλους. Πάντα θα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου που δεν θα είναι προσπελάσιμο στους άλλους. Μπροστά σε αυτό το κομμάτι μοναδικότητας που ο κάθε άνθρωπος έχει, η επιστήμη, η όποια αυθεντία, ο θεραπευτής, οφείλει με ταπεινότητα και σεβασμό να σταθεί.

Δεν έχω πατρικό σπίτι

κι' ούτε έχω χάσει κανένα.

η μάνα μου, έξω, στον κόσμο 

μ΄έχει γεννήσει.

Τώρα δα 'μαι στον κόσμο και πάω

βαθύτερα πάντα στον κόσμο,

και την ευτυχία μου και τον πόνο μου έχω

κ΄ έχω το κάθε τι μόνος.

( ποίηση: Ρίλκε, Ο Τελευταίος, απόσπασμα)

(πίνακας: Franz Seiwert)