Του σιωπηλού μαρασμού των φθινοπωρινών ανθών
Που ρίχνουν τα πέταλά τους και μένουν ασάλευτα
Πού υπάρχει ένα τέλος για τα συντρίμμια που παρασύρονται,
Για τη δέηση των οστών στην ακτή, τη δέηση που δεν αρθρώθηκε
Τη δέηση στον καταστροφικό ευαγγελισμό;
Where is there an end of it, the soundless wailing,
The silent withering of autumn flowers
Dropping their petals and remaining motionless;
Where is there an end to the drifting wreckage,
The prayer of the bone on the beach, the unprayable
Prayer at the clamitous annunciation?
Μετάφραση Παυλίνα Παμπούδη
Ο πίνακας είναι του Michael Hodgson
Σαν άγνωστη εξωτική ήπειρος είναι η ποίηση του Έλιοτ για μένα. Καθόλου δεν είμαι εξοικειωμένος με τον κόσμο του. Παρόλα αυτά η γοητεία που μου ασκεί είναι μεγάλη. Το ενδιαφέρον μου ξεκίνησε μάλλον από την σχέση που έχει με την ποίηση του Σεφέρη. Ο Σεφέρης είναι ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής, μετά τον Καβάφη. Η επιρροή που είχε από την ποίηση του Έλιοτ είναι πολύ γνωστή. Οι πρώτες μου λοιπόν αναγνώσεις ήταν από καθαρή περιέργεια. Ήθελα να δω πως σχετίζεται ο Έλιοτ με τον Σεφέρη.
Έτσι ξεκίνησα. Ως συνήθως οι προσεγγίσεις μου σε έργα που έχουν μεγάλη έκταση δεν είναι συστηματικές. Μου αρέσει να ξεκινάω τσαλαβουτώντας. Αρχίζω συνήθως από τη μέση κάποιου έργου, κάτι σαν δειγματοληψία. Να δω αν μου κάνει το έργο για να αρχίσω μετά να το μελετώ αργά και συστηματικά. Έχοντας όμως ήδη πάρει μια γεύση.
Σε αυτές τις πρώτες επαφές βρίσκομαι ακόμα και το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό για μένα. Ανακαλύπτω ένα βάθος και μια δύναμη που με ξαφνιάζει και ώρες-ώρες με τρομάζει και λίγο. Μου αρέσει η όλη αυτή διαδικασία. Νομίζω πως θα υπάρξει συνέχεια.
