Ημέρα της ποίησης

Σαν μέρα αφιερωμένη στην ποίηση η 21η Μαρτίου είναι ιδανική. Εαρινή ισημερία, επίσημη αρχή της άνοιξης.

Βρήκα στο ιστολόγιο ποιείν πολλούς ορισμούς της ποιήσης και παραθέτω αυτήν που μου άρεσε περισσότερο:


"Εάν το ποίημα δεν γεννιέται με την ίδια φυσικότητα των φύλλων πάνω στα δέντρα είναι καλύτερα να μην γεννιέται καθόλου".

John Keats

Προς καλοκαίρι

Να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.
...
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ΄ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά, κάποτ΄ ένα καράβι
ν΄ ανοίγουν να σε παίρνουν οι ουρανοί.
...
Έτσι να στέκω θάλασσα, παντοτεινέ έρωτα μου,
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και νάναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Κ. Βάρναλης

Άνοιξη πια. Αμφιβολία δεν έμεινε καμιά. Πειράζει που κοιτάζω λίγο πιο πέρα, προς το καλοκαιράκι;

Ήθελα να στο πω

Καμιά φορά ο πόνος ή ο φόβος, σε τρυφερή ηλικία, πλάθει το είναι μας έτσι που μετά άντε να το αλλάξεις.

Αλλάζει ε; Πως;
Δεν είναι εύκολο, γίνεται όμως.
Μα πως;
Χαραγμένο μονοπάτι δεν υπάρχει και οι δρόμοι οι γνωστοί άχρηστοι είναι καθώς οδηγούν στα ίδια μέρη που γνωρίζεις ήδη.
Γίνεται λες, το πιστεύεις όμως;
Ναι! Ευτυχώς!

Από αυτά που μένουν

Ευχαριστώ τον Christophorus για την πρόσκληση στο παιχνίδι των πέντε λέξεων. Να τι μου βγήκε:

Ο χρόνος κυλάει, έτσι το θέλει η ζωή. Λίγα κρατάει η μνήμη. Κάποιες παραλίες ξαπλωμένοι στην άμμο με τον ήλιο να καίει ανελέητα. Νύχτες καλοκαιριού με την σελήνη ν΄ απλώνει το πόδι της στη θάλασσα. Το χάδι που επέτρεψε ένας γάτος. Κάποιοι ήχοι βελούδινοι σαν από βιολοντσέλο. Ο χρόνος κυλάει στο σώμα, στο νου και στην ψυχή.

Τόσο πολύ

"Μην φύγετε από τη ζωή αυτή χωρίς να έχετε διαβάσει το..." έλεγε κάποιος γνωστός για ένα έργο του Σαίξπηρ. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα και έχω ξεχάσει και τον τίτλο! Τώρα θα "αναγκαστώ" να διαβάσω όλα τα έργα του. Μάλλον καλύτερα έτσι. Αλλά όταν ακούω κάποιον να μιλάει με πάθος για ένα έργο τέχνης συγκινούμαι και το σέβομαι.

Είναι όπως όταν έρχεται φίλος από ταξίδι μακρινό σε εξωτική χώρα και σου περιγράφει με τις ώρες τις εμπειρίες του αλλά ξέρεις πως μόνο αν πας κι εσύ μπορεί κάτι παρόμοιο να νιώσεις. Γιατί οι εμπειρίες δεν μεταδίδονται με τις περιγραφές και το μόνο που σου μένει είναι το πάθος αυτού που περιγράφει και ξέρεις πως κάτι υπάρχει εκεί που αξίζει ίσως να το γνωρίσεις κι εσύ.

Έχετε κάποιο βιβλίο, μουσικό κομμάτι, ή άλλο έργο τέχνης για το οποίο θα θέλατε να φωνάξετε "Μην φύγεις απ΄τη ζωή χωρίς...";

Ας ξεκινήσω. Η λίστα θα μπορούσε να είναι μεγάλη, για σήμερα όμως...

Μπετόβεν, Κουαρτέτο εγχόρδων Op.95 σε Φα Ελάσσονα