"Τι είναι αυτός ο θόρυβος;"
Ο αγέρας κάτω απ΄ την πόρτα.
"Τι είναι αυτός ο θόρυβος τώρα; Τι κάνει ο αγέρας;"
Τίποτε πάλι τίποτε.
"Δέν ξέρεις τίποτε;
Δε βλέπεις τίποτε; Δε θυμάσαι
Τίποτε;" Θυμάμαι
Να, τα μαργαριτάρια τα μάτια του.
Τ.S. Elliot, Έρημη Χώρα
Η ενασχόληση με το τίποτα δεν είναι χωρίς συνέπειες. Όπως ο μηχανικός στο συνεργείο αυτοκινήτων βγαίνει με τα χέρια λερωμένα έτσι κι εσύ γυρνάς απ΄τα ταξίδια σου με ίχνη. Φαίνονται στα μάτια, στον τρόπο που κοιτάς τώρα τον κόσμο. Σαν να τον αποχαιρετάς.
Ύστερα πέφτει στα μάτια σου μπροστά ένα ψηλό πεύκο που μοιάζει αθάνατο. Κάτω, λίγα τριαντάφυλλα να χρωματίζουν τη στιγμή. Χωρίς μέλλον. Τίποτα για να κρατήσεις, τίποτα για να κρατηθείς. Κι όμως, είναι ωραίο να ζεις λες, ακόμα κι έτσι. Μόνο έτσι!
Περνάς ανάμεσα σε ψηλούς φοίνικες. Περνάς και χάνονται πίσω σου μα βλέπεις ακόμα τις λοξές σκιές τους να σε περιγελούν. Είσαι μια στο τώρα και μια στο αύριο, χαμένο πλάσμα, νόμισμα παλαιάς κοπής. Κι όμως, δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά αυτό το λίγο που στιγμές-στιγμές αγγίζεις και γνωρίζεις πως έχεις βρει κάτι πολύτιμο που σε κάνει να λες, έστω για λίγο, αξίζει! Χωρίς αυταπάτες.
Αγκαλιάζεις το παλιό βιβλίο, εκείνο από τους αγαπημένους που κάποτε έζησαν και ακούς τη φωνή τους καθαρά. Άλλοτε ψιθύρισμα, άλλοτε κραυγή. Ελπίζεις στα λόγια τους να βρεις ένα κλειδί που θα σου ανοίξει τα μυστικά της δικής σου ζωής και μερικές φορές το βρίσκεις κι ύστερα πάλι μένεις με περισσότερες απορίες από όσες όταν ξεκίνησες. Αλλά σε γοητεύει η ίδια σου η λαχτάρα για να μάθεις και να βρεις, δε νιώθεις μόνος και θέλεις κι άλλα, θέλεις περισσότερα. Δε γίνεται αλλιώς. Και συνεχίζεις.
Από το τίποτα γυρίζεις στη ζωή. Είναι όλα έρωτας λες και μεθάς. Κοιτάς τον ήλιο σου κατάματα και δε φοβάσαι πως θα κάψεις τα μάτια σου για πάντα, δε σε νοιάζει. Μα δεν αντέχεις και γυρίζεις πίσω γρήγορα στη γη, στο χώμα που γεννάει λουλούδια και ανθρώπους, που είναι θαλπωρή και απαντοχή. Κάπου εκεί χαράζεις λίγα λόγια σε κατάλευκο μάρμαρο ή σε χαρτί, αυτά που έμαθες, να σε θυμούνται οι ερχόμενοι.
Πίνακας: Jules Olitski
