Ένα παιδί και ένας πατέρας

Ένα παιδί και ένας πατέρας κοιτάζουν μαζί παλιά βίντεο από καλοκαιρινές στιγμές. Ο πατέρας ήταν τότε πίσω από την κάμερα. Ο γιος ήταν τότε δύο ετών.

Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από τότε. Ο πατέρας και ο γιος κάθονται δίπλα δίπλα μπροστά στην οθόνη. Κοιτάζουν σαν μέσα από ένα παράθυρο, σαν σε ταξίδι πίσω στον χρόνο, κοιτάζουν το παρελθόν.

Τι είναι αυτό που βλέπουν; Ο γιος αναρωτιέται τι σχέση έχει με τον μικρό αυτό παιδί των δύο ετών. Κάτι το ανοίκειο υπάρχει φαίνεται στο να βλέπει τον εαυτό του στο παρελθόν. Σαν να λέει: «όλα δείχνουν πως αυτό ήμουν εγώ αλλά αυτό που τώρα βλέπω δεν είμαι εγώ.»

Ο πατέρας νιώθει πώς κάτι του δωρίζει αλλά αυτό που εκείνος περίμενε να είναι το δώρο λίγη σημασία έχει για τον γιο. Ο γιος κοιτάζει την γιαγιά του. Ξαφνιάζεται. Πόσο διαφορετική είναι τώρα, πόσο νεότερη δείχνει. Που θα είναι σε λίγο; Αυτό το τελευταίο δεν το λέει αλλά είναι σαν να το έχει πει. Σαν να αναλογίζεται την ίδια του τη ζωή. Και οι δυο τους μαζί, σαν να αναρωτιούνται, κάπως μελαγχολικά, για το που πηγαίνουν, αναρωτιούνται από τι να κρατηθούν.

Τα βουνά δείχνουν να είναι τα ίδια. Το παλιό σπίτι είναι το ίδιο. Η θάλασσα είναι η θάλασσα. Όχι εμείς. Όχι εκείνος, όχι εγώ, όχι η γιαγιά. Ο παππούς δεν ζει πια. Κατοικεί τώρα σε εικόνες ψηφιακές για να επαναλαμβάνει τις τυχαίες εκείνες καλοκαιρινές στιγμές που κάποτε υπήρξαν.

Κι όλα αυτά, χωρίς να δίνουν απάντηση καμία, γίνονται ένα είδος μουσικής, ένα είδος ποίησης.

Ημερολόγιο απο την παραλία.

Η ομορφιά είναι απλή. Δεν μπορεί παρά να είναι απλή. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι είναι οι πλέον απέριττοι. Αυτοί που απαλλάχτηκαν απο τα βάρη τα χωρίς νόημα και χωρίς σημασία. 

Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ζούμε λάθος. Οι μεγάλοι, οι σπουδαίοι δάσκαλοι είναι γύρω μας. Αόρατοι στα πολυάσχολα μάτια μας. Οι μεγάλοι δάσκαλοι της αμεσότητας. Οι απλοί.