Η δύναμη της οικογένειας, του περιβάλλοντος και όλων των άλλων συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώσαμε δεν μας απαλλάσσουν, από την ελευθερία μας.
Όσο και να γυρίζουμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω, ξανά και ξανά, τίποτα δεν αφαιρεί το βάρος την συνειδητοποίησης ότι εμείς φτιάχνουμε, αυτό που είμαστε.
Ιδού η ενοχή.
12 σχόλια:
Καλημέρα Αλέξη.
Καλώς ή κακώς, έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Βαρύ κι αληθινό.
Κι άλλωστε, η ευθύνη που έχει ο καθένας μας για το πώς διαμορφώνει τη ζωή του, είναι μια ευθύνη ουσιαστική, απολύτως πραγματική και ρεαλιστική- δεν έχει να κάνε με ηθικής τάξεως αποτιμήσεις.
Αν πηδήξω απ' τον τέταρτο όροφο, θα σκοτωθώ. Αυτό δεν αλλάζει, είτε το αποφάσισα εντελώς μόνος μου, είτε υπό την επίδραση άλλων παραγόντων.
ΒΑρύ... Αλλά έτσι είναι η ζωή... (και τώρα πια, με αρκετά δέντρα και ζώα λιγότερα....)
Και η πιο μεγάλη ικανοποίηση που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος είναι να μετατρέψει αυτή την ενοχή σε ευγνωμοσύνη...
@christophorus
Ναι, για την ευθύνη μιλούσα αν και απέφυγα εσκεμμένα την λέξη. Για μένα, η ευθύνη είναι η άλλη πλευρά της ελευθερίας.
@dreamerland
Νομίζω η ενοχή δεν μπορεί να εξαλειφθεί αλλά όπως λες κι εσύ θα χρειαστεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο.
Δεν ξέρω αν είναι ενοχή. Λίγο βαρειά δεν είναι η λέξη;
Απλά πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τις αδυναμίες του παρελθόντος. Ελπίζοντας πως δεν θα επαναληφθούν.
Είχα γράψει αυτό το ποιήμα πέρισυ, το άλλαξα λίγο φέτος. Ανακαλύπτοντας την ελευθερία.
Και είναι οι άλλοι
σχοινιά που μας τυλίγουνε
άλλοτε σφιχτά , άλλοτε αέρινα
κι'άλλοτε ανύπαρκτα.
Ομως αυτό ποτέ δεν αλλάζει
στο κέντρο του κόμπου
μόνοι μας είμαστε .
Στιγμές που είμαστε ανήμποροι
συνηθίσαμε πιά την σκλαβιά της ανάγκης
ν'ανήκουμε και να μας ανήκουν
σε δρόμους κλειστούς
της ζωής μας συνώνυμη έγινε.
Στιγμές που ασφυκτιούμε
και το χέρι αυτόνομο
το σπαθί ν’αρπάξει γυρεύει
να κόψει τον κόμπο μονομιάς
ή απλά να τον αφήσει γιατί είναι όμορφος
ή μας βολεύει
ή απλά φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας.
Αρκεί στο σκάφος συνεπιβάτης να είσαι
και όχι το tender to
διότι τότε θα αναγκαστείς να το κόψεις
ελεύθερο το σχοινί να χορεύει στα απόνερα
αν δεινός κολυμβητής είσαι
δικλείδα ασφαλείας δεν σου χρειάζεται.
Ελπίζω όταν ωριμάσω λίγο ακόμα να το τελειώσω. :))
@Ellinida
Ενοχή, αλλά με την οντολογική σημασία του όρου. Δεν έχει αξιολογική χροιά αλλά περιγραφική. Ενοχή με την έννοια πως κάθε μας επιλογή είναι μια άρνηση προς όλες τις υπόλοιπες επιλογές. Έτσι η ίδια μας η ζωή, αυτό που γινόμαστε, μέσα από τις επιλογές μας, ενέχει το στοιχείο της ενοχής, συνειδητής ή όχι.
Δείχνει ωραία το ποίημα σου πολλά από τα παράδοξα της ύπαρξης μας, όπως το ότι είμαι πάντα με άλλους και πάντα μόνος, οι άλλοι με καθορίζουν αλλά δεν είμαι οι άλλοι...και το σπαθί υπάρχει εκεί για να το χρησιμοποιήσεις, ή όχι.
Καλή σου μέρα.
Χαίρε, Αλέξη.
Ολίγον άσχετο με το θέμα, αλλά ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες την "Ασυνείδητη εικόνα του σώματος" της Φρανσουάζ Ντολτό.
Πολλά δεν κατάλαβα, μια και δεν είμαι εξοικειωμένος με την Ψυχαναλυτική θεωρία και ορολογία, αλλά τα τμήματα του βιβλίου που μπορούσα να προσεγγίσω είχαν φοβερό ενδιαφέρον.
Μήπως εσύ, λόγω επαγγέλματος, ξέρεις να μου προτείνεις κάποιο βιβλίο για να καταλάβω περισσότερα; Αναφέρομαι στα απολύτως βασικά της Ψυχαναλυτικής θεωρίας. Ως τώρα, τα μόνα διαβάσματά μου σχετικα με Ψ ήταν τα βιβλία του Γιάλομ, που ξέρω ότι τον γνωρίζεις καλά, μια και είσαι κι εσύ της Υπαρξιακής προσέγγισης. Αλλά θα ήθελα να προσεγγίσω λίγο και την οπτική της Ψ/ανάλυσης.
Αυτά, και μην αισθανθείς υποχρεωμένος να αφιερώσεις χρόνο για ν' απαντήσεις, απλώς αν σου έρχεται κάτι αμέσως στο μυαλό, πες το.
Ευχαριστώ και καλημέρα.
Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "τι είπε πράγματι ο Φρόιντ", ή κάπως έτσι είναι ο τίτλος, που αποτελεί μια συνοπτική και καλή εισαγωγή. Επίσης υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό λεξικό ψυχαναλυτικών όρων για επόμενα στάδια. Από κει και πέρα, θα πρότεινα να μη διαστάσεις να πας στα πρωτότυπα για μία τουλάχιστον γεύση του Φρόιντ σαν Φρόιντ. Τα καλύτερα για ξεκίνημα είναι το "Η Ερμηνεία των Ονείρων" και "Εισαγωγικές Διαλέξεις στην Ψυχανάλυση".
@christophorus
Αλλά μια και μπήκα σε προτάσεις βιβλίων θα σου πρότεινα να διαβάσεις κάποτε, βιβλία της Ψυχοθεραπεύτριας Κάρεν Χορνάι(Karen Horney) που ενώ έχει ψυχαναλυτική αφετηρία αποφεύγει εντελώς την ψυχαναλυτική jargon και η ανάλυση της "νεύρωσης" που κάνει είναι μοναδική. Την συστήνω ανεπιφύλακτα. Υπάρχουν στα ελληνικά τα δύο βασικά της βιβία, Neurosis and Human Growth και το Our Inner Conflicts. Δεν ξέρω πως έχουν μεταφράσει τους τίτλους στα Ελληνικά. Το πρώτο είναι ανάπτυξη και εμβάθυνση του δεύτερου.
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Θα ψάξω να τα βρω.
Ιδού η ενοχή;
Ίσως απλώς ιδού το αποτέλεσμα...
και ίσως το είδος του τελικά να δείχνει, αν πρέπει να ενυπάρχει ενοχή ή ικανοποίηση, ντροπή ή ευγνωμοσύνη...
γιατί τελικά πράγματι, πρέπει, τουλάχιστον έτσι το ένιωθα πάντοτε, να υπάρχει και ένα μικρό σποράκι, το "εγώ ο ίδιος", που ανάλογα με το χώμα που θα βρει ή θα καρπίσει ή θα στεγνώσει, αλλά και που αν πραγματικά το θέλει, θα βρει με τον τρόπο του να κοιτάξει προς τα πού να ψάξει τον ήλιο...
ναι, κάπως έτσι...
μόλις επιστρέψαμε εδώ στη βάση μας...
από ένα θλιβερό ταξίδι, μέσα από αποκαϊδια...
καλησπέρα...
H ενοχή όπως την εννοώ εγώ είναι πολύ διαφορετική από την κλασική ενοχή, που έχει εξωτερική αφετηρία. Έχει κυρίως να κάνει με τις στιγμές εκείνες που συνειδητοποιούμε πως προδώσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Με αυτή την έννοια παίζει και πολύ δημιουργικό ρόλο καθώς μπορεί να μας οδηγήσει σε πιο αυθεντικές μορφές ύπαρξης.
Η αναλογία με σποράκι πολύ μου αρέσει. Κάπως έτσι τη βλέπω κι εγώ την ύπαρξη μας. Καμιά φορά το χώμα είναι ευνοϊκό άλλες φορές όχι. Και ελπίζουμε όλοι, πως μέσα σε αυτή την πορεία έχουμε κάποια ελευθερία να κινηθούμε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Καλό μεσημέρι Ζωή:)
Μου άρεσε αυτό, η δημιουργική υπόσταση αυτής της ενοχής...
εάν το θέτεις έτσι, σε ευχαριστώ που το ξεχώρισες, όντως, αυτή η εκ των έσω πηγαία ενοχή κρύβει δυνάμεις...
καλή σου μέρα
Δημοσίευση σχολίου