Τέλος Καλοκαιριού

Κοιτάζει το τέλος του καλοκαιριού και είναι ωραία.

Σε έναν ορίζοντα πέρα από ελπίδες ή θλίψη.

Ο χρόνος σταματά ή απλώς σωπαίνει.

Τα πράγματα βρίσκουν τη θέση τους.

Το αυτονόητο δηλώνει παρουσία.

Πίστη στις Αυταπάτες ή Αυταπάτη της Πίστης

Η αυταπάτη έχει δύο ουσιώδεις μορφές: την ελπίδα και την ανάμνηση. Η πρώτη ανήκει στον νέο η δεύτερη στον ενήλικα.

Κίρκεγκωρ

Όσο πιο νέος τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κομμάτι των ελπίδων και όσο περνάει ο χρόνος τόσο θα αυξάνονται οι αναμνήσεις και θα μειώνονται οι προσδοκίες. Φαντάζομαι πως στη μέση ηλικία θα υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο.

Ο Κίρκεγκωρ μιλάει για αυταπάτες. Ίσως γιατί τόσο οι ελπίδες όσο και οι αναμνήσεις είναι έξω από το τώρα, ανήκουν σε άλλες χρονικές στιγμές.

Κι αν η ελπίδα είναι αυτή που μας κινεί προς το μέλλον και η ανάμνηση είναι ο απολογισμός της μέχρι τώρα ζωής μας, και αν είναι και τα δύο αυταπάτες, τι μας μένει; Το φευγαλέο "τώρα" που δεν είναι παρά ένα κινούμενο σημείο; Ούτε σε αυτό μπορεί ο άνθρωπος να κρατηθεί.

Καθόλου παράξενο που ο Κίρκεγκωρ καταλήγει στην πίστη. Αλλά ποια πίστη;