Η έβδομη πόρτα

Χώρος: Μια τεράστια σκοτεινή αίθουσα στο κάστρο, με επτά κλειδωμένες πόρτες.

Η Judith επιμένει να ανοίξουν όλες οι πόρτες για να μπορέσει να μπει το φως στο εσωτερικό του κάστρου. Επιμένει πως η απαίτηση της βασίζεται στην αγάπη της για τον Κυανοπώγωνα. Ο Κυανοπώγων αρνείται λέγοντας πως πρόκειται για μέρη δικά του που δεν πρέπει να εξερευνηθούν από άλλους και ζητάει από την Judith να τον αγαπάει χωρίς να επιμείνει στις απαιτήσεις της. Η Judith επιμένει και τελικά νικά τις αντιστάσεις του.

Η πρώτη πόρτα αποκαλύπτει μια αίθουσα βασανιστηρίων, λερωμένη με αίματα. Τρομαγμένη αλλά και γοητευμένη η Judith συνεχίζει. Πίσω από την δεύτερη πόρτα είναι μια αποθήκη με όπλα ενώ πίσω από την τρίτη κρύβονται πολύτιμοι θησαυροί. Πίσω από την τέταρτη πόρτα είναι ένας κήπος εξαιρετικής ομορφιάς. Η Πέμπτη πόρτα κρύβει ένα παράθυρο που βλέπει προς το βασίλειο του Κυανοπώγωνα. Όλα τώρα φωτίζονται αλλά οι θησαυροί έχουν λερωθεί με αίμα, το κήπος έχει πλημμυρίσει και το βασίλειο σκεπάζεται από μαύρα, απειλητικά σύννεφα.

Ο Κυανοπώγων την παρακαλά να σταματήσει. Το κάστρο είναι όσο φωτεινό μπορεί να γίνει και τίποτα δεν θα το κάνει φωτεινότερο, αλλά η Judith αρνείται να σταματήσει, θέλει να φτάσει μέχρι το τέλος και ζητά να ανοίξει η έκτη πόρτα. Εκεί βρίσκεται και το πρώτο δωμάτιο που δεν έχει λερωθεί με αίμα. Μια μικρή ήσυχη λίμνη με ασημένιες αποχρώσεις αποκαλύπτεται. Είναι η "λίμνη των δακρύων".

Ο Κυανοπώγων ζητά από την Judith να τον αγαπά χωρίς να ρωτά κάτι περισσότερο. Η τελευταία πόρτα πρέπει να μείνει κλειστή για πάντα. Εκείνη επιμένει ρωτώντας τον για τις προηγούμενες γυναίκες της ζωής του και στη συνέχεια κατηγορώντας τον ότι τις έχει σκοτώσει, λέγοντας πως τα αίματα που βρίσκονται παντού είναι τα δικά τους αίματα και τα δάκρυα που γέμισαν τη λίμνη των δακρύων είναι τα δικά τους δάκρυα. Είναι σίγουρη πως τα πτώματα τους βρίσκονται πίσω από την κλειστή, έβδομη πόρτα. Μετά από αυτά η Κυανοπώγων της δίνει το κλειδί για την τελευταία πόρτα.

Πίσω από την πόρτα βρίσκονται τρεις πρώην γυναίκες του Κυανοπώγωνα, είναι όμως ακόμα ζωντανές, στολισμένες με κορώνες και κοσμήματα. Έρχονται αργά και σιωπηλά, ενώ ο Κυανοπώγων, πλημμυρισμένος από τα συναισθήματα του, επαινεί την κάθε μία από αυτές και τέλος γυρίζει προς την Judith και την επαινεί κι αυτήν ως τέταρτη γυναίκα του. Αυτή τρομοκρατείται και τον παρακαλάει να σταματήσει, αλλά είναι πολύ αργά. Την ντύνει με μια κορώνα και κοσμήματα που αυτή βρίσκει εξαιρετικά βαριά. Το κεφάλι της με δυσκολία σηκώνει το βάρος καθώς ακολουθεί τις άλλες τρεις γυναίκες, κάτω από το φεγγαρόφωτο, στο μέσα μέρος της έβδομης πόρτας. Κλείνει πίσω της, ο Κυανοπώγων μένει μόνος και όλα βυθίζονται στο σκοτάδι.

Bluebeard's Castle
Béla Bartók

From Wikipedia
μετάφραση Α. Χαρισιάδης

Στιγμές τέχνης

Με αφορμή ένα μήνυμα που μου έστειλε η Ευγενία και το οποίο παραθέτω αυτούσιο παρακάτω. Αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η αντίδραση των παιδιών.

Η ομορφιά θέλει χρόνο για να ανθίσει.



Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ενα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007.

Ένας βιολιστής αυτός έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 1 ώρα.
Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι
περισσότεροι καθ' οδόν για τη δουλειά τους..

Mετά από 3 λεπτά που ξεκίνησε να παίζει ο πρώτος που τον πρόσεξε ήταν
ένας μεσήλικας. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα
και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

Στα 4 λεπτά ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα
έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το
δρόμο της.

Στα 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά
κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

Στα 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε
βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον
βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί
ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια
αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς
τα πίεζαν να προχωρήσουν.

Στα 45 λεπτά ο μουσικός συνέχισε να παίζει.
Σε αυτό το διάστημα μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους
(συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια).

Στη 1 ώρα τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού.
Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο
ίχνος αναγνώρισης.

Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, (Σημ. δεν είναι αυτός που φαίνεται στο βίντεο φυσικά, αυτός είναι ο Πέρλμαν) ένας από
τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου.
Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα
βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Δύο μερες νωρίτερα, ο ίδιος μουσικός είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα θέατρο
στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100
δολλάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια
ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την
αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.

Το ερώτημα που προέκυψε:
ΣΕ ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΤΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά
πλαίσια;

Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από
τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα
κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα
.... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;;;;;;;;;;

Έτσι να ξεκινήσει.

Η Δευτέρα ας ξεκινήσει έτσι!