Was I sleeping, while the others suffered? Am I sleeping now? Tomorrow, when I wake, or think I do, what shall I say of today? That with Estragon my friend, at this place, until the fall of night, I waited for Godot? That Pozzo passed, with his carrier, and that he spoke to us? Probably. But in all that what truth will there be?
He'll know nothing. He'll tell me about the blows he received and I'll give him a carrot. Astride of a grave and a difficult birth. Down in the hole, lingeringly, the grave digger puts on the forceps. We have time to grow old. The air is full of our cries.
But habit is a great deadener. At me too someone is looking, of me too someone is saying, He is sleeping, he knows nothing, let him sleep on. I can't go on! What have I said?
Μήπως κοιμόνουνα, όταν οι άλλοι υπόφεραν; Μήπως κοιμάμαι τώρα; Αύριο, άμα ξυπνήσω, ή θα νομίζω πως ξύπνησα, τι θα πω για τούτη τη μέρα; Ότι εγώ κι ο φίλος μου ο Εστραγκόν καθόμασταν σε τούτο το μέρος, μέχρι να νυχτώσει, και περιμέναμε τον Γκοντό; Ότι πέρασε ο Πότσζο με τον αχθοφόρο του και μας μίλησε; Μάλλον. Πόση όμως αλήθεια θα υπάρχει σ΄όλα αυτά; Αυτός δε θα ξέρει τίποτα. Θα μου πει για τις κλωτσιές που έφαγε κι εγώ θα του δώσω ένα καρότο.
Καβάλα σ΄ ένα τάφο και δύσκοη η γέννα. Στον πάτο του λάκκου, με το πάσο του, ο νεκροθάφτης βάζει μπρος τον εμβρυουλκό. Έχουμε καιρό να γεράσουμε. Ο αέρας αντιλαλεί τις κραυγές μας.
Αλλά η συνήθεια είναι σπουδαίος σιγαστήρας. Και μένα με κοιτάζει κάποιος τώρα, και για μένα υπάρχει κάποιος που λέει, Κοιμάται, δεν ξέρει τίποτα, α΄ τον να κοιμηθεί. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Τι είπα;
Απόσπασμα από το "Περιμένοντας τον Γκοντό"
του Σάμουελ Μπέκετ,
μετάφραση Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου,
εκδόσεις Κρύσταλο, Αθήνα 1984.
του Σάμουελ Μπέκετ,
μετάφραση Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου,
εκδόσεις Κρύσταλο, Αθήνα 1984.
Εννοείται πως το απόσπασμα δεν μπορεί να μεταδώσει το αποτέλεσμα που έχει μια τέτοια συνειδητοποίηση του ήρωα, καθώς λείπει όλο το υπόλοιπο πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελείται. Όμως δεν παύει να είναι συγκλονιστική η στιγμή που ο Βλαδίμηρος ψελλίζει αυτά που νιώθει για την "κατάσταση" του.
Η συνειδητοποίηση είναι καθαρά υπαρξιακή και συνοδεύεται και με το ανάλογο συναισθηματικό φορτίο. Τη στιγμή εκείνη ο Βλαδίμηρος είμαστε εμείς. Δεν μπορεί παρά να είναι έτσι γιατί μιλάει για αυτά που είναι και δικά μας, για αυτά που είναι κοινά για όλους μας. Τότε γίνεται η σύνδεση μας με τον πρωταγωνιστή. Και αυτό είναι που το κάνει συγκλονιστικό και δύσκολο.
Ύστερα το χάνει. Φυσικά. Όπως κι εμείς.
Η συνειδητοποίηση είναι καθαρά υπαρξιακή και συνοδεύεται και με το ανάλογο συναισθηματικό φορτίο. Τη στιγμή εκείνη ο Βλαδίμηρος είμαστε εμείς. Δεν μπορεί παρά να είναι έτσι γιατί μιλάει για αυτά που είναι και δικά μας, για αυτά που είναι κοινά για όλους μας. Τότε γίνεται η σύνδεση μας με τον πρωταγωνιστή. Και αυτό είναι που το κάνει συγκλονιστικό και δύσκολο.
Ύστερα το χάνει. Φυσικά. Όπως κι εμείς.
