Στο Δούναβη

Auf der Wellen Spiegel schwimmt der Kahn. Alte Burgen ragen himmelan; Tannenwälder rauschen geistergleich, Und das Herz im Busen wird uns weich Denn der Menschen Werke sinken all; Wo ist Turm, wo Pforte, wo der Wall, Wo sie selbst, die Starken, erzgeschirmt, Die in Krieg und Jagden hingestürmt? Wo? Wo? Trauriges Gestrüppe wuchert fort, Während frommer Sage Kraft verdorrt. Und im kleinen Kahne wird uns bang, Wellen drohn wie Zeiten Untergang. Untergang, Untergang.

Over the reflecting waves glides the boat Old fortresses soar up to the heavens; Pine woods rustle like spirits And our hearts in the breasts are moved Because the human works all perish; Where is the tower, the gate, and the wall? Where are the warriors themselves in bronze armors, who in wars and hunts stormed and hunted. Where? Where? Wretched bushes spread out, While more valiant legends lose their power And we become afraid in our small boat Waves, like time, threaten to sink our boat Sinking, sinking.

Poem: Johann Mayrhofer
Translation by Tomoko Yamamoto (©2007)

Ταξίδι με τον Δον Κιχώτη

Κράτησα από το βιβλίο αυτό:

"... την αξία που εγώ αποδίδω στην ποιότητα της βραδύτητας. Όλα τα καλά πράγματα χρειάζονται χρόνο, το ίδιο κι όλα τα σπουδαία πράγματα."

"Πολύ λίγο σέβομαι τον άνθρωπο εκείνο που, αντιμετωπίζοντας τη στοιχειακή φύση, δεν έχει τίποτ΄ άλλο να εκφράσει παρά έναν παιάνα θαυμασμού κι ούτε που νιώθει καθόλου την απαθή εχθρότητα της."

"... δεν βλέπω γιατί, ιδιαίτερα σε μια τόσο σοβαρή περίσταση όπως ενα ταξίδι, θα πρέπει κανείς να πέφτει κάτω από το επίπεδο των πνευματικών του συνηθειών και να αναζητά κάτι ανόητο και βαρετό."

"Ο Δον Κιχώτης είναι βέβαια ένα ψώνιο, τούτο φαίνεται καθαρά από το πάθος του για την ιπποσύνη. Όμως η παλιομοδίτικη λόξα του είναι επίσης η πηγή μιας τόσο αληθινής ευγένειας, μιας τέτοιας καθαρότητας ζωής, μιας τόσο αριστοκρατικής συμπεριφοράς, τόσο αγέρωχων φυσικών και πνευματικών χαρακτηριστικών που επιβάλλουν τον σεβασμό, ώστε το γέλιο που μας προξενεί η γκροτέσκα και πένθιμη φιγούρα του αναμειγνύεται πάντοτε με έναν έκθαμβο σεβασμό. Δεν υπάρχει κανείς που να μην γνωρίσει και να μην νιώσει έλξη γι αυτόν τον άνθρωπο της υψηλής πνευματικότητας και του πάθους, τρελό βέβαια μόνο από μια σκοπιά μα σε όλα τα άλλα του χαρακτηριστικά άψογο ιππότη. Είναι το αγνό πνεύμα, μεταμφιεσμένο σε φαντασία, που τον στηρίζει και τον εξευγενίζει, που διατηρεί την ηθική του αξιοπρέπεια ανέγγιχτη από κάθε ταπείνωση."

"Η ανθρώπινη γνώση, η έρευνα της ανθρώπινης ζωής, έχει έναν ωριμότερο χαρακτήρα από εκείνον των στοχασμών σχετικά με τους Γαλαξίες - κι αυτό το λέω διατηρώντας τον βαθύτερο σεβασμό. Ο Γκαίτε αποφαίνεται: <Το άτομο είναι ελεύθερο να ασχολείται με οτιδήποτε το προσελκύει και το ευχαριστεί, με οτιδήποτε του φαίνεται να αξίζει τον κόπο. Όμως η αληθινή μελέτη της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος>!"

