Αφιέρωμα

"O,τι έχει κανείς αγαπήσει με αυταπάρνηση και έχει λατρέψει με νεανικό ενθουσιασμό, ό,τι έχει κανείς διατηρήσει ως μυστικό και αινιγματικό θησαυρό μέσα στα κατάβαθα της ψυχής του, ό,τι έχει κανείς κρύψει βαθιά μέσα στην καρδιά του, τούτο είναι κάτι που το προσεγγίζει με μια ιδιότυπη συστολή, με ανάμικτα συναισθήματα, γνωρίζοντας ότι απώτατος σκοπός είναι να προσπαθήσει να το κατανοήσει. Ό,τι έχεις καταφέρει να μάθεις σιγά σιγά, σαν το πουλί που μαζεύει κάθε μικρό σπόρο, πιο ευτυχισμένο με κάθε μικρό κομμάτι απ΄ότι με όλα τα υπόλοιπα πράγματα του κόσμου˙ ό,τι έχει συλλάβει το ευαίσθητο αφτί, μέσα στη μοναξιά του μεγάλου πλήθους, απαρατήρητο στη μυστική κρυψώνα του˙ ό,τι έχει βουτήξει το άπληστο αφτί, πάντοτε ανικανοποίητο, και ό,τι έχει κρύψει το μοναχικό αφτί, πάντοτε ανασφαλές, αυτό που η πιο γλυκιά του ηχώ δεν έχει ποτέ προδώσει την ανύστακτη αγρύπνια του ευαίσθητου ωτός˙ ό,τι έχεις ζήσει τη μέρα, και ξαναζήσει τη νύχτα, ό,τι έχει διακόψει τον ύπνο σου και τον έχει κάνει βασανιστικό˙ ό,τι έχεις ονειρευτεί στον ύπνο σου, αυτό με το οποίο ξύπνησες για να το ονειρευτείς πάλι στον ξύπνιο σου, ό,τι σε έκανε να πεταχτείς ξαφνικά στη μέση της νύχτας από φόβο μην το ξεχάσεις˙ ό,τι σου έχει έρθει σε στιγμές μέγιστης έκστασης˙ ό,τι φυλάς σαν το κέντημα της κοπελιάς συνεχώς στο πλάι σου˙ ό,τι σε έχει ακολουθήσει στις ξάστερες σεληνόφωτες νύχτες, στη μοναξιά του δάσους και της ακροθαλασσιάς, στους σκοτεινούς δρόμους, στη σιγαλιά της νύχτας, στο ξεκίνημα της μέρας, ό,τι ανέβηκε μαζί σου στο άλογο και σε συνόδευσε στην άμαξα, ό,τι πλημμύρισε το σπίτι σου, αυτό για το οποίο το υπνοδωμάτιο σου έγινε μάρτυρας, ό,τι ηχεί στα αφτιά σου, και αντηχεί μέχρι την ψυχή σου, αυτό το οποίο η ψυχή σου έχει πλέξει τον τελειότερο ιστό ...

Από το βιβλίο "Για τον Μοτσαρτ" του Σαίρεν Κίρκεγκωρ
Μετάφραση Γιάννη Πλεμμένος - Εκδόσεις Ταξιδεύοντας

Αφιερωμένο στον αδελφό μου και στις ισόβιες μουσικές του αναζητήσεις στον κόσμο της βυζαντινής μουσικής

Ο Κορυδαλλός

Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μέσα - στιλπνός, πασίχαρος κορυδαλλός - λαλεί ο μικρός μου γιος.

Ανδρέας Εμπειρίκος
(από την Oκτάνα, Άγρα 1980)

Μ΄ αρέσει ιδιαίτερα το ποίημα αυτό του Εμπειρίκου. Απέριττο και πλήρες. Με συγκινεί επειδή κάπως έτσι νιώθω κι εγώ για τους δυο στιλπνούς, πασίχαρους κορυδαλλούς μου.

Καρυωτάκης

ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΥ...

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας έβρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία.

Αύριο, μεθαύριο, σύντροφο θα μ' έχετε και φίλο,
τα μυστικά σας θέλω να μου πείτε,
μα όταν, αργότερα, φανεί το πρώτο νέο σας φύλλο,
θα πάω μακριά, το φως για να χαρείτε.

Κι αφού ταιριάζει, ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει.

Κώστας Καρυωτάκης

Εδώ και κάμποσους μήνες είμαι κοντά πολύ στην ποίηση του Καρυωτάκη. Γνώριζα αρκετά ποιήματα του από την παιδική μου ηλικία, χάρη στις απαγγελίες του πατέρα μου. Ύστερα από προσωπικά αναγνώσματα. Όμως πρόσφατα ξαναπλησίασα τον ποιητή χάρη στις απαγγελίες ποιημάτων του από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Ο δίσκος αυτός έπεσε σχεδόν τυχαία στα χέρια μου και από τότε με συντροφεύει σε πολλές από τις μετακινήσεις μου, καθώς τον ακούω στο αυτοκίνητο.

Ο Καρυωτάκης είναι ποιητής παρεξηγημένος. Δεν χρειάζεται να πάσχεις από κατάθλιψη για να ακούς Καρυωτάκη και ούτε θα πάθεις κατάθλιψη ακούγοντας τον. Φυσικά αν ήδη η κατάθλιψη είναι μέσα σου και αφεθείς και στη μαύρη μαγεία του ποιητή, ε τότε ο συνδυασμός είναι επικίνδυνος! Ίσως πάλι και όχι. Ίσως να λειτουργήσει ομοιοπαθητικά! Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η κατάθλιψη που με φέρνει κοντά του, μια και για μένα είναι αυτή μια περίοδος πολύ γόνιμη και θετική.

Τι με γοητεύει λοιπόν στον Καρυωτάκη; Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι η ευαισθησία του. Αυτή νομίζω δεν χρειάζεται περισσότερα σχόλια, είναι ολοφάνερη. Κάτι άλλο όμως που θαυμάζω σ΄ αυτόν είναι το θάρρος του. Ίσως φανεί παράξενο να μιλάω για θάρρος για κάποιον που τελικά αυτοκτόνησε. Αν είχε θάρρος θα άντεχε τη ζωή, μπορεί να έλεγε κάποιος. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό. Μιλάω για το θάρρος του να ανοίγει κανείς την ψυχή του, να εκτίθεται, να απογυμνώνεται μπροστά σε όλον τον κόσμο. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια ψυχή τόσο πληγωμένη. Δεν είναι εύκολο να ψιθυρίσεις πως πονάς, δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τον σπαραγμό σου. Θέλει θάρρος. Θάρρος και δύναμη. Αυτό εμένα με γοητεύει και είναι κάτι που σέβομαι βαθιά.

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και χρωστώ πολλά στον ποιητή. Ναι, τις μέρες αυτές είμαι με τον Καρυωτάκη.

Ό πίνακας είναι του John Crump
http://www.johncrump.co.nz/