Διαδρομή

Ξεκίνησα να γράφω για να περιγράψω μια αίσθηση καλή, αποτέλεσμα μίας απόφασης που πήρα. Αίσθηση ανακούφισης αλλά και δύναμης. Ξεκίνησα να γράφω, αλλά έμεινα στη μέση. Τα όσα έγραφα ήταν ξερά και ανούσια. Ανυπομονούσα και βιαζόμουν.

Ήρθε στο νου μου τότε ένα ποίημα του Σεφέρη που αγαπώ πολύ. "Ένας Γέροντας στην Ακροποταμιά". Αντιγράφω κάποιους στίχους που ταιριάζουν με την φάση που προηγήθηκε για μένα.

"Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε.
Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι
μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,
όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι
αυλακώνουνε τα τειχιά

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε"


Σας έχω πει πόσο αγαπώ την ποίηση του Σεφέρη;

Στην καρδιά του Απριλίου

April is the cruellest month, breeding

Lillac out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.

Ο Απρίλης είναι ο σκληρότατος μήνας, γεννώντας
Πασχαλιές μέσ' απ΄ τη νεκρή γη, σμίγοντας
Μνήμη και πόθο, αφυπνίζοντας
Νωθρές ρίζες μ΄ανοιξιάτικη βροχή.

Τ.S. Eliot
Η Έρημη Χώρα
Μετάφραση, Παυλίνα Παμπούδη

Κρύβουν μια βαθιά αντίθεση οι στίχοι αυτοί. Ασκούν μια παράξενη γοητεία μέσα μου. Τι είναι αυτό που κάνει τον Απρίλι τον "σκληρότατο μήνα"¨; Αναρωτιόμουν κάποτε. Τώρα φοβάμαι πως ξέρω.

Ανθισμένη Αμυγδαλιά

Είναι μια περίοδος περίεργη για μένα. Κάπως χλιαρή. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Μεταβατική. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο το προς τα που θα είναι η μετάβαση.

Έτσι, διάλεξα να αναζητήσω λίγη έμπνευση ζωής από την τέχνη. Βρήκα την ανθισμένη αυτή αμυγδαλιά του Βαν Γκονγκ. Κοιτάζοντας την χάνομαι στην ομορφιά της. Και συνεχίζω.

Ανθισμένη Αμυγδαλιά
1890
Μουσείο Βαν Γκονγκ

Μεγάλη Εβδομάδα

Η μεγάλη εβδομάδα, για μένα είναι ταυτισμένη, με έναν προτεστάντη. Μιλάω για τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Σ΄ αυτόν βρίσκω το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής καθώς συναντά το υπερβατικό. Εκφρασμένο με τρόπο τέτοιο που λες και ενσαρκώνει το Θείο μέσα στην ανθρώπινη δημιουργία. Ακούστε τα Κατά Ματθαίον Πάθη, Ακούστε τα Κατά Ιωάννη Πάθη. Ανυπέρβλητα δημιουργήματα της ανθρώπινης ψυχής. Αν υπήρχε Θεός ο Μπαχ θα ήταν επάξια δίπλα του ως ένας από τους εκλεκτούς του.

Τάδε έφη

«"Προς τι ζούμε; Τα πάντα είναι μάταια! Ζωή - σημαίνει αέρας κοπανιστός, ζωή σημαίνει να καίγεσαι κι όμως να μη ζεσταίνεσαι."

Τέτοιες παλιομοδίτικές φλυαρίες θεωρούνται ακόμη και σήμερα "σοφία". Αυτό όμως που είναι παλιό και μυρίζει κλεισούρα, το τιμούν γι΄αυτό το λόγο περισσότερο. Ακόμα και η μούχλα εξευγενίζει.
...
Άνθρωποι τέτοιου είδους κάθονται στο τραπέζι και δεν φέρνουν τίποτα μαζί τους, ούτε καν μια καλή πείνα: - και μόνο βλαστημούν "τα πάντα είναι μάταια!"

Αλλά το να τρώει κανείς και να πίνει καλά, ώ αδελφοί μου, δεν είναι καθόλου μάταιη τέχνη!
Σπάστε για μένα τις πλάκες των μονίμως δυσαρεστημένων!»

Για τις παλιές και καινούριες πλάκες
Έτσι Μίλησε ο Ζαρατούστρα
Νίτσε
Μετάφραση Ζήσης Σαρίκας