"Ταξιδεύοντας στη θάλασσα παραδινόμαστε στο αστάθμητο στοιχείο, υποκείμεθα στα λάθη του τυχαίου - και μας αρέσει αυτό. Γιατί όμως; Μήπως επειδή, για να το πούμε ξεκάθαρα, μπορούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο να ορθώσουμε τη δυσφορία μας απέναντι στον μηχανικό πολιτισμό, τη λαχτάρα μας να τον απορρίψουμε και να τον αρνηθούμε ως κάτι θανάσιμο για την ψυχή και το χώμα μας; Μήπως επειδή μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να αναζητούμε και να επιβεβαιώνουμε μια μορφή ύπαρξης η οποία θα βρισκόταν πιο κοντά στο πρωτόγονο, στο στοιχειακό, στο αβέβαιο, στο ριψοκίνδυνο, στο αυτοσχέδιο όπως σε μια περίοδο πολέμου; Μήπως όμως εδώ εκφράζω τον έρωτα, που πάντοτε θεριεύει, του παραλόγου..."

"Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η σχετικότητα της ελευθερίας: το γεγονός ότι χρειάζεται να υπόκειται σε όρους και να ελέγχεται, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει πνευματική αξία και να εκφράσει μιαν ανώτερη μορφή ζωής."

"Το θεωρώ ως κανόνα πως τα πιο μεγάλα έργα ήταν εκείνα που είχαν τον λιγότερο φιλόδοξο στόχο. Η φιλοδοξία δεν επιτρέπεται να υπάρχει εξ αρχής. Δεν πρέπει να έρχεται πρν από το έργο αλλά να μεγαλώνει μαζί με το έργο, το οποίο θα γίνεται μεγαλύτερο απ΄ όσο είχε ονειρευτεί ο χαρούμενα ξαφνιασμένος καλλιτέχνης. Η φιλοδοξία πρέπει να συνδέεται με το έργο και όχι με το εγώ του καλλιτέχνη."

Thomas Mann
Ταξίδι με τον Δον Κιχώτη
Μετάφραση Γερ. Λυκιαρδόπουλος - Στεφ. Ροζανη
Εκδόσεις: Έρασμος

Αιολική άρπα

Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με το τραγούδι αυτό. Για την ώρα, παρουσιάσεις σαςν αυτές έχουν γίνει ο αγαπημένος μου τρόπος να γνωρίζω καινούργια τραγούδια.

Hugo Wolf - "Kennst du das Land" - Schwarzkopf

Η μέρα ξεκίνησε με αυτό. Μια μέρα που ξεκινάει έτσι, αξίζει να τη ζήσει κανείς.

Hugo Wolf - Im Frühling

O Hugo Wolf δεν είναι από τους συνθέτες που μπορεί κανείς εύκολα να προσεγγίσει. Δεν είναι εύπεπτος, δεν προσφέρεις τις μελωδίες εκείνες που θα κάνουν το τραγούδι του προσιτό. Απαιτεί συγκέντρωση στο κείμενο και την μουσική και επανάληψη. Αν αξίζει; Ναι!!!

Die Sterne

The stars

How the stars glitter so brightly through the night!
I've often been awakened by them from slumber.
But I do not scold the shining ones for that,
For secretly they perform many a benevolent task.

They wander high above in the form of angels,
They light the pilgrim's way through meadow and forest.
They hover like heralds of love,
And often bear kisses far away across the sea.

They gaze tenderly into the face of the sufferer,
And wipe his tears with silver light;
And direct us away from the grave, comfortingly and gently,
Beyond the blue sky with golden fingers.

Now shall you be blessed, thou radiant throng!
And long shine upon me with your clear, pleasing light!
And should I one day fall in love, smile upon the bond,
And let your twinkling bless us in return.

Die Sterne

Wie blitzen die Sterne so hell durch die Nacht!
Bin oft schon darüber vom Schlummer erwacht.
Doch schelt' ich die lichten Gebilde drum nicht,
Sie üben im Stillen manch heilsame Pflicht.

Sie wallen hoch oben in Engelgestalt,
Sie leuchten dem Pilger durch Heiden und Wald.
Sie schweben als Boten der Liebe umher,
Und tragen oft Küsse weit über das Meer.

Sie blicken dem Dulder recht mild ins Gesicht,
Und säumen die Tränen mit silbernem Licht.
Und weisen von Gräbern gar tröstlich und hold
Uns hinter das Blaue mit Fingern von Gold.

So sei denn gesegnet, du strahlige Schar!
Und leuchte mir lange noch freundlich und klar!
Und wenn ich einst liebe, seid hold dem Verein,
Und euer Geflimmer laßt Segen uns sein!