Ευτυχισμένο πνεύμα που κοίταζες τόσο γλυκά

από αυτά τα μάτια, φωτεινότερα κι από τον ήλιο,
και σχημάτιζες τους αναστεναγμούς και τις λέξεις,
με τόση ζωντάνια που ακόμη αντηχούν στο μυαλό μου.

Κάποτε σε είδα, να φλέγεσαι με τη φωτιά της αρετής,
να κινείς τα πόδια σου ανάμεσα στο γρασίδι και τα λουλούδια,
όχι σαν γυναίκα, αλλά όπως κινούνται οι άγγελοι,
μια εικόνα που είναι πιο ζωντανή για μένα από ποτέ.
...
Με την αποχώρησή σου, ο Έρωτας και η Αβρότητα έφυγαν
από τη γη, ο ήλιος έπεσε από τον ουρανό
και ο ίδιος ο θάνατος άρχισε να μοιάζει πιο γλυκός.

* πηγή: https://latistor.blogspot.com/2010/10/blog-post_23.html