Δικές σου λέξεις

Λάμπουν αλλιώς οι δικές σου λέξεις
Καθώς κυλούν σε κάθε κίνησης σου τον ποταμό
Αφήνοντας στο δέρμα ό,τι  μ΄ανάσα επιλέξεις
Σελίδες πλάθοντας της ζωή με τον καιρό

Απ΄των ματιών σου τους ήλιους αρπαγμένες
Υγρές ακόμα στα δίχτυα σπαρταρούν
Φωνάζουν για να ζήσουν αναγκασμένες
Να απλώνουν χέρια και να τραγουδούν

Οι ντροπαλά κρυμμένες στου μέλλοντος το ημίφως            
Που ξεναγούν διστακτικά παράθυρα ανοιχτά
Δείχνοντας ένα μονοπάτι εφηβείας
Καθάριο σαν νερό που ρέει σε βουνοπλαγιά

Στα βράχια της Καρπάθου

Κρυμένη μεσ΄στα βράχια της Καρπάθου
Στα φωτισμένα κύματα που έρχονται
Χωρίς ποτέ να φθάνουν 
Στην αμμουδιά της ξοδεμένης παραλίας

Είσαι ο άνεμος πού φέρνει λέξεις
Μιας ξεχασμένης γλώσσας
Απ΄το τραγούδι αυτών που ζουν
Και τον απόηχο των άλλων

Είσαι στους φοίνικες που απλώνουνε
Τα χέρια, σ´ανάταση χορεύοντας
Στης μυστικής των μουσικής
Τον πιο απαλό παλμό

Είσαι του λιμανιού η αγκαλιασμένη
Ζεστασιά, του πλοίου ο ήχος του ερχόμενου
Των διαβατών το οικείο βλέμμα
Της θάλασσας η ανάσα η κοντινή 

Είσαι κρυμμένη μεσ΄ στα βράχια της Καρπάθου

10.9.2013

Φώτιζες τη νύχτα

Φώτιζες τη νύχτα μ΄έναν δισταγμό
Που απλωνόταν σαν λεπτή ομίχλη
Να αγκαλιάσει λες ό,τι άτεχνο
Για να το αγιάσει μέσα μας για πάντα

Κι όλα μας τα κλαδιά ήσαν του Μάρτη
Η ανθοφορία υποψία μακρινή
Έπαιρναν θέση όλα αβίαστα, καθώς
Φώτιζες τη νύχτα μ΄έναν δισταγμό

7.9.2013