Σκέψεις για μια αναβολή

"καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,

βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια" 

Σεφέρης - Κίχλη

Κοίταζε τις ώρες του ξαφνιασμένος από την έλλειψη οποιασδήποτε δικής του συνεισφοράς στα τεκταινόμενα. Εδώ τίθεται θέμα ταυτότητας, σκέφτηκε. Την έχω ξανακάνει αυτή τη κουβέντα, είπε. Απέφυγε να ρωτήσει κάτι πιο βαρύγδουπο. Δεν θα οδηγούσε πουθενά, το ήξερε από πείρα.

Το απόγευμα τον είδαν σε μια παραλία χειμωνιάτικη να μαζεύει ξύλινα γλυπτά, απ' αυτά που η θάλασσα χαρίζει σε όσους τα θελήσουν. Δεν ήξερε τι θα τα κάνει, ούτε και είχε δα τον χώρο να τα αξιοποιήσει. Τα μάζευε παρόλα αυτά, το κάθε εύρημα ήταν χαρά.

Ζύγισε τις εποχές διάλεξε το Χειμώνα. Οι άλλοι λείπουν κλεισμένοι στην πόλη, τα κύματα έχουν τη δέουσα αυθάδεια, και το φως αφήνει κάτι στη φαντασία.

Πίνακας: Ivan Kliun

Διάθεση

"Ήμασταν ὅλοι μαζὶ καὶ ξεδιπλώναμε ἀκούραστα τὶς ὧρες μας

Τραγουδούσαμε σιγὰ γιὰ τὶς μέρες ποὺ θὰ ῾ρχόντανε 

φορτωμένες πολύχρωμα ὁράματα "

Μανώλης Αναγνωστάκη 

Χάρης 1944

Διάθεση: Το φως που καθορίζει πως και τι φωτίζεται.

Διάθεση: Σαν τις εποχές του χρόνου. Αλλιώς να ζεις την άνοιξη αλλιώς το καλοκαίρι.

Διάθεση: Θυμίζει φορές, φορές λαβύρινθο των ποντικιών. Συνήθως υπάρχει έξοδος αλλά δεν είναι προς την πλευρά του τυριού.

Διάθεση: Δυο φίλοι μιλούν ανάλαφρα, συντροφιά με λίγο ούζο, συνωμοτικά.

Διάθεση: Μία γυάλα για χρυσόψαρο. Το πλάσμα μέσα κινείται χωρίς σκοπό. Έχουν βρεθεί ψάρια, εκτός γυάλας, σε μια προσπάθεια να δραπετεύσουν. Συνήθως νεκρά.

Διάθεση: Κοίταγμα σε παλιά φωτογραφία. Έγχρωμη, απ΄τη δεκαετία των '70. Τα χρώματα έχουν αλλοιωθεί.

Διάθεση: Θάλαμος αναμονής νοσοκομείου. Οι ξένοι φαίνονται κάπως οικείοι. Το ξάφνιασμα είναι για όσα μας ενώνουν.

Διάθεση: Τέλος θεατρικής παράστασης. Το χειροκρότημα σταμάτησε. Οι πρώτοι θεατές σηκώνονται, διστακτικά. 

Τα αυτονόητα που ξεχνάμε

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό, δε χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.

Charles Koechlin

"The artist needs an ivory tower, not as an escape from the world, but as a place where he can view the world and be himself. This tower is for the artist like a lighthouse shining out across the world." Charles Koechlin.

... and this could be true for all of us as well.

Alexis Weissenberg

"I believe that the big duty of an artist is, first of all, to become familiar with oneself, in order to be able to throw away what is excessive and to show only what is best.

We don’t discover the music, we discover ourselves in the music. That is a big difference. For me, the first language is the piano. The first sentimental feeling is the piano. If I love, I play. If I don’t love, I’m unable to play the piano.

It was back then, when I started working with Vladigerov, that I knew subconsciously that I was in my own truth, which is, that it will always be this way: with or without success,

I’ll always play the piano, I’ll always try to do it better and I’ll always try to move deeply someone else.

From the beginning, and it is still true today, If I come on stage, it’s to give something to someone else. It’s not to show off, it’s not to feel the 3000 people in the audience. I think that in a concert hall there is always at least one person who adores music and who needs it and this person has come because he needs to feel better during the concerto.

And, if one isn’t an idiot, he must know that, the comfort of this person is worth the trouble of travelling to the other end of the world. And that has remained an obsession."

Sylvie Guillem

Μιλώντας για τη σωματική διάσταση της ύπαρξης...

Μικρά επεισόδια

Δοκιμάζεις αυτά που νιώθεις ένα-ένα, σαν βότσαλα. Κανένα δεν μπορείς να πετάξεις. Αλλάζεις τη διάταξη τους ελπίζοντας σε μια άλλη εικόνα. Ύστερα ανακαλύπτεις ένα καινούργιο. Ούτε κι αυτό ξέρεις τι να το κάνεις, που να το ταιριάξεις. Κι άλλο, κι άλλο. Άλλοτε σ΄αρέσει αυτό που βλέπεις, άλλοτε όχι.

Σκέψεις

Μιλώντας για τη ζωή: 

Είναι σαν να κάνουμε πατινάζ πάνω σε μια παγωμένη λίμνη χωρίς να ξέρουμε που και πότε ο πάγος θα υποχωρήσει. Επίσης, η μέρα είναι υπέροχη και η βόλτα στον πάγο ιδιαίτερα απολαυστική.

Ψυχοθεραπεία

Σε ό,τι λες θα ακούω την μουσική στα λόγια σου. Θα διακρίνω τον ρυθμό, τη μελωδία, το ηχόχρωμα, τις παύσεις. Το θέμα και τις παραλλαγές. Τις επαναλήψεις, που δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Την αρμονία ή την έλλειψη της. Την αντίστιξη των φωνών.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος. Όχι ο μόνος, ούτε καν κυρίαρχος. Και παρά την υπόσχεση δεν είναι πάντα εφικτός. Ας μείνει κάπου γραμμένος για να μην ξεχνάμε πως τα λόγια και οι έννοιες πιο συχνά παραπλανούν παρά φωτίζουν την ύπαρξη από την οποία πηγάζουν.

Βέβαια, κι όλα αυτά λόγια είναι θα μου πεις και θα έχεις δίκιο!

Περι επιχειρημάτων

Τα λογικά επιχειρήματα που στηρίζουν ιδεολογίες κρύβουν από πίσω συναίσθημα. Το συναίσθημα προηγείται των επιχειρημάτων. Τα επιχειρήματα έρχονται για να στηρίξουν ήδη συναισθηματικά επιλεγμένες θέσεις. Σε τελική ανάλυση λίγη σημασία έχουν τα επιχειρήματα και πολύ περισσότερο ο τόνος με τον οποίο εκφράζονται.

Να γιατί ποτέ δεν με έπεισαν επιχειρήματα που μιλούν για το καλό των άλλων εκφρασμένα με μίσος, φθόνο και κακία.

Σκέψεις

Το φτηνό καραδοκεί πάντα στη γωνία. Η πίεση του μέσου όρου είναι αφόρητη και διαρκής. Η μοναξιά του δικού σου δρόμου είναι αναγκαία. Αυτό δεν το γράφω με παράπονο. Αντίθετα. Χρειάζεται ξανά και ξανά να αναδύεται κανείς από την λογική των "άλλων" για να βρει το "δικό" του. Ο χρόνος πιέζει, ο χρόνος πάντα πιέζει και η όλη διαδρομή είναι μια σύνθεση δημιουργίας και απωλειών, άνισα κατανεμημένων.

πίνακας: August Macke

Sviatoslav Richter - Franz Schubert: Piano Sonata D. 960 4/6

Δεν ξέρω τι να γράψω που να μην το φτωχύνει.

Ακούστε το ολο!

Sviatoslav Richter plays Prokofiev: Suggestion Diabolique

Απλή πλην λίαν επικίνδυνη προτροπή προς υποψηφίους ακροατάς: αφεθείτε εις το πάθος!

Καλή Χρονιά :)