Σκέψεις για μια αναβολή

"καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,

βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια" 

Σεφέρης - Κίχλη

Κοίταζε τις ώρες του ξαφνιασμένος από την έλλειψη οποιασδήποτε δικής του συνεισφοράς στα τεκταινόμενα. Εδώ τίθεται θέμα ταυτότητας, σκέφτηκε. Την έχω ξανακάνει αυτή τη κουβέντα, είπε. Απέφυγε να ρωτήσει κάτι πιο βαρύγδουπο. Δεν θα οδηγούσε πουθενά, το ήξερε από πείρα.

Το απόγευμα τον είδαν σε μια παραλία χειμωνιάτικη να μαζεύει ξύλινα γλυπτά, απ' αυτά που η θάλασσα χαρίζει σε όσους τα θελήσουν. Δεν ήξερε τι θα τα κάνει, ούτε και είχε δα τον χώρο να τα αξιοποιήσει. Τα μάζευε παρόλα αυτά, το κάθε εύρημα ήταν χαρά.

Ζύγισε τις εποχές διάλεξε το Χειμώνα. Οι άλλοι λείπουν κλεισμένοι στην πόλη, τα κύματα έχουν τη δέουσα αυθάδεια, και το φως αφήνει κάτι στη φαντασία.

Πίνακας: Ivan Kliun

Διάθεση

"Ήμασταν ὅλοι μαζὶ καὶ ξεδιπλώναμε ἀκούραστα τὶς ὧρες μας

Τραγουδούσαμε σιγὰ γιὰ τὶς μέρες ποὺ θὰ ῾ρχόντανε 

φορτωμένες πολύχρωμα ὁράματα "

Μανώλης Αναγνωστάκη 

Χάρης 1944

Διάθεση: Το φως που καθορίζει πως και τι φωτίζεται.

Διάθεση: Σαν τις εποχές του χρόνου. Αλλιώς να ζεις την άνοιξη αλλιώς το καλοκαίρι.

Διάθεση: Θυμίζει φορές, φορές λαβύρινθο των ποντικιών. Συνήθως υπάρχει έξοδος αλλά δεν είναι προς την πλευρά του τυριού.

Διάθεση: Δυο φίλοι μιλούν ανάλαφρα, συντροφιά με λίγο ούζο, συνωμοτικά.

Διάθεση: Μία γυάλα για χρυσόψαρο. Το πλάσμα μέσα κινείται χωρίς σκοπό. Έχουν βρεθεί ψάρια, εκτός γυάλας, σε μια προσπάθεια να δραπετεύσουν. Συνήθως νεκρά.

Διάθεση: Κοίταγμα σε παλιά φωτογραφία. Έγχρωμη, απ΄τη δεκαετία των '70. Τα χρώματα έχουν αλλοιωθεί.

Διάθεση: Θάλαμος αναμονής νοσοκομείου. Οι ξένοι φαίνονται κάπως οικείοι. Το ξάφνιασμα είναι για όσα μας ενώνουν.

Διάθεση: Τέλος θεατρικής παράστασης. Το χειροκρότημα σταμάτησε. Οι πρώτοι θεατές σηκώνονται, διστακτικά. 

Τα αυτονόητα που ξεχνάμε

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό, δε χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.