Άστρο της αυγής, όταν χαμήλωνες τα μάτια
οι ώρες μας ήταν πιο γλυκιές από το λάδι
πάνω στην πληγή, πιο πρόσχαρες από το κρύο νερό
στον ουρανίσκο, πιο γαλήνιες από τα φτερά του κύκνου.
Κρατούσες τη ζωή μας στην παλάμη σου...
Σεφέρης - από το Μυθιστόρημα
8 σχόλια:
"άστρο θαμπό του πρωινού"
καλησπέρα!
Όμορφοι στίχοι.
Χαίρε, Αλέξη. Το προηγούμεο ποστ σου μου έδωσε το έναυσμα γι' αυτό που ανέβασα χτες, το οποίο και σου αφιερώνω.
@παπαρούνα
Καλησπέρα παπαρούνα
@christophorus
Σ΄ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αφιέρωση. Πολύ χαίρομαι όταν το μοίρασμα της όποιας ομορφιάς έχει ανταπόκριση σε ευαίσθητους δέκτες.
"Κρατούσες τη ζωή μας στην παλάμη σου."
Πάντα του μας αγγίζει ο αγαπημένος Γιώργος Σεφέρης.
Όμορφη η γωνιά σου, καλώς σε βρήκα :)
Και μετά τι έγινε;
Κρατούσε τη ζωή μας, φαντάζομαι, σαν λεπτότατη πορσελάνη.
Μετά όμως τι έγινε;
(Bad mood, μη με παρεξηγείς!)
Να σε παραπέμψω στο ίδιο το ποίημα για μια απάντηση; Πάντως σε καταλαβαίνω, το απόσπασμα ποιήματος αδικεί το έργο αλλά μη με παρεξηγείς ήμουν σε good mood όταν το ανέβαζα :) Καλά να είσαι.
Were all stars to disappear or die,
I should learn to look at an empty sky
And feel its total dark sublime,
Though this might take me a little time.
[W.H. Auden, The more loving one]
Μια άλλη απάντηση για το "μετά όμως τί έγινε"...
@athanasia
Ωραιότατο, υπαινίσσεται το μεγαλείο του ανθρώπου ακόμα και μέσα στην απελπισία του.
Δημοσίευση σχολίου