Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία του να βλέπεις το πρωτότυπο ενός έργου τέχνης. Καλά τα βιβλία, καλά τα αντίγραφα, καλές οι ψηφιακές απεικονίσεις μεγάλης ευκρίνειας αλλά τίποτα μα τίποτα δεν συγκρίνεται με το πρωτότυπο.Πριν μερικές μέρες ήμουν στο Σικάγο. Εκεί είχα την ευκαιρία να ξαναεπισκεφτώ το Art Institute of Chicago. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου που αν και δεν διαθέτει τεράστια συλλογή, παρουσιάζει στους χώρους του μερικά από τα πιο μεγαλοφυή έργα ζωγραφικής, όλων των εποχών.
Συνήθως όταν επισκέπτομαι μουσεία προτιμώ να είμαι μόνος. Ενώ το να μοιράζομαι την εμπειρία αυτή με κάποιον άλλον έχει τη γοητεία του το να είμαι μόνος μου δίνει μια άλλη ελευθερία στο σε ποια έργα θα αφεθώ και για πόση ώρα. Χρησιμοποιώ τη λέξη αφεθώ
εσκεμμένα. Για να "δεις" ένα έργο χρειάζεται να αφήσεις να σου μιλήσει και να αφεθείς σε αυτά που έχει να σου πει. Είναι διάλογος. Είναι επαφή. Το ζωγραφικό έργο τέχνης από μόνο του δεν είναι παρά μπογιές πάνω σε έναν καμβά. Όμως απ΄ την άλλη πλευρά του καμβά υπάρχει μια ψυχή που ένιωσε την ανάγκη να δημιουργήσει για να μας πει πώς ήταν γι αυτόν να ζει. Τίποτε λιγότερο.Αφέθηκα λοιπόν σ΄αυτή μου την επίσκεψη κι έζησα έτσι μιαν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου. Μονέ, Βαν Γκογκ, Μανέ, Πικάσο, Πισαρό, Ντεγκά. Τι μπορώ να πω που δεν θα φτωχαίνει την εμπειρία; Να ο οίστρος της ζωής μπροστά μου, τόσο γενναιόδωρα δοσμένος. Να η ζωντανή διαβεβαίωση πως η ζωή είναι και ωραία. Πως αξίζει να ζει κανείς.
