Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

Ψυχοθεραπεία

Σε ό,τι λες θα ακούω την μουσική στα λόγια σου. Θα διακρίνω τον ρυθμό, τη μελωδία, το ηχόχρωμα, τις παύσεις. Το θέμα και τις παραλλαγές. Τις επαναλήψεις, που δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Την αρμονία ή την έλλειψη της. Την αντίστιξη των φωνών.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος. Όχι ο μόνος, ούτε καν κυρίαρχος. Και παρά την υπόσχεση δεν είναι πάντα εφικτός. Ας μείνει κάπου γραμμένος για να μην ξεχνάμε πως τα λόγια και οι έννοιες πιο συχνά παραπλανούν παρά φωτίζουν την ύπαρξη από την οποία πηγάζουν.

Βέβαια, κι όλα αυτά λόγια είναι θα μου πεις και θα έχεις δίκιο!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ένα μικρό μόνο μέρος της ύπαρξής μας μπορούμε να κατανοήσουμε και τελικά είναι πολύ λίγα αυτά που καταφέρνουμε να εκφράσουμε λεκτικά.

Θυμώνουμε με τους άλλους που δεν μας καταλαβαίνουν-αφουγκράζονται, γιατί στην πραγματικότητα δεν καλύπτουν τα κενά της ύπαρξής μας που εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να "γεμίσουμε".

Ανώνυμος είπε...

Ένα μικρό μόνο μέρος της ύπαρξής μας μπορούμε να κατανοήσουμε και τελικά είναι πολύ λίγα αυτά που καταφέρνουμε να εκφράσουμε λεκτικά.

Θυμώνουμε με τους άλλους που δε μας καταλαβαίνουν, που δε μας αφουγκράζονται. Στην πραγματικότητα θυμώνουμε γιατί, δεν καλύπτουν τα κενά της ύπαρξής μας, που εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να "γεμίσουμε".

Αλέξης Χαρισιάδης είπε...

Ευχαριστώ για το σχόλιο. Συμφωνώ, η ύπαρξη μας δεν υπόκειται σε ολοκληρωτική κατανόηση.

Contrapunctus

  Λίγες μέρες πριν εκδόθηκε η ποιητική μου συλλογή Contrapunctus από τις εκδόσεις Πληθώρα. Ήταν ένα πείραμα αντίστιξις. Ξεκίνησε με το ερώτη...