Οι μέρες μία-μία φεύγουν, και είναι σαν να αφαιρούνε κάτι από ένα σύνολο αόριστο και άγνωστο. Και όμως, όλα αυτά μοιάζουν παιχνίδι όπου στο τέλος θα μείνουν λίγα σχήματα, χαραγμένα σε σπηλιές, να λένε λίγα από μας. Για μας, όταν θα λείπουμε. Κοχύλια ξεχασμένα στην αμμουδιά, ίσως σπασμένα, στο έλεος περαστικών του μέλλοντος, και πάντα όμορφα.
"πόσες φορές, διαβάτη, τα μαύρα αυτά νερά
χλωμό σ΄εκαθρεφτίσαν κι εσένα, ενώ ψηλά
μές στα πυκνά τα φύλλα θρηνούσανε θλιμμένες
οι ελπίδες σου πνιγμένες!
Paul Verlaine
Μες στο ποτάμι
Ομως ο δρόμος συνεχίζει και η έρημος έχει πολλά να πει, πριν την ξεράνει ολότελα και την ψυχή σου. Και τις στιγμές εκείνες που ο δρόμος φαίνεται άδειος, ανούσιος και δίχως άκρη, δίπλα σου ανθίζουν τα ερημολούλουδα. Σήκω και πράξε το θαύμα της ημέρας!
"Όλα να γίνουνε ξανά σαν πρώτα
στα δάχτυλα στα μάτια και στα χείλια,
ν’ αφήσουμε τη γερασμένη αρρώστια
πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια
κίτρινο μες στα πράσινα τριφύλλια."
Σεφέρης
Η στέρνα
Τα λόγια σαν να μην επαρκούν, ζητούν να γίνουν μουσική, να γίνουνε χορός. Για να μιλήσουν και να δείξουν όσα μονάχα η κρυφή ψυχή γνωρίζει. Θέλουν να περισώσουν κάτι απ΄ όσα είσαι και απ΄όσα είμαι. Και δεν τα καταφέρνουν, καθώς πάντα θα λείπει κάτι και μοιάζει αυτό ακριβως που δεν μπορείς με λόγια να το πεις, να είναι το πολυτιμότερο. Κι ίσως αυτός ο πόθος που μας κινεί, όταν μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας, προς την ποίηση.
Ο πίνακας είναι του Paul Klee
