Glenn Gould

Με κανέναν άλλον πιανίστα δεν έχω ασχοληθεί τόσο όσο με τον Glenn Gould. Η ιδιοφυΐα του είναι τόσο εμφανής που δύσκολα να μην γοητευτεί κανείς από τις ερμηνείες του ακόμα κι όταν διαφωνεί απόλυτα με κάποιες από αυτές!

Στο συγκεκριμένο βίντεο παίζει Bach που είναι αναμφισβήτητα το δυνατό του σημείο και είναι συγκλονιστικός.

Vladimir Horowitz

Ξεκίνησα με το προηγούμενο ποστ παρουσιάζοντας κάποιους από τους αγαπημένους μου πιανίστες. Συνεχίζω σήμερα με τον Vladimir Horowitz.

Το Impromptu in G flat major D899 No.3 του Σούμπερτ είναι κομμάτι άφθαστης ομορφιάς και ευαισθησίας. Έκανα την αναφορά στον συνθέτη γιατί τείνουμε να επικεντρωνόμαστε στους εκτελεστές και ξεχνάμε καμιά φορά τους πραγματικούς δημιουργούς.

Η εκτέλεση είναι από συναυλία στη Βιέννη που αν δεν κάνω λάθος είναι η τελευταία ή μία από τις τελευταίες του πιανίστα. Το βίντεο ξεκινά με τον Horowitz να χρειάζεται σχεδόν μισό λεπτό για να καθίσει καλά και να ξεκινήσει την εκτέλεση του. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι ο βετεράνος αυτός πιανίστας έχει τρακ. Έτσι τουλάχιστον δείχνει. Σε κάθε περίπτωση, τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα είναι κρίσιμα στο να ετοιμάσει τον εαυτό του αλλά και να φέρει το κοινό του δίπλα του.

Από τις πρώτες νότες ακούμε μια εκτέλεση χωρίς υπερβολές, με έμφαση στη μελωδία. Σε μια στιγμή ο φακός εστιάζει στα γερασμένα χέρια το πιανίστα. Τα δάχτυλα αγγίζουν και χαϊδεύουν με φυσικότητα τα πλήκτρα. Σημείο επαφής. Εκεί συναντιέται ο Horowitz με τον Συνθέτη. Στο βάθος φαίνονται μερικά πρόσωπα ακροατών, μαγεμένα.

Όταν το φακός επικεντρώνεται στο πρόσωπο του βλέπουμε την βαθιά, γαλήνια ικανοποίηση του πιανίστα. Δεν χρειάζονται μορφασμοί, δεν υπάρχουν συναισθηματικές εξάρσεις. Μονάχα η απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που κάνει.

Το τέλος του κομματιού συνοδεύεται, όπως είθισται από το χειροκρότημα του κοινού. Ένα χειροκρότημα που τουλάχιστον εμένα μου χαλάει την μαγεία που προϋπήρξε και με επαναφέρει βίαια στον κόσμο της καθημερινότητας.

Arthur Rubinstein

Όταν η εκτέλεση ενός έργου φθάνει αυτή την αβίαστη έκφραση το αποτέλεσμα αγγίζει την τελειότητα. Εκπληκτικός ο Arthur Rubinstein στο Liebestraum του Liszt.

Ζώντας το ανολοκλήρωτο

O Jung λέει πως η ζωή είναι ένα πείραμα που πρέπει να ολοκληρωθεί. Εμένα μου φαίνεται πως η ζωή είναι ένα πείραμα που αποκλείεται να ολοκληρωθεί.

Ο Φραντς Σούμπερτ δίπλα, κραυγαλέα απόδειξη.

Φεύγοντας από την ακροποταμιά

"Ο φόβος μπροστά στο Ανεξήγητο, όχι μονάχα φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, μα περιόρισε ακόμα και τις σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τις τράβηξε έξω απ΄ το ποτάμι των απέραντων δυνατοτήτων, για να τις προφυλάξει σε μιαν ήσυχη, σίγουρη γωνιά της ακροποταμιάς .

Δε φταίει μονάχα η τεμπελιά, που οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία, χωρίς ν΄ ανανεώνονται κάθε φορά: φταίει κι ο φόβος, ο φόβος μας μπροστά σε κάτι καινούργιο, που δε μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θάναι το τέλος του και που δεν έχουμε το κουράγιο ν΄ αναμετρηθούμε μαζί του.

Όμως, μονάχα εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα, που δεν αρνείται τίποτα, ούτε και το αίνιγμα - μονάχα αυτός θα ζήσει τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο σ΄ όλη τους τη ζωντάνια, και, σύγκαιρα, θα φτάσει ως το βάθος της δικιάς του της ύπαρξης."

Γράμματα σ΄ ένα νέο ποιητή
Rainer Maria Rilke

Ομολογώ πως ο συγγραφέας, μου φώτισε το ζήτημα από μία οπτική γωνία σχετικά άγνωστη για μένα